رشته شمشیربازی را باید یکی از رشته‌های موفق ورزش ایران در سال رو به پایان دانست. البته این موفقیت در اسلحه سابر ایران حاصل شد؛ تیمی متشکل از بازیکنانی همچون مجتبی عابدینی، علی پاکدامن، محمد رهبری، فرزاد باهرارسباران و... که با مربیگری پیمان فخری عناوین متعدد جهانی را در سال 95 به دست آورد. قطعا پیمان فخری، سرمربی اسلحه سابر ایران را باید یکی از مربیان برتر ورزش ایران در سال 95 دانست که با تیمش کاری کرد کارستان. درباره تمامی اتفاقات شیرین و موفقیت‌های جهانی تیم‌ملی شمشیربازی ایران با فخری گفت‌وگو کردیم. سرمربی اسلحه سابر شمشیربازی ایران حمایت مدیران ورزش کشورمان از این رشته را خواهان است و بدجور از ناداوری‌ها گلایه دارد.

 حدود 6 سال از انتخاب شما به‌عنوان سرمربی اسلحه سابر شمشیربازی ایران می‌گذرد. این زمان چگونه سپری شد؟
چند ماه قبل از رقابت‌های المپیک لندن بود که من به‌عنوان مربی اسلحه سابر ایران انتخاب شدم. قبل از آن همیشه یک‌سری آمال و آرزو در زمان بازیگری داشتم که متاسفانه هیچ‌کدام محقق نشد، البته به دلیل شرایط آن‌موقع فدراسیون؛ فدراسیونی که یادم می‌آید در یک سال پنج رئیس عوض کرد و اوضاعش نامساعد بود. مربیان خوبی هم به ایران نمی‌آمدند، معمولا درجه دوهای روسی ما را هدایت می‌کردند. همیشه سوالم این بود که چرا ما نتوانیم در سطح اول جهان بدرخشیم. چه چیزی کمتر از مدعیان داشتیم؟ یاد می‌آید در زمان شروع کارم می‌گفتم می‌خواهم چین و کره را پشت‌سر بگذاریم و همه به من می‌خندیدند. نه‌تنها چین و کره را زدیم بلکه به قول یکی از رسانه‌ها، بدجور در گلوی شمشیربازی دنیا گیر کرده‌ایم. در حال حاضر با احترام خاصی با شمشیربازی ایران برخورد می‌شود. ما رنکنیگ 6 شمشیربازی دنیا را در اختیار گرفته‌ایم، این در حالی است که رنکینگ این رشته بسیار خاص و دقیق است و قابل مقایسه با خیلی از رشته‌ها نیست. ما سالانه در چهار رقابت جهانی شرکت می‌کنیم و تمامی بزرگان دنیا در همه این مسابقات برای حفظ رنکینگ حاضر هستند. این در حالی است که بعد از ایران در رنکینگ جهانی آمریکا، آلمان، فرانسه و چین قرار دارند که همگی از قدرت‌های برتر ورزش دنیا به شمار می‌روند و مطمئن باشید این روند صعودی ادامه خواهد داشت. این در حالی است که یک زمانی حضور یک شمشیرباز ایرانی زیر رنکینگ 100 مایه افتخار بود و در حال حاضر مجتبی عابدینی رنک چهار دنیا را در اختیار گرفته و  چهار شمشیرباز زیر رنکینگ 100 را داریم.

چه اتفاقی افتاد که طی 6 سال با اینجا رسیدیم؟
باور کنید ما زحمت کشیدیم. باید به شما بگویم از زمان رقابت‌های آسیایی اینچئون 2014 تا همین رقابت‌های جهانی لهستان 2017 یعنی بیش از سه سال، ما هیچ استراحتی نداشتیم و من تازه می‌خواهم به این بچه‌ها استراحت بدهم. فکر می‌کنم در این مدت بیشترین زمان استراحت 20 روز بوده است. در کنار این رفتیم مطالعه و پیگیری کردیم که چه کاری باید انجام داد تا بتوانیم رقبا را کنار بزنیم. چگونه تمرین کردن و چگونه به اوج رسیدن را بلد بودیم. همه دنیا فکر می‌کنند که پیمان فخری دستیاران خارجی دارد و سوال می‌کنند مگر می‌شود یک‌نفره به این موفقیت رسید.

