آخر قصه پناهجویان سوری خوش بود؟

به نظر می‌رسد پایان رویایی بلوط پیر، بیشتر از آرزوهای کن لوچ می‌گوید تا واقعیتی که در حال رخ دادن است. در رویاهای این پیرمرد، جامعه‌ای آرمانی می‌بینیم که ساکنان یک شهر انگلیسی به یکباره متحول می‌شوند و پناهجویان سوری را در آغوش می‌کشند. اگر این پایان‌بندی برای بلوط پیر، نزدیک به واقعیت هم باشد حداقل در این فیلم و در طی داستان نشانه‌گذاری درستی برای آن نشده است. ضمن اینکه آمارها در مورد کشور انگلستان نشان می‌دهد این کشور به نسبت نقاط دیگری اروپا تمایل کمتری برای پذیرش مهاجران مسلمان دارد.
1- در ماه می‌سال 2015، نظرسنجی توسط یک موسسه خیریه اسلامی در بریتانیا انجام شد که 42 درصد از پاسخ‌دهندگان این نظرسنجی، گفته بودند انگلستان نباید اتباع خارجی که از کشورهای خود به دلیل جنگ آواره شدند‌ را به این کشور راه دهد. در این نظرسنجی از تصویر ذهنی آنها نسبت به مسلمانان سوالاتی طرح شده بود که 12 درصد پاسخ‌ها کلماتی همچون «ترور»، «تروریستی» یا «تروریسم» انتخاب کرده بودند و این کلمات بیش از گزینه‌های دیگری همچون ایمان (11 درصد)، مسجد (9 درصد)، قرآن (8 درصد) و مذهبی (8 درصد) بوده است.
وضعیت آوارگان جنگ داخلی سوریه در کشورهای دیگر بهتر از این نیست و در زمان این بحران بزرگ انسانی، حدود شش میلیون نفر محکوم به آوارگی در کشورهای مختلف شدند. بنا به آماری که در سال 2016 منتشر شد؛ از زمان شروع جنگ داخلی سوریه در سال 2011، بیش از شش میلیون نفر در داخل کشور آواره شدند و حدود پنج میلیون نفر در کشورهای دیگر یا به دنبال پناهندگی بودند یا در کمپ‌های پناهندگان سوری مستقر شدند. این حجم از آوارگی بی‌سابقه بود و از آن به عنوان بزرگ‌ترین بحران پناهندگان تاریخ، توصیف می‌شود. اما آن چیزی که در سوریه رقم خورد حاصل جنگ نیابتی بود که قدرت‌های سیاسی به آن دامن زدند. در این جنگ نیابتی، دولت‌های غربی با ارائه تسلیحات و کمک‌های مالی به گروه‌های تروریستی و به‌کار‌گیری آنان در راستای سلطه‌گری خود علاوه بر تخریب و نابودی تاسیسات زیر‌بنایی کشور سوریه، باعث شدند که هر روز تعداد زیادی از مردم سوریه برای فرار از خشم تکفیری‌ها، به کشورهای همجوار و کشورهای اروپایی‌ سفر کنند. در خلال سفر اجباری و ناخواسته مهاجران بی‌گناه سوریه، تعداد زیادی در دریای مدیترانه هر روز غرق شدند یا در راه زمینی بر اثر برخورد با مین جان خود را از دست دادند.
2- کن لوچ همانطور که در فیلم‌های اخیرش سراغ آوارهای مدل‌ توسعه اقتصادی غرب بر سر انسان می‌رود؛ دراین فیلم هم عارضه‌های سیاست‌های اقتصادی بریتانیا که بر سر ساکنان این شهر وارد شده است را نمایش می‌دهد. بلوط پیر در پرداخت به جزئیات و به‌کارگیری ظرافت‌های انسانی همچون آثار سابق این فیلمساز نیست اما فیلمساز توانسته اتمسفر یک شهر کوچک صنعتی را نشان دهد که به واسطه سیاست‌های تبعیض‌آمیز اقتصادی انگلیس به خانه متروکه تبدیل شده است. ساکنان این شهر برای گرفتن انتقام از چیزی که بر سرشان آمده، سراغ پناهجویان می‌روند و فیلم در نمایش این انتقام الکن است و بیشتر به دام احساسی‌گرایی افراطی در انتهای فیلم می‌افتد.