فرهیختگان‌ آنلاین: بازی قرن؛ ۱۷ ژوئن ۱۹۷۰ ایتالیا-آلمان غربی نیمه‌نهایی جام‌جهانی.

در دقیقه ۸ روبرتو بونینستا، آتزوری را پیش انداخت. اما در واپسین دقایق بازی با گل کارل هاینز دروازه آلبرتو زی فرو ریخت و کار به وقت‌های اضافه کشید. بدون‌شک، همۀ جذابیت نیمه‌نهایی جام نهم در وقت‌های اضافه رقم خورد؛ جایی‌که در دقیقه ۹۴ گرد مولر دروازه ایتالیا را باز کرد و ۴ دقیقه بعد تارکیزیو، گل تساوی را به‌ثمر رساند. دقیقه ۱۰۴ اما لوئیجی ریوا باز هم ایتالیا را پیش انداخت، هر چند با دبل مولر کار باز هم به تساوی کشید. جنونِ مکزیک اما با گل جیانی ریورا تکمیل شد؛ او حکمِ فینالیست شدن ایتالیا را با گل چهارم تیمش امضاء کرد، اما این همۀ رخدادهای روز درخشان «آزتکا» نبود.

شاهکار بازی قرن و روایت غیرت قیصر جایی رقم خورد که «فرانتس بکن باوئر» به‌شدت مصدوم شد و اجازه ادامه بازی را نداشت، اما به‌دلیل اینکه آلمان تمام تعویض‌هایش را انجام داده بود، با کتف شکسته و بانداژ شده به بازی ادامه داد. همین حس ناب مسئولیت‌پذیری بود که او را رهبر و نماد فوتبال آلمان کرد.

ژرمن‌ها شب‌گذشته با بزرگترین فوتبالیست تاریخ خود وداع کردند. امپراطوری که در زمان بازی، تحولی شگرف در فوتبال ایجاد کرد؛ انتقال از خط هافبک به قلب خط دفاع و بازی به‌عنوان لیبرو! در نقش مدافع مدرنی که نه‌تنها زیر توپ نمی‌زد، بلکه از عقب زمین بازی‌سازی می‌کرد. با خصوصیات فنی منحصر بفردی که در کمتر بازیکنی می‌توان پیدا کرد.

او در سال ۱۹۷۴ به‌عنوانِ بازیکن و ۱۹۹۰ به‌عنوان مربی فاتح جام جهانی شد؛ دو بار توپ طلا گرفت و از کمتر عنوانی می‌توان در فوتبال اروپا نام برد که «اسطوره» به آن دست نیافته باشد. شاید بهتر است با یک جمله از او یاد کرد؛ «فرانتس مظهر اقتدار و شخصیت در فوتبال بود.»