سال 95 در چندین رقابت مهم جهانی و همچنین المپیک شرکت کردیم. دلیل تعداد بالای این تورنمنت‌ها چیست؟
 اصلا به همین دلیل است که می‌گویم بالا آمدن در رنکینگ جهانی شمشیربازی کار سختی است. سالانه چهار جام‌جهانی و سه رقابت جایزه بزرگ برگزار می‌شود و ما در همه آنها شرکت کردیم. ما وارد رنکینگ شدیم و شرکت‌نکردن در آنها باعث می‌شد رنکینگ را از دست بدهیم. حالا حساب کنید که شرایط باید برای آمادگی جسمانی بچه‌ها هم درطول سال فراهم باشد.

به نظر می‌رسد در رقابت‌های اخیر قربانی ناداوری هم شده‌ایم. به‌خصوص رقابت‌های المپیک ریو 2016 و همچنین مسابقات جهانی اخیر درلهستان.
 همیشه همه تیم‌ها قربانی دو قدرت اصلی شمشیربازی دنیا به‌عنوان قدرت‌های بلوک شرق و غرب یعنی روسیه و ایتالیا می‌شوند. ناداوری همیشه در مقابل آنها وجود داشته است. در کنار آن کشورهای قدرتمند بعدی یعنی آمریکا و فرانسه هم حضور دارند و کشورهایی مثل ایران و کره‌جنوبی همیشه قربانی ناداوری مقابل این تیم‌ها می‌شوند. به هر حال ما موی دماغ قدرت‌های این رشته شده‌ایم. ضمن اینکه قضاوت در داوری شمشیربازی بسیار سخت و نزدیک است و داور می‌تواند طبق برداشت خود در یک حرکت امتیاز بدهد. همان اتفاقی که در المپیک ریو مقابل حریف آمریکایی افتاد و مجتبی عابدینی از رسیدن به مدال بازماند. قوانین داوری جوری تصویب شده که بتوانند به نفع خودشان قضاوت کنند. روسیه در ریو با کمک همین شرایط هفت طلا گرفت. البته ما با وجود این شرایط به روند خودمان با قدرت ادامه می‌دهیم ولی این ناداوری‌ها تا ابد ادامه خواهد داشت.

نقطه عطف اسلحه سابر ایران در رقابت‌های یک‌سال اخیر را کجا می‌دانید؟
اولین تورنمنت قطعا جایزه بزرگ سئول بود که مجتبی عابدینی نقره گرفت و دومین سهمیه المپیک ایران تثبیت شد. ضمن اینکه طلای تیمی رقابت‌های جایزه بزرگ سنگال هم از ارزش خاصی برخوردار بود.

مدیران ورزش ما مزد موفقیت‌های تیم شمشیربازی سابر ایران را داده‌اند؟
من همیشه به باقرزاده، رئیس فدراسیون شمشیربازی هنگامی که مثلا بحث پاداش به مجتبی عابدینی مطرح می‌شود، می‌گویم که آقای رئیس، مجتبی عابدینی فعلی دیگر آن شمشیرباز سه سال پیش نیست که دومیلیون پاداش می‌گرفت. الان رقبای مجتبی که بارها هم مغلوب او شده‌اند ماهانه 15 هزار یورو دستمزد می‌گیرند. در حال حاضر مجتبی هم‌رده و بالاتر از آنهاست. الان دیگر آن پیمانه‌ای که برای این رشته در نظر گرفته شده کوچک است و نباید مانند سه سال پیش باشد. مدیران ورزش باید نگاه جهانی به این رشته داشته باشند. مگر عنوان نمی‌کنیم که به مدال‌آورانی مانند بهداد سلیمی و حسن یزدانی هرچه بدهیم کم است، خب بچه‌های شمشیربازی مانند مجتبی عابدینی هم مدال‌آور جهانی هستند. واقعا حمایت‌ها باید درخور شأن این بچه‌ها باشد. اگر توجه به این رشته بیشتر شود و حمایتی صورت گیرد قطعا‌ انگیزه‌ها هم بالاتر خواهد رفت و موفقیت در پی آن به وجود خواهد آمد.