زورم به مسئولان فدراسیون نمی‌رسد؛ از رفتنم خوشحال شدند!

یگانه عصاری، خبرنگار: چند ماه پیش در بازی‌های آسیایی هانگژو در‌حالی‌که شاید خیلی‌ها منتظر مدال طلای احسان حدادی بودند، قهرمان دیگری به نام حسین رسولی شگفتی‌ساز شد و بالاتر از حدادی، مدال طلای بازی‌ها را بر گردن خود آویخت تا یکی از شگفتی‌های هانگژو باشد. قهرمان پرتاب دیسک ایران و آسیا، روز سه‌شنبه با خبر اخراجش از اردوی تیم‌ملی پس از انتشار یک استوری و تصمیمش برای خداحافظی خبرساز شد و اعلام کرد فدراسیون تصمیم به حذف او گرفته است و هیچ انتقادی را نمی‌پذیرد. حسین رسولی به «فرهیختگان» گفت درحال بازگشت به اراک است و مسئولان فدراسیون چاره دیگری برایش نگذاشته‌اند.

صحبت‌های شما علاقه‌مندان به دوومیدانی را شوکه کرد. تصمیم‌تان برای خداحافظی جدی است؟
من دوست ندارم از ورزش خداحافظی کنم، اما انگار چاره دیگری ندارم. کاری از دستم برنمی‌آید، دارم به اراک برمی‌گردم.

یعنی بعد از استوری‌های انتقادی شما، به‌راحتی گفتند از اردو اخراجید؟
بله، به همین راحتی. حتی به من هم زنگ نزدند، به مربی‌ام گفتند که به من بگوید از اردو بیرون بروم و دیگر حق تمرین در ورزشگاه آفتاب انقلاب را ندارم.

بعد از آن استوری و خبرساز شدنش کسی از فدراسیون با شما تماسی نگرفت؟
نه، هیچ‌کس با من تماسی نگرفت، انگار خوشحال هم شدند و دنبال این بودند که ما را حذف کنند. نمی‌دانم چطور کسی که مدال‌آور و از گوشت و خون این تیم است را آنقدر راحت کنار می‌گذارند. من واقعا خواسته‌های زیادی نداشتم فقط گفتم نیازهای اولیه مرا در ورزش تامین کنید.

خواسته‌های شما از فدراسیون چه چیزهایی بود؟
من خودم به فدراسیون پیشنهاد دادم که به‌خاطر هزینه زیاد به هتل نمی‌روم، گفتم می‌خواهم تمرکزم روی تمرین باشد و در همان آفتاب انقلاب در یک اتاق می‌مانم که تا الان جور نشده است! قرار بود برای ورزشکاران کفش مناسب و مکمل بخرند. گفتند ما نمی‌خریم، خودت بخر و برای ما فاکتور بیاور اما آن را هم پرداخت نکردند. به‌خاطر آن استوری‌ها هم مرا از اردو بیرون کردند. اتاقی که من در آن بودم حتی سیستم گرمایشی نداشت، من با 10 پتو می‌خوابیدم و گفتم اشکالی ندارد اما فشار تمرین زیاد بود، گفتم حداقل پول مکمل، ماساژور و مربی‌ام را بدهید. آنها قبول کردند ولی انجام ندادند؛ من با آنها جلسه گذاشتم، گفتند حتما خواسته‌هایت را انجام می‌دهیم، اما باز هم اتفاقی نیفتاد. بعد از بازی‌های آسیایی هزار بار این حرف‌ها را زدم. من مربی گران‌قیمت خواستم؟ اردوی خارج از کشور خواستم؟ پول دلاری خواستم؟ گفتم داخل سالن تمرین یک دایره بزنید که بچه‌های پرتاب دیسک در این سرمای زمستان تمرین نکنند، اما آن کار را هم نکردند.

انگار بعد از قهرمانی شما در هانگژو همه‌چیز به‌جای بهتر شدن، بدتر شد؟
دقیقا همین‌طور است. برای من فقط شد همان جایزه پای سکوی کمیته ملی المپیک و دیگر هیچ؛ البته یک پولی هم شهرداری به من داد. در‌صورتی‌که قبل از هانگژو به من گفتند اگر طلا بگیری تا یک سال، ماهی 30 میلیون به تو حقوق می‌دهیم؛ شخص آقای داوری گفت. بعد از طلا و قهرمانی آسیا گفتند حقوقت را می‌دهیم ولی 20 میلیون، بعد که آقای داوری رفت، سرپرست جدید گفت حقوقت سرجایش است اما حقوق را ندادند و امروز و فردا کردند. با تمام این مشکلات، ولی به خدا مشکل من مالی نیست، من می‌گویم به ما اهمیت بدهید، ما را ببینید، اگر من می‌گویم یک دایره برای پرتاب می‌خواهم، نمی‌خواهم آن دایره را بردارم و با خود ببرم، می‌خواهم با بچه‌ها کنار هم تمرین کنیم و مدال بیاوریم. من مدال‌آور این کشور هستم. من می‌خواهم در المپیک مدال‌آور باشم، اما انگار این فقط خواسته من است و دیگران این را نمی‌خواهند!