محمدمهدی عسگرپور تا به حال پنج فیلم در سینما ساخته که بین اولی و دومی ۱۳ سال فاصله بود و از آخرین مورد آنها هم بیش از ۱۰ سال می‌گذرد. او در کارگردانی سریال‌های تلویزیونی هم سابقه نسبتا پرباری دارد و آخرین همکاری‌اش با صدا‌و‌سیما به سال ۹۷ برمی‌گردد که سریال «رهایم نکن» را ساخت. عسگرپور را اما غیر از فیلمساز به خاطر مسئولیت‌ها و سوابق اجرایی‌اش بیشتر می‌شناسند. او تا به‌حال معاون بخش جنگ بنیاد سینمایی فارابی، سرپرست مرکز سینمای تجربی، مدیر گروه کودک و نوجوان شبکه دوم، مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی، معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و مدیرعامل خانه سینما بوده و در حال حاضر مدیرعامل خانه هنرمندان هم هست. گزیده‌ی گفت‌وگوی اکبر نبوی با محمدمهدی عسگرپور را می‌خوانید:

*هر روز ما با یکسری مسائل مواجه هستیم. انواع و اقسام هم دارد؛ از مسائل معیشتی تا سیاسی تا چیزهای دیگر. قبل‌تر می‌فهمیدیم مسئول مربوط را شما می‌توانید فلان‌جا پیدا کنید و او هم آموزش لازم را برای این کار لابد دیده بود که چگونه باید با هم گفت‌وگو کنیم. ما می‌دانستیم و او هم می‌دانست و مفروضات مشترک را به کار می‌گرفتیم و سریع به یک جمع‌بندی می‌رسیدیم اما در یک‌سال‌ونیم گذشته من واقعا گیج شدم و نمی‌دانم راجع‌به چه موضوعی با چه کسی باید صحبت کنم. نمی‌دانم درباره موضوعی که امروز با آن مواجه هستم، با چه کسی و با کدام سیستم و نهاد باید حرف بزنم. من نمی‌دانم این شرایط تعمدا اتفاق می‌افتد که ما گیج شویم یا اینکه به همین شکل واقعا اداره می‌شود و شما هم برای این موضوع باید سراغ این نهاد و برای آن یکی موضوع سراغ آن نهاد بروید. آن می‌گوید به من مربوط نیست و به دیگری مربوط است و دیگری هم به همین ترتیب. ما قبلا فکر می‌کردیم مسائل حوزه ما مربوط به مسئول ما در حوزه ارشاد است و ما نباید دیگر با همه‌جا وارد گفت‌وگو شویم. الان واقعا این‌طور نیست و بیش از یک‌‌سال‌و‌نیم است که این اتفاق نمی‌افتد. ما باید تئوری استخراج کنیم، چون بخشی از کار ما فیلمنامه‌نویسی هم هست و باید ببینیم رابطه علت و معلولی اینها چیست و متوجه شویم این عمل برگرفته از کدام رابطه است تا بتوانیم شرایط بعدی را پیش‌بینی کنیم.

*در خلال بحث‌مان درباره سینما هم بحث شد. می‌خواهم از حوزه بین‌الملل شروع کنم، چون آن هم نکته مهمی است. ما در حوزه بین‌الملل فارغ از بحث جشنواره داخلی و خارجی‌مان که من خیلی وارد آن نمی‌شوم، بخش زیادی از مراتب و تریبون‌هایی که داشتیم را طی چند سال گذشته از دست دادیم و تقریبا می‌توان گفت در خیلی از جشنواره‌ها حضور جدی نداریم. در خیلی از بازارها حضور جدی نداریم و رسما معادلات مبادلات سینمای ایران با خیلی از جشنواره‌ها و نهادهای خارجی از آن حالت رسمی خودش خارج شده. الان می‌دانید که بعضی از جشنواره‌های خارجی، به‌خصوص کن که این وضعیت را دارد و برلین هم بیشتر، درمورد فیلم‌های ایرانی که با حمایت‌های حاکمیت ساخته شدند، حالا چه کم و زیاد، اساسا دیگر روی خوش نشان نمی‌دهند و قبول‌شان نمی‌کنند.

*سابقه مسائل صنفی در حوزه سینما خیلی طولانی نیست. ‌یعنی اگر مثلا تاریخ شروع سینما در کشورمان را به واسطه ورود اولین دوربین و تولید اولین فیلم سینمایی تلقی کنیم، حدود سال 1309 بوده. تاسیس مکانی به نام خانه سینما در اوایل دهه 70 اتفاق افتاد، بنابراین ما خیلی قدمت زیادی در این حوزه نداریم. خیلی از کشورهایی که تولد سینما در آنها حتی ممکن است بعد از ما اتفاق افتاده باشد، سابقه صنفی‌شان بیشتر از ماست. این به اضافه یک مساله مهم دیگر یعنی قوانین که مترتب بر فعالیت‌های صنفی در حوزه فرهنگ باشد، باعث شده که شما اگر بگردید، نمی‌توانید خیلی چیزی پیدا کنید. من درباره آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل صحبت نمی‌کنم، چون آن بسته به شرایط و مدیران فرق می‌کند. بنابراین ما در فضایی که قوانین مشخص نداریم -بخش دولتی‌اش هم از نظر من ندارد- یعنی شما قوانینی که برای اداره امور در حوزه سینما هست ندارید، این وضع به وجود می‌آید. به‌هرحال در سایت وزارت ارشاد مجموعه قوانین منتشر شده و می‌توانید ببینید، خیلی‌هایش که اصلا برای امروز موضوعیت ندارد و خیلی از مسائلی که مسائل امروز ما هست هم اصلا دیده نشده. بنابراین آن حوزه هم این مشکل را دارد.

برای خواندن متن کامل گفت‌وگو، اینجا را بخوانید.