کجایند بنده‌های ماه رجبی؟

زهرا شاهرضایی، فرهیختگان آنلاین: خدا می‌دانست بشر به باران نیاز دارد؛ رجب را آفرید. رجب، شبیه آب برای زمین مرده، شبیه هوای تازه برای شاخه‌های خشک درخت، شبیه اولین جوانه بهاری است. رجب یعنی بزرگ داشتن چیزی و این ماه لایق بزرگداشت است.

نام دیگر رجب، «اصب» است؛ اصب یعنی باران. آن هم چه بارانی؟ بارانی که با شدت از بالا به پایین فروریخته می‌شود، باران رشددهنده؛ بارانی که باعث روییده شدن می‌شود. بارانی که بعد از آن، جوانه‌ها بیرون می‌زنند.

رجب که می‌شود، باران لطف خدا به سرمان می‌ریزد، بی‌حساب. ماهی که خدا می‌گوید ماه من است. این ماه، خدا در خانه‌اش را باز گذاشته است. این ماه با بنده‌هایش رفیق‌تر و رقیق‌تر است. رجب «استجب لکم» به اوج می‌رسد. خدا فرصت‌های بندگی را در رجب زیاد کرده تا همه بنده‌هایش به اندازه یک جرعه هم شده که از جوی رجب بنوشند. نگفته بودم؟ رجب نام نهری است در بهشت.

علاقه ما به رجب البته یک دلیل بزرگ دیگر هم دارد. در روایات آمده که رجب ماه امیرالمومنین است و شعبان، ماه رسوال‌الله. شبیه همان حدیث معروف رسول الله است: «من شهر علم هستم و علی باب آن است؛ پس هر کسی خواهان علم است، باید از باب ان وارد شود.» رجب باب ورود به شعبان یا ماه ولایت است. رجب ماه توحید است. ماه رسیدن به توحید از باب امیرالمومنین.

بیخود نیست که بیشتر ذکرهای ماه رجب یا بوی استغفار می‌دهند یا بوی توحید. در این ماه قرار است آماده شویم برای ورود به شهر علم، شهر حکمت.

شب‌های ماه رجب، شبیه ماه‌های دیگر نیست. رسول‌الله در وصف شب‌های ماه رجب فرموده‌اند: «خداوند در آسمان هفتم، فرشته‌ای منصووب فرموده که به او داعی (به معنای دعوت‌کننده) گویند. چون ماه رجب فرا رسد، آن فرشته از آغاز شب تا صبح ندا سر می‌دهد: خوشا به حال ذاکران و یادآوران خدا، خوشا به حال مطیعان و خداوند تعالی می‌فرماید: من همنشین کسی هستم که همنشین من است. من مطیع کسی هستم که مطیع من است. من بخشنده کسی هستم که تقاضای بخشش کند. این ماه، ماه من و بنده، بنده من، رحمت من است. پس هر کس مرا در این ماه بخواند، اجابتش می‌کنم و هر کس از من چیزی طلب کند به او عطا می‌کنم و هر کس از من طلب هدایت کند، او را هدایت می‌نمایم و این ماه را ریسمانی بین خود و بندگانم قرار دادم؛ پس هر کس بدان چنگ زند، به من می‌رسد.»

در رجب انگار ملائکه مامور شده‌اند بلندبلند صدایمان کنند؛ مثل جارچیانی که خبر ضیافت آورده‌اند و با شادی و هلهله با ندای «این الرجبیون» در خانه میزبان را نشان می‌دهند.

خداوند در این یک ماه است که به بندگانش می‌فرماید: «کیانند که نیمه‌های شب از بستر برخیزند و با من مناجات کنند و خلوت کنند؟ و من همنشین آنان گردم.»

خدا در رجب جوری از بنده‌اش دلبری می‌کند که بنده شرمنده شود. «انا جلیس من جالسنی» می‌فرماید من با شما مجالست می‌کنم نه اینکه شما همنشین من شوید! خدا بنده ماه رجبی‌اش را به ملائکه نشان می‌دهد: «العبد عبدی» خلاصه‌اش می‌شود این: این بنده منه! بنده ماه رجبی...