عبدالجبار کاکایی در گفت‌وگو با اکبر نبوی گفت :اگر این گلخانه‌ها تزئینی تعیین نمی‌شد، اگر این تحکم‌های اجباری، اگر این بیانیه‌های سیاسی در بستر شعرهای فرمایشی در روزگار ما اتفاق نمی‌افتاد، شعر انقلاب سرنوشتش این‌ نمی‌شد! دکان‌ها و دستگاه‌هایی به نام شعر انقلاب راه افتاد و گردهمایی‌ها و جایزه‌هایی که به هم دیگر می‌دهند به نظر من آن جریانی که خواستگاهش مردم بود را به فراموشی سپرده است.

وی افزود: من دهه ۶۰ اگر شعر می‌گفتم برای جنگ، برای آن شهید مفقود الاثر، آن شعرها حرف ۹۰ درصد جامعه بود اما الان ۹۰ درصد جامعه چطور فکر می‌کنند؟ شعر ما بیان حرف دل آنها هست؟ این تفاوت را از سال ۶۵ در خودم احساس کردم. حقیقتا شاید یک بچه لرِ شهرستانی که از منطقه غرب کشور آمده خیلی ذیل گفتمان دیپلماتیک نهادهای دولتی قرار نمی‌گیرد. بارها به من گفتند حتی به گوش من رساندند که “چرا لر بازی درمی‌آوری؟” گفتم من حقیقتش آنی که دارم می‌بینم را می‌گویم.