محسن محمدسیفی در گفت‌وگو با «فرهیختگان»:
مهدی منصرف، خبرنگار: ووشو ایران در بازیهای آسیایی هانگژو بعد از کشتی لقب دومین رشته موفق ورزش ایران را کسب کرد و در بخش ساندا تمامی نفرات اعزامی کشورمان موفق به مدال‌آوری شدند. با این تفاصیل بدون شک مهم‌ترین اتفاق ووشو و شاید ورزش کشورمان در بازیهای آسیایی شکست محسن محمدسیفی، ملی‌پوش پرافتخار و شکست‌ناپذیر ووشو ایران در سالیان اخیر در دیدار نهایی بود تا چهارمین مدال او در بازیهای آسیایی برای اولین‌بار رنگ نقره به خود بگیرد. سیفی با 5 مدال طلا و یک برنز جهان، 3 مدال طلا و یک مدال نقره بازیهای آسیایی و یک مدال طلای بازیهای کشورهای اسلامی بدون شک یکی از پرافتخارترین ورزشکاران کشورمان است.
محمدسیفی در گفت‌وگو با «فرهیختگان» درخصوص لحظات سخت تحمل شکست پس از 13 سال، برنامه‌های خود برای آینده ورزشی‌اش، پیگیری جدی حضور در مسابقات قفس و همچنین تفاوت قابل توجه به فوتبال با سایر رشته‌های ورزشی صحبت کرد که در ادامه می‌خوانید.
هضم شکست در دیدار فینال بازیهای آسیایی هانگژو پس از 13 سال شکست‌ناپذیری چگونه بود؟
واقعا سخت بود، به‌خصوص در دو، سه روز اول خیلی به من سخت گذشت، اما از آنجا که سال‌ها است مسابقه می‌دهم به این نتیجه رسیدم که یک طرف داستان باخت و طرف دیگرش برد است. حتما در این شکست حکمتی بود و خدا صلاح دید که چهارمین مدال طلای بازیهای آسیایی را به من نداد. همیشه شاکر خدا هستم و مدال نقره نیز مدال باارزشی است، اما چون همیشه طلا گرفته بودم، این مدال برای من بعید بود. انصافا مدال طلا، نقره و برنز بازیهای آسیایی با ارزش است، اما برای شخص محسن محمدسیفی کسب طلای چهارم خیلی اهمیت داشت. جدا از مسائل مالی که آن نیز برای من مهم بود، چون شرایط سختی در زندگی شخصی داشتم که به پاداش مالی آن نیز احتیاج داشتم، اما قسمت نشد. بخش ناراحت‌کننده ماجرا این است که حریف چینی از من بهتر نبود و دلم بابت این موضوع می‌سوزد، اما اتفاقاتی در دیدار فینال افتاد تا درنهایت بازنده این مبارزه لقب گیرم.
بعد از بازیهای آسیایی به‌سرعت تمرینات خود را برای حضور در مسابقات جهانی شروع کردید، اما سه روز پیش خبر رسید که ویزای اعضای تیم ملی برای حضور در آمریکا صادر نشده است.
متاسفانه همان‌طور که اطلاع دارید با وجود تمام اقداماتی که فدراسیون ووشو از ماه‌ها قبل انجام داده بود، ویزای اعضای تیم ملی صادر نشد. ما در تیرماه سال گذشته حتی برای انجام مصاحبه و تحویل مدارک به ارمنستان رفتیم، اما با تمام این اقدامات، ویزای ما صادر نشد. شنیدم که ویزای 30 کشور دیگر نیز صادر نشده است و قطعا این موضوع کیفیت مسابقات جهانی این دوره را زیرسوال خواهد برد. بچه‌های ما برای حضور در این مسابقات ماه‌ها در اردو بودند و واقعا این اتفاق بسیار ناراحت‌کننده است. من نیز قصد داشتم در آمریکا ششمین مدال طلای جهان خود را کسب کنم تا شاید از لحاظ روحی کمک کند شرایط سخت چند ماه گذشته را فراموش کنم.
