مجتبی حمیدیان، مدیرعامل شرکت سنگ آهن مرکزی ایران: چند روز پیش بود که شرکت دانیلی ایتالیا کار احداث کارخانه آهن اسفنجی 2.5 میلیون تنی را بیخ گوش ما و در بندر دقم کشور عمان آغاز کرد و بر اساس پیش‌بینی‌ها تا سال ۲۰۲۶ به بهره‌برداری می‌رسد. رصد مختصر تحولات صنعت آهن و فولاد در منطقه غرب آسیا و کشورهای همجوار، به‌خوبی برنامه‌های توسعه‌ای آنها را در این صنعت نشان می‌دهد.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که صنعت آهن و فولاد در کشور ما با وجود همه پیشرفت‌های خوبی که در سال‌های گذشته داشته‌ایم، چشم‌انداز توسعه‌ای‌اش با اما و اگرهایی رو به رو شده است. بر این باورم با وجود همه چالش‌های پیش رو و محدودیت‌هایی که مدیریت بنگاه‌های اقتصادی با آن مواجه هستند، اگر به سمت سرمایه‌گذاری، اهداف توسعه‌ای و برنامه‌ریزی برای هوشمندسازی فرآیندهای تولید در کل زنجیره فولاد حرکت نکنیم، به چشم بر‌هم‌زدنی دیگر بازیگران نوپای جهانی عرصه حضور قدرتمند در بازارهای مهم بین‌المللی را بر صنعت فولاد ایران تنگ می‌سازند.
این هشدار و پیش‌بینی توسعه و رشد تولید در صنعت فولاد منطقه و پیوستن بازیگران جدید به آن در حالی رخ می‌دهد که بسیاری از بنگاه‌های بزرگ داخلی این صنعت که نگاه آینده‌نگرانه دارند، برای اهداف توسعه‌ای خود فارغ از آنکه بتوانند در حوزه تامین مالی و سرمایه‌گذاری موفق باشند یا نه(؟!) با چالش‌های جدی رو به رو هستند.
به تعبیر کلام حضرت امیر(ع)، إِنْ سَمَتْ هِمَّتُکَ لِإِصْلاَحِ اَلنَّاسِ فَابْدَءْ بِنَفْسِکَ. بگذارید اصلا از خودمان و شرکت سنگ آهن مرکزی ایران شروع کنیم؛ در حدود دو سال گذشته، با وجود برجای ماندن میراثی از چالش‌ها و تنگناهای شدید اقتصادی که شرکت در آن قرار داشت، ما آینده را قربانی امروزمان نکردیم، سعی کردیم تا ضمن حفظ و بهبود وضع جاری شرکت و امور حقوقی و رفاهی کارگران زحمتکش، سند توسعه‌ای و پروژه‌های زیرساختی لازم را تدوین و همزمان اجرای آن را با ابزارهای نوین تامین مالی آغاز کنیم. شاید کمتر کسی باورش می‌شد در طول دو سال، در شرکتی که هم باید به سهامدارش(صندوق بازنشستگی فولاد با حدود ۱۰۰ هزار بازنشسته) متعهد می‌بود و هم با بدهی سنواتی مواجه بود و از طرفی یک شهرستان با جمعیت چند ده هزار نفری مطالبه توامان مسئولیت اجتماعی و توسعه و پیشرفت از آن داشتند، بتوان دوام آورد و بذر امید کاشت و نهال آن را مراقبت کرد تا جوانه بزند و طراوتش امروز دلبری کند و با وجود برخی سنگ‌اندازی‌ها، در شتاب بخشی به قطار پیشرفت دولت مردمی نیز نقش داشت.
تامین مستقل و پایدار برق از طریق احداث دو نیروگاه ۲۵مگاواتی و دو پست برق اختصاصی برای شرکت، رفع موانع متعدد تولید و رکوردزنی کارخانه‌ها، انجام عظیم‌ترین باطله‌برداری در تاریخ شرکت از معادن برای رسیدن به خوراک مناسب و افزایش ۲۰۰ میلیون تنی ذخایر شرکت با در اختیار گرفتن حق بهره‌برداری از معادن جدید برای آیندگان، برای ما فقط و فقط یک معنا داشت؛ آینده و توسعه خط قرمز است و آن را نباید قربانی امروز کنیم. کاری که میسر نمی‌شد مگر با تلاش شبانه‌روزی تمام کارگران زحمتکش شرکت سنگ آهن مرکزی ایران و جوانان مومن و انقلابی که پای کار دشوار معدن و آهن و فولاد ایستاده‌اند.
در ابتدای این یادداشت، داشتم از دانیلی ایتالیا و کشور عمان و پروژه آهن اسفنجی‌شان می‌گفتم و حالا رشد آرام آرام کارخانه آهن اسفنجی خودمان را از دل خاک،‌ تماشا می‌کنم؛ با دست خالی، ۱۵ درصد پیشرفت داشته است، پروژه‌ای که تکیه به توان مهندسان داخلی خودمان دارد و قبل از آهن اسفنجی آنها، ان‌شاءالله به بهره برداری می‌رسد و پرچم سه رنگ ایران اسلامی را بر فرازش با افتخار به تماشا می‌نشینیم.