سیدمهدی موسوی‌تبار، دبیر فرهیختگان آنلاین: از همان روزی که خبر ساخت فیلم سینمایی دوم سروش صحت منتشر شد و همزمان هم سریال مگه «تموم عمر چند تا بهاره»، مشخص بود که انتظار و اشتیاق زیادی برای تماشای اثر دوم صحت وجود داشت. انتشار اولین عکس‌ها و اطلاعات از صبحانه با زرافه‌ها که نشان می‌داد هوتن شکیبا، پژمان جمشیدی و بهرام رادان در آن حضور دارند، این علاقه و کنجکاوی را به‌مراتب بیشتر می‌کرد. پس از اعلام اسامی فیلم‌های جشنواره‌ چهل‌ودوم مشخص شد که یکی از مهم‌ترین فیلم‌های این دوره، دومین ساخته‌ سروش صحت است. استقبال مردم و اهالی رسانه از این فیلم نشان داد که صحت به تعریف نسبتا کامل و جامعی از سینمای خودش رسیده است. سینمایی که در «جهان با من برقص» خودش را به‌درستی معرفی کرد و در صبحانه با زرافه‌ها به بلوغ رسید. صحنه‌ ابتدایی فیلم را بارها در سریال مگه تموم عمر... دیده‌ایم؛ چند نفر کنار هم ایستاده‌اند و موزیک قدیمی هم پخش می‌شود. صحت با انتخاب چند بازیگر مرد این ریسک را برای خودش خریده که به فیلمش برچسب مردانه بخورد. تماشای فیلم تا انتها این اتهام را تقویت می‌کند اما آنچه در این فیلم به روشنی دیده می‌شود، وجود یک عاطفه‌ انسانی و گاه زنانه در بین ارتباطات افراد است. آنچه صبحانه با زرافه‌ها را ویژه می‌کند، نه بازی‌های درخشان بازیگرانش است و نه کارگردانی پخته‌ سروش صحت. ویژگی اصلی این فیلم جهانی است که توسط کارگردان ساخته شده و از طرف مخاطب به سرعت و عمیقا پذیرفته می‌شود. اگر فیلم اول صحت مشخصا درباره‌ مرگ و حتی زندگی بود، در اثر دومش از بخشش، رفاقت و دوستی حرف می‌زند. در برخی سکانس‌ها این رفاقت‌ها را شبیه به جنس رفاقت‌های کیمیایی می‌بینیم، البته از نوع فانتزی و «صحتی‌اش». صحت همچنان و همانند نوشته‌هایش از ارتباط بین آدم‌ها می‌گوید و نگران روابطی است که نسل‌های مختلف با آن چالش دارند. در صبحانه با زرافه با فیلمی مواجهیم که نه شعار می‌دهد و نه خودش را دانای کل می‌داند. فیلم همراه با بازیگران و کارگردانش سراغ جنون رفته‌ و با همین دیوانگی زندگی کرده‌. قرار نیست پس از تماشای این فیلم، تماشاگر تمام اشتباهات اطرافیانش را ببخشد و تبدیل به یک انسان دیگر شود اما به حتم تماشاگر پس از دیدن این فیلم، حال بهتری خواهد داشت و بیشتر به فکر فرو می‌رود. فیلم همان اندازه که می‌خنداند در بزنگاه‌ها با یک ضربه، مخاطب را در یک شوک عمیق فرو می‌برد. شوکی که از جنس تحقیر مخاطب نیست و صرفا امکان و فضایی است برای اندیشیدن او. شخصیت‌های اصلی صبحانه با زرافه‌ها، دارای شناسنامه و هویت هستند و همین ویژگی است که مخاطب را پس از پایان فیلم هم با شخصیت‌ها همراه می‌کند. یکی دیگر از نکات قابل توجه فیلم جسارت بالای کارگردان در حذف و اضافه‌ شخصیت‌ها در طول زمان فیلم است. استفاده‌ 20 دقیقه‌ای از یک پژمان جمشیدی ساکت و خوابیده در هر فیلمی نیاز به ریسک و جسارت دارد. صحت همین کار را در بخش پایانی فیلم با بهرام رادان می‌کند. نتیجه‌ هر دو ریسک، مثبت است. صبحانه با زرافه‌ها احتمالا گیشه‌ موفقی خواهد داشت و اثر قابل اعتنایی در کارنامه‌ کاری سروش صحت خواهد بود. حالا دیگر همه با مشخصات سینمای صحت آشنا شده‌اند، سینمایی که تلفیقی از جنون و نبوغ است.