آدم‌های اشتباهی و اقتصاد بیمار فوتبال ایران

محمدرضا ولی‌زاده؛ فرهیختگان آنلاین: مرکز رسانه‌ای قوه‌قضائیه امروز، در گزارشی با تکذیب آزادی «حسین هدایتی» از زندان، اعلام کرد که وی  از خرداد سال ۱۳۹۷ در زندان به‌سر می‌برد و در طول دوران محکومیت خود مانند دیگر محکومان از مرخصی قانونی استفاده کرده است.

حسین هدایتی اما، نامِ آشنایی برای اهالی فوتبال است. او در نیمه‌دوم دهه ۸۰ با کمک‌های مالی‌اش به باشگاه پرسپولیس، «عابربانک» لقب گرفت و سپس با استیل‌آذین در فوتبال ایران باشگاهداری کرد، البته تجربه موفقی نداشت و کار به انحلال کشید. اگرچه در این بین فدراسیون فوتبال هم از پول‌پاشی‌های او بی‌بهره نمانده بود و پرداخت چند ماه از حقوق کارلوس کی‌روش و پاداش‌های ملی‌پوشان و ماجراهای تهیه و تأمین البسه تیم‌ ملی، بخشی از آن ۱۵۰ میلیارد تومانی بود که به ادعای خودش در فوتبال هزینه کرد.

او این‌روزها با عنوان «اخلال در نظام اقتصادی کلان و پولی و خیانت در امانت» در حصر به‌سر می‌برد و براساس رأی دادگاه، به حبس، شلاق تعزیری، رد مال و انفصال از خدمت محکوم شده است. آن‌طور که مراجع قضایی گزارش دادند، تاکنون بخشی از رد مال خود را پرداخت کرده و تا پرداخت کامل رد مال، قرار است در زندان بماند.

همۀ اینها در شرایطی است که در روزهای گذشته نیز خبر انتقال و بازگرداندن اموال «بابک زنجانی» به کشور مخابره شد، اما جدا از فساد مالی، وجه اشتراک  دیگر ح.ه و ب.ز چند و چون حضور این دو ابربدهکار بانکی در فوتبال ایران است. همان‌طور که استیل‌آذین(اکباتان سابق) با مدیریت هدایتی نابود شد، زنجانی هم حکم مرگ راه‌آهن، دیگر باشگاه ریشه‌دار پایتخت را امضاء کرد؛ آدم‌های اشتباهی که در اقتصاد بیمار فوتبال ایران با سوء استفاده از پایگاه اجتماعی آن به رانت و انحصار رسیدند و در نهایت در نظام اقتصادی کشور کارشکنی کردند.

تلخ است اما امروز نیز بیش از گذشته واژه «هوادار متمول» در ادبیات فوتبال ایران استفاده می‌شود و لازم است نهادهای نظارتی ضمن مبارزه و مقابله با فساد، بسترهای بروز فساد را هم در ورزش کشور مسدود کنند تا شاهد تکرار تجربه‌های تلخ پیشین نباشیم. هر چند بخش عمده‌ای از مشهورشدن این افراد در فوتبال را باید به ناکارآمدی و سوءمدیریت متولیان فوتبال ایران بسط داد که هیچ‌گونه آشنایی با علم اقتصاد در ورزش ندارند و سالیانی است با وابستگی به دولت در ایجاد بسترهای مناسب برای درآمدزایی و توسعه پایدار ناتوان هستند.