جوابیه شهرداری تهران در پاسخ به ۳ پیشنهاد

بسمه تعالی
مدیرمسئول محترم روزنامه فرهیختگان
با سلام و احترام‌
با عنایت به انتشار مطلبی تحت عنوان «پیشنهادهای سه‌گانه به شهردار تهران» در روزنامه فرهیختگان مورخ 1402/10/13 که واجد مطالب و محتوای عمدتا‌ غیر‌دقیق و بعضا در مغایرت با اصول و راهبردهای حاکم بر حوزه شهرسازی و معماری شهرداری تهران بوده است، بدینوسیله در راستای تنویر افکار عمومی، رفع شبهات و ارتقاء شفافیت عملکردی و همچنین در راستای تحقق‌بخشی شئون جهاد تبیین مورد‌تاکید رهبر معظم انقلاب(مدظله‌العالی) نکات و مطالبی به شرح ذیل ذیل ارائه می‌گردد. مقتضی است براساس قانون مطبوعات و به منظور روشن شدن اذهان عمومی متن ذیل عینا در همان صفحه به چاپ برسد.

الف)شهر تهران در چه شرایطی تحویل مدیریت شهری جدید پایتخت شد؟
در این خصوص با تمرکز بر حوزه شهرسازی و معماری تهران توضیحاتی مختصر ارائه خواهد شد. چه آنکه اگر بنا بر ورود به سایر زمینه‌های مدیریت شهری همچون حوزه اقتصاد و مالیه شهری، حمل و نقل و ترافیک، فرهنگی و اجتماعی، محیط زیست و خدمات شهری، فنی و عمرانی و... باشد، یقینا شرح آن در قالب نوشتاری مختصر و چند‌صفحه‌ای نخواهد گنجید و مستلزم مجدلات مفصل و مستند به تفکیک سرفصل های مختلف خواهد بود.
تعداد پروانه‌های صادره (پروانه ساختمان و تخریب نوسازی) در سال های 1399 و 5 ماهه نخست سال 1400، به گواه آمار و اطلاعات رسمی برگرفته از منابع رسمی از جمله سامانه‌های شهرسازی و تحلیل اطلاعات شهرداری تهران، پایین‌ترین میزان در بیش از دو دهه اخیر بوده است. به گونه‌ای که میانگین کل تعداد پروانه‌های صادره در سال 1399 و 1400 در محدوده شهر تهران، از 6 هزار پروانه کمتر بوده است. این موضوع در شرایطی‌ست که حدود یک دهه قبل و در سال های 1390، 1391 و 1392 میانگین پروانه‌های صادره در شهر تهران(پروانه ساختمان و تخریب و نوسازی) بالغ بر 20 هزار پروانه بوده و این موضوع به خودی خود، حاکی از کاهش بی‌سابقه و بیش از 70 درصدی صدور پروانه در پایتخت در زمان تغییر و تحولات مدیریت شهری می‌باشد.
از سوی دیگر به گواهی آمار و اطلاعات رسمی، یکی از بالاترین نرخ رشدهای قیمت مسکن در تهران در دهه‌های اخیر را می‌توان دقیقا در همین سال‌ها مشاهده کرد. به عبارتی بر اساس گزارشات رسمی منتشره، قیمت مسکن در سال 1399 با رشد 94 درصدی مواجه بوده و این روند در سال 1400 و 1401 نیز تداوم داشته است. از جمله مهم‌ترین دلایل این رشد افسارگسیخته می‌توان به عدم تعادل در سمت عرضه و تقاضای این بازار اشاره کرد. وقتی میزان عرضه مسکن فاصله مشهودی با فشار تقاضای حاکم بر این بازار داشته و این فشار به دلیل سیاست‌های انقباضی و غیر‌کارشناسی چندساله دچار انباشت مضاعف گردد، نهایتا‌ خود را در افزایش‌های تکانه‌ای و دفعی نمایان می‌کند.
همچنین بر اساس مستندات موجود در سامانه‌های شهرسازی و تحلیل اطلاعات شهرداری تهران، نرخ نوسازی بافت‌های فرسوده که در سال های 1390 و 1391 بالغ بر 4 درصد بوده است، در سال 1399 و 1400 به کمتر از یک درصد رسیده بود و این کاهش بالغ بر 70 درصدی در نوسازی بافت‌های فرسوده شهری، زمینه‌ساز نگرانی‌های فزاینده در خصوص میزان تاب‌آوری شهر تهران در صورت بروز خطراتی همچون زلزله شده بود. به گونه ای که رسانه‌های مجازی و مکتوب مکررا نسبت به عدم نوسازی بافت‌های فرسوده و کندی بی‌سابقه در ارتقاء ایمنی این محدوده‌ها اعلان خطر می‌کردند.
شرح حجم و میزان پروژه‌های عمرانی و زیرساختی فعال در سطح شهر در سال های مذکور نیز چنانچه پیش‌تر بدان اشاره شد، نیازمند ارزیابی و ارائه گزارش‌های مجزاست. لیکن صرفا در این حد بسنده می‌شود که مدیران ارشد شهرداری و شورای شهر تهران در سال‌های 99 و 1400، به دلیل فقدان دستاورد و تعطیلی کارگاه‌های عمرانی و پروژه‌های زیرساختی حمل و نقل عمومی و فضاهای خدماتی، عمدتا در افتتاحیه مراسم کوچه‌های رنگی و لکه‌گیری معابر و کوچه‌های فرعی مناطق و نواحی حاضر می‌شدند.

ادامه مطلب را می‌توانید اینجا بخوانید