با این شرایط چه تصمیمی برای آینده ورزشی خود خواهید گرفت؟
باید حتما با دکتر صدیقی، دکتر علی‌نژاد و مربیان تیم ملی صحبت کنم و سعی می‌کنم بهترین تصمیم را برای کمک به ووشو کشور بگیرم و شرایط آرمانی را برای خود ایجاد کنم. یک‌سری مسائل شخصی در زندگی‌ام باعث‌شده که شرایط خیلی سختی را پشت سر بگذارم. هرکسی جای من بود در اردوهای تیم ملی نمی‌ماند، حتی بی‌خیال بازیهای آسیایی می‌شد، اما راهی 17، 18 ساله را آمدم و دوست دارم تا آخرین لحظه‌ای که هستم بهترین باشم. با عدم حضور در مسابقات جهانی باید به جمع‌بندی برای مسابقه دادن، ندادن، بودن یا نبودن برسم.
برای حضور در مسابقات MMA چه تصمیمی دارید؟ به نظر نمی‌رسد این تصمیم ربطی به حضور در MMA داشته باشد؟
فعالیت مسابقات قفس را اگر جدی هم ادامه ندهم، حتما سالی 2 مسابقه را خواهم داد. فعلا آنقدری پیر نشدم که نتوانم در قفس مبارزه کنم (باخنده). شرایط بدنی‌ام خوب است و هیجانی که آنجا وجود دارد متفاوت است. جوایز آنجا نیز متفاوت است و حتما کسب کمربند هم تاثیر دارد.
تاریخ مسابقه بعدی شما مشخص شده است؟
طبق صحبت‌هایی که انجام‌شده 18 آذرماه مسابقه دارم. طبق صحبتی که با مدیر برنامه‌ام داشتم، اگر این مسابقه را ببرم، مبارزه بعدی‌ام برای کسب عنوان کمربند سازمان BRAVE خواهد بود. البته قرارداد سه‌ساله‌ام به اتمام رسیده است و برای مسابقات جدید باید متممی اضافه شود تا در این دو مبارزه نیز بازی کنم.
ملی‌پوشان ووشو در ماه‌های اخیر در مسابقات دانشجویان جهان، بازیهای آسیایی و کامبت گیمز حاضر شدند و نتایج بسیار خوبی را کسب کردند، اما شکست مقابل چینی‌ها در این رویدادها باعث‌شده برخی از به صدا درآمدن زنگ خطر صحبت کنند. این موضوع را قبول دارید؟
در مسابقات دانشجویان جهان بچه‌ها ما با صددرصد آمادگی حاضر نشده بودند، اما چینی‌ها با تمام توان آمده بودند تا خطری برای ما در بازیهای آسیایی ایجاد کند. بچه‌ها از اردوی تیم ملی با تمام فشاری که رویشان بود به مسابقات اعزام شدند و شرایط مسابقه را نداشتند. در این مسابقات بچه‌ها باختند و حتی شجاع پناهی به اندونزی باخت و به چین هم نخورد. در بازیهای آسیایی من و شجاع به چین باختیم. شجاع خیلی کم‌تجربه بود و تجربه مسابقه با چینی‌ها را نداشت و یکی از دلایل شکستش کم مسابقه دادن بود. در چین هر هفته و هر ماه مسابقات داخلی دارند و آنها همیشه در کوران مسابقه هستند. درحالی‌که ما هرسال تنها لیگ برتر را داریم که نهایتا یک یا دو مسابقه می‌دهیم. برای من نیز شرایطی در روز فینال پیش‌آمد که درست و خوب نبود، حتی اگر با 50 درصد توانایی محسن محمدسیفی آن روز با حریف چینی مسابقه داده بودم، قطعا برنده بودم. اتفاقاتی افتاد که باعث شد شرایط بدنی‌ام اصلا مناسب مسابقه نباشد. در داخل مسابقه نیز نمی‌خواهم بگویم ناداوری، اما واقعا داور وسط ناعادلانه قضاوت کرد. بازیکن چینی دو ضربه خطا زد که سیستم فکری و عصبی من را به‌هم ریخت. دردی که در راند دوم و سوم می‌کشیدم وحشتناک بود و به زور روی پاهایم ایستاده بودند. در اینکه به چینی‌ها باختیم هیچ شکی نیست و همه این را می‌دانند. این شکست‌ها نه زنگ خطر، بلکه تلنگری بود که به شرایط آرمانی برگردیم. 