جواد روح، سردبیر روزنامه هم‌میهن نوشت:  ۲۱سال از انتخابات دوره دوم شوراها در ۹اسفند ۱۳۸۱ می‌گذرد. به این بهانه، امروز در یادداشتی به بازخوانی آن رخداد و پیامدهای قهر اکثریت رای‌دهندگان تهرانی با صندوق رای پرداختم. در بخشی از مطلب نوشته‌ام:

میوه آن انتخابات آزاد را دورترین نیرو به دموکراسی و آزادی و توسعه چید. در غیاب اکثریت رای‌دهندگان که خانه‌نشینی و اخم و تعصب را بر نشاط و مشارکت و عمل سیاسی ترجیح داده بودند، لیست گمنام و ناشناخته‌ای تحت‌عنوان «آبادگران ایران اسلامی» برنده انتخابات شد و به جای اصلاح‌طلبان شاخصی چون سیدمصطفی تاج‌زاده، علیرضا رجایی، محمد توسلی و ابراهیم اصغرزاده و تکنوکرات‌های توانمندی همچون ابوالقاسم آشوری (از معاونان غلامحسین کرباسچی در دوران شهرداری تهران)، راستگرایانی به پیروزی رسیدند که جز مهدی چمران و عباس شیبانی، دیگران شاید در میان همفکران خودشان نیز شناخته‌شده نبودند. مشابه این اتفاق، در اعلب کلانشهرها نیز رخ داد.

خروجی آن انتخابات اما، فقط از دست رفتن شورای شهر و شهرداری تهران و جایگزینی رویکردهای پوپولیستی به جای توسعه‌گرایی در مدیریت شهری نبود. خروجی اصلی، دو سال بعد رخ نمود و مسیر توسعه را در کل کشور زدود. 

محمود احمدی‌نژاد که تا آن زمان جز دوران کوتاهی در فرمانداری اردبیل هیچ تجربه و سابقه اجرایی نداشت، از سفره سخاوت رای‌دهندگان تهرانی که میدان را برای انتخاب همفکران گمنام او گشوده بودند، بهره برد و به شهرداری تهران رسید. یک سال و چندماه بعد در بهار 1384، احمدی‌نژاد به پشتوانه همین دوران کوتاه شهرداری پایتخت، از سوی شورای نگهبان رجل سیاسی-اجرایی شناخته شد تا بار دیگر، در سایه غیبت و تحریم بخشی از رای‌دهندگان و چنددستگی اصلاح‌طلبان، معجزه هزاره را رقم زند و بر کرسی ریاست‌جمهوری ایران نشیند.