سیامک خاجی، دبیر گروه ورزش: شاید همین سه سال پیش وقتی صحبت از احتمال حذف دو تیم استقلال و پرسپولیس از آسیا مطرح می‌شد خیلی جدی گرفته نمی‌شد؛ چراکه این دو تیم پرطرفدار ایرانی به نوعی ویترین فوتبال باشگاهی ما هستند و این تصور وجود داشت که برای موفقیت آنها در رقابت‌های آسیایی هر تلاشی صورت می‌گیرد. با این حال وقتی روز 17 دی ماه سال 1400 کنفدراسیون فوتبال آسیا رسما اعلام کرد که سرخابی‌ها نتوانستند مجوز لازم برای حضور در مهم‌ترین تورنمنت باشگاهی قاره را کسب کنند، تازه مشخص شد که تهدیدهای AFC بسیار جدی‌تر از چیزی است که در ابتدا تصور می‌شد و یکی از بدترین اتفاقات برای فوتبال ما رقم خورد. AFC سال‌هاست که روی اخذ مجوز حرفه‌ای برای حضور باشگاه‌ها در لیگ قهرمانان تاکید دارد و البته براساس آنچه که بارها پیش از این از سوی افراد مختلف که در این موارد دست‌اندرکار هستند گفته شده، در فوتبال ما و به‌خصوص در مورد این دو باشگاه پرطرفدار پایتخت بارها با مدارک غیرواقعی و اسنادی که تردیدهای زیادی در درستی آن وجود داشته، تلاش شده تا مجوز حرفه‌ای کسب شود که در موارد زیادی این اتفاق افتاده است اما در سال 2022 سختگیری این نهاد تصمیم‌گیر درنهایت باعث شد تا سرخابی‌ها به راحتی فرصت حضور در لیگ قهرمانان را از دست بدهند.
البته در همان زمان هم این موضوع مطرح شد که یکی از اصلی‌ترین ایراداتی که AFC از پرونده این دو باشگاه گرفته مربوط به مالکیت مشترک آنهاست که براساس قوانین فوتبال در همه جای دنیا این موضوع اصلا قابل قبول نیست و دو باشگاه در یک لیگ و یک تورنمنت نمی‌توانند با یک مالک شرکت کنند. در سال‌های اخیر کنفدراسیون فوتبال آسیا بارها تذکر داده بود که براساس قوانین، یک فرد یا یک شرکت یا یک نهاد نمی‌تواند مالکیت مشترک دو باشگاه را در یک لیگ داشته باشد اما مسئولان ورزش ایران در این مدت هیچ‌وقت این ایراد را جدی نگرفتند. البته که در آن زمان راهکاری عجیب و البته بی‌فایده از سوی وزارت ورزش اجرایی شد که طی آن اداره باشگاه پرسپولیس را به وزارت دارایی و استقلال را به وزارت صمت واگذار کردند اما حتی همین ترفند هم اینقدر دیر اجرایی شد که درنهایت به حذف آنها منجر شد. سال پیش هم شاید پرسپولیس خوش‌شانس بود که استقلال به دلیل بدهی به استراماچونی نتوانست مجوز حرفه‌ای دریافت کند وگرنه ممکن بود باز هم داستان مالکیت مشترک برای آنها دردسرساز شود. با این حال قرمزها راهی آسیا شدند و این موضوع باز هم به فراموشی سپرده شد تا اینکه حالا و درحالی‌که فرصت زیادی تا پایان مهلت ارسال مدارک باشگاه‌ها به AFC باقی نمانده، دوباره این ماجرا به یک معضل جدی تبدیل شود.
درحالی‌که در سند تحول دولت سیزدهم به این موضوع صراحتا اشاره شده که ماجرای خصوصی‌سازی سرخابی‌ها باید از روش پیمان مدیریت انجام شود اما سازمان خصوصی‌سازی در همان سال 1400 شروع به واگذاری بخشی از سهام این دو باشگاه کرد که البته همین روند هم هم‌اکنون متوقف شده و تنها همان 10 درصد فروخته شد. اخیرا این موضوع مطرح شد که قرار است 51 درصد سهام این دو باشگاه به دو هلدینگ بزرگ اقتصادی (شستا و خلیج‌فارس) واگذار تا به این طریق مشکل حل شود. اما همین طرح هم با اما و اگرهای زیادی روبه‌رو شده و فعلا خبری از این انتقال نیست. در این شرایط زنگ خطر در این‌باره به صدا درآمده و خطری جدی این دو باشگاه پرطرفدار را تهدید می‌کند. در چنین شرایطی دولت و متولیان ورزش و اقتصاد کشور اگر می‌خواهند فاجعه دو سال پیش مجددا در مورد این دو باشگاه تکرار نشود باید به سرعت تصمیمات درستی در این زمینه گرفته و هرچه زودتر و تا پیش از پایان ضرب‌الاجلی که وجود دارد، مشکل بزرگ مالکیت مشترک سرخابی‌ها را یکبار برای همیشه حل کنند تا خیال هواداران پرتعداد دو تیم حداقل در این زمینه راحت شود.