سیدمهدی موسوی تبار، دبیر فرهیختگان آنلاین: پخش همزمان یک بخش از مصاحبه اشکان دژاگه با عادل فردوسی پور و برد فولام مقابل آرسنال، علاقه مندان به فوتبال و فوتبال ایران را کمی به فکر فرو برد. در آن مصاحبه، اشکان از رفتن به فولاد و همکاری با جواد نکونام اظهار پشیمانی می کند. دور نیست زمانی که بازیهای فولام را هم مثل تمام تیمهایی که بازیکنان ایرانی داشتند دنبال می کردیم. با پاس گلها و گلهایش زندگی می‌کردیم و افتخار می کردیم که در لیگ برتر انگلیس بازیکن داریم و تازه گل هم می زند. اشکان به آلمان رفت و باز هم به انگلیس رفت و حتی لباس العربی را هم پوشید. در آن تراکتور کهکشانی که سه کاپیتان تیم ملی داشت هم حاضر بود اما چرا حرفهای اشکان 37 ساله که هنوز هم سطح فوتبالش از اکثر بازیکنان لیگ خودمان بالاتر است پر از واژه های افسوس و پشیمانی است؟ اگر در 35سالگی قید پول را می زد انتخاب بهتری در تیمهایش داشت می توانست با خاطره خوشی فوتبالش را تمام کند.  
اشکان به دلایلی که خودش می داند و علاقه مندان به فوتبال هم کم و بیش در جریانش هستند از یک جایی به بعد با تمام دل و جان در زمین حاضر نمی شد و صرفا از نبوغش استفاده می کرد. مرد لحظه ها شده بود و حتی اگر 45 دقیقه در زمین راه هم می رفت در ثانیه های آخر زهرش را به تیم حریف می ریخت. 
فوتبالیستهای مستعد کم ندیده ایم که از آن سوی دنیا آمده اند و موفق هم بوده اند اما حکایت اشکان فرق داشت. اشکان به عنوان یک فوق ستاره از بوندس لیگا به تیم ملی ایران آمد و در فولام یک مهره تاثیرگذار بود. ای کاش از خودش سوال کند که چه شد از درخشش در فولام، رسید به پشیمانی از حضورش در فولاد.