احمد شیرازیان، خبرنگار: امروز چهارم آذرماه اولین سالگرد برد تیم ملی فوتبال ایران برابر تیم ملی ولز در چهارچوب رقابت‌های جام جهانی 2022 قطر است. روزی که اعضای تیم ملی فوتبال ایران توانستند در التهابات تلخ ایران در تابستان و پاییز 1401 با یک برد جانانه مردم را به خیابان‌ها بکشانند و شیرینی یک برد را نصیب‌شان کنند. در بحبوحه جام‌جهانی فوتبال بسیاری از چهره‌های ضد‌انقلاب خیلی تلاش کردند حتی ایران را از ورود به رقابت‌های جام جهانی حذف کنند و یا با تفرقه بین بازیکنان تیم ملی و حتی بین آنها و مردم چالش‌های تازه‌ای تولید کنند اما نهایت دوباره ورزش توانست ایرانیان را دور هم جمع کند تا بعد از این برد شیرین همه اقشار جامعه کشور با پرچم به خیابان‌ها بیایند و کنار هم شادی کنند. ورزش در همه‌جای دنیا غیر از کارکرد ورزشی خود پیوند عمیقی با غرور ملی ملت‌ها داشته‌است به گونه‌ای که دیه‌گو مارادونا وقتی در جام جهانی 1986 انگلیسی‌ها را با دو گل عجیب و غریب آتش زد داشت بر سر جزایر اختلافی فالکلند برای بریتانیایی‌ها خط و نشان می‌کشید و آرژانتین آن روز یکی از پرغرور‌ترین روزها و سال‌های خود را گذراند.
در کشور ما نیز پیروزی در مسابقات ورزشی گهگاه تبدیل به یک عید ملی شده‌است، به گونه‌ای که با گذشت 26 سال از بازی خاطره‌انگیز ایران و استرالیا هرساله هنوز این برد شیرین در هشتم آذرماه جشن گرفته می‌شود و لحظات ناب آن دوره می‌شود.
پیوندهای اعتقاداتی و غرور ملی مهم‌ترین عوامل انسجام مردم ایران است. اتکا به این دو پایه باعث شد تا پس از انقلاب اسلامی، ایران از دل بحران‌های داخلی و خارجی متعدد پیروزمندانه خارج شود. اپوزیسیون و حامیان غربی آنها نیز با درک تاثیرگذاری این دو اصل در حفاظت از موجودیت ایران همواره درصدد گرفتن این دو مولفه تاریخی از ایرانیان بوده‌اند. تقابل دستگاه‌های امنیتی غربی با باورهای دینی و مذهبی امری است که مردم ایران در پنج دهه‌ای که از انقلاب اسلامی می‌گذرد آن را به خوبی درک کرده‌اند اما پیوندهای ملی امری است که به ویژه در یک دهه اخیر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. اوج این امر را نیز می‌توان در اتفاقات پاییز 1401 دید. اپوزیسیون خارج‌نشین که از بحران‌های خیابانی 88، 96 و 98 طرفی نبسته و نهایتا شکست‌خورده میدان را ترک کرده بود با درک این موضوع که هویت ملی مردم ایران یکی از مهم‌ترین دلایل عدم حمایت‌ آنها از اپوزیسیون تجزیه‌طلب است، در ماجرای 1401 راهبرد تخریب باورهای ملی و تمام نمادهای آن را درپیش گرفت. حضور ورزشکاران ایرانی در رقابت‌های جهانی نیز یکی از همین نمادها بود که اپوزیسیون سعی در ملیت‌زدایی از آن داشت. در همین راستا نیز ورزشکاران بابت شادی پس از پیروزی و خواندن سرود ملی مورد هجمه قرار گرفته و مردم نیز به خوشحالی بابت باخت تیم ملی کشورشان تشویق می‌شدند. درک این فضا که ورزش قهرمانی به عنوان یکی از ابزارهای تقویت هویت ملی مورد هجمه اپوزیسیون قرار گرفته این الزام را به‌وجود می‌آورد که ایران برای جلوگیری از تخریب هویت ملی به عنوان مولفه قدرت خود تمام ابزار بازدارنده ازجمله ورزش ملی را تقویت کند. چنین تعبیری را رهبر انقلاب نیز در دیدار با قهرمانان ورزشی این‌گونه به کار بردند: «ایران قوی باید ورزش قوی داشته باشد.» در ادامه ضمن توضیح پیوند میان ورزش قهرمانی و هویت ملی ابزارهای تقویت هرچه بیشتر ایران در بعد ورزشی تشریح شده است.

ورزش رسانه‌ای تریبون فرهنگی-سیاسی ماست
با وجود مانور رسانه‌ای گسترده اپوزیسیون و دعوت مردم به خوشحالی بابت باخت ایران توسط آنها، مردم ایران در اوج بحران‌های سال گذشته بابت پیروزی ایران در مقابل ولز خوشحالی کردند و بابت حذف از جام جهانی گریستند. بازیکنانی که در بازی با انگلستان تا حد زیادی تحت تاثیر جنگ روانی حاکم بر فضای مجازی بودند، سال گذشته در چنین روزی با خوشحالی حماسی پس از چسبیدن شوت روزبه چشمی به تور دروازه ولز هم رسانه‌های لندن‌نشیدن و هم خبرنگاران سیاسی امنیتی اعزامی به دوحه را دعوت به سکوت کردند. علاوه بر بازیکنان مردم ایران نیز با جنگ روانی ایجاد‌شده همراهی نکرده و مطابق نظر‌سنجی ایسپا تنها 4.8 درصد از مردم اعلام کرده بودند که دوست ندارند ایران در برابر آمریکا پیروز شود. درحالی‌که امثال علی کریمی، بازیکن سابق تیم ملی و بازیکن فعلی علیه تیم ملی، همچنان از خوشحالی بازیکنان در آوردگاه جام جهانی عصبانی‌اند، حمله به تیم ملی ایران که در اوج التهابات داخلی سعی کرد وفاق ملی ایجاد کند متاسفانه از سوی برخی چهره‌های ورزشی کشور هم دیده شد. علیرضا جهانبخش در مصاحبه‌ای با عادل فردوسی‌پور در برنامه 360 باید توضیح می‌داد که چرا بازیکنان تیم ملی بعد از گل ایران به ولز خوشحالی کردند و به نوعی بازجویی شد. این در حالی است که تیم ملی ایران داشت برای شادی مردم کشور در مسابقات جام جهانی می‌دوید تا از تلخی روزهایمان کم کند و شادی‌آفرین باشد.
حالا به روزهایی رسیده‌ایم که بازیکنان در بازی تیم ملی با هنگ‌کنگ که در اوج حملات هوایی رژیم‌صهیونیستی به مردم غزه برگزار شد با چفیه در میدان بازی حاضر شدند تا حمایت خود را از مردم غزه ابراز کرده و جنایات رژیم‌صهیونیستی را محکوم کنند و این یعنی ورزش حرفه‌ای توانسته تریبون مهم و بزرگی برای مانیفست سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران باشد و همین اهمیت ورزش حرفه‌ای را برای کشور نشان می‌دهد.

ادامه مطلب را می‌توانید اینجا بخوانید.