5 بار با چینی‌ها مسابقه دادم که موفق به کسب 3 برد و 2 باخت شدم. سال 2009 به چینی باختم و اولین مدال جهانی‌ام برنز شد. در بازیهای آسیایی 2014 و 2018 و قهرمانی جهان 2019 نیز حریف‌های چینی را بردم. همیشه شرایط جوری بوده که چینی‌ها را بردیم و به آنها باختیم و این‌گونه نبوده همیشه بازنده باشیم. قول می‌دهم اگر مسابقات به روال بیفتد، قطعا جوانانی که تازه به رده بزرگسالان آمدند، با چند مبارزه با چینی‌ها شرایط را عوض خواهند کرد. همان‌طور که در نوجوانان و جوانان آسیا، اکثر بچه‌های ما چین را بردند. وقتی درست تمرین کنیم و آمادگی صد در صد داشته باشیم و در شرایط مسابقه قرار بگیریم حتما می‌توانیم چینی‌ها را ببریم و فکر می‌کنم در آینده اتفاقات خوبی می‌افتد.
بعد از پایان بازیهای آسیایی و مشخص شدن پاداش مدال‌آوران شاهد حواشی و اختلافاتی میان برخی ملی‌پوشان رشته‌های مختلف با فوتبالیست‌ها بودیم. برخی کارشناسان اعتقاد دارند نباید ورزشکاران ما خود را با فوتبالیست‌ها مقایسه کنند. دلیل آنها نیز تفاوت درآمد فوتبالیست‌ها با سایر ورزشکاران در همه جای دنیاست. نظر شما در این خصوص چیست؟
اعتراض این نیست که از فوتبالیست‌ها بگیرید و به ما بدهید. آقای ایکس اگر 30 میلیارد می‌گیرد نوش جانش، اما طلای بازیهای آسیایی را در مقایسه با این اعداد بالاتر در نظر بگیریم. چه جوری می‌شود فوتبالیست‌ها بعد از 10 سال مسابقه دادن در هیچ رویدادی مدال نگرفتند و هیچ اتفاقی در رشته خود رقم نزدند. آنها نه قهرمان جام ملت‌ها آسیا شدند و نه در بازیهای آسیایی مدال گرفتند و در بحث جهانی نیز که اصلا حرفش را نزنید. آرزوی ما صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی است که آن نیز اتفاق نیفتاده است، اما بااین‌حال این اتفاقات برای آنها می‌افتد. چگونه برای ورزشکاری که قهرمان المپیک، جهان و بازیهای آسیایی شده است، پاداش 900 میلیونی در نظر می‌گیرند، اما برای ملی‌پوش فوتبالی که بازیکن خوبی هم است مجوز خودرو اختصاص می‌دهند. مجوزی که با آن می‌تواند خودرویی را وارد کشور کند و بفروشد و به اندازه کل کاروان بازیهای آسیایی درآمد داشته باشد. چه جوری این اتفاق می‌افتد؟ از طرفی اگر شرایط را با دنیا مقایسه می‌کنیم، باید این را هم درنظر بگیریم که در هیچ کجای دنیا دولت‌ها هزینه‌ای نمی‌کنند و خود فوتبال آورده مالی دارد. اینجا بیت‌المال است که مصرف می‌شود، اما در اسپانیا دولت این کشور از رئال‌مادرید حمایت نمی‌کند.
بسیاری از ورزشکاران خواستار دریافت مجوز خودرو هستند، اما به‌نظر نمی‌رسد این اتفاق شدنی باشد.
همین مجوز ماشین را فقط به مدال‌آوران بازیهای آسیایی بدهند تا یک ماشین برای خود بیاورند. تعهد هم بگیرند که حق فروش آن را تا چند سال نداشته باشند یا مجوز ورود خودرو تا سقف 8 هزار دلاری بدهند. خدایی نکرده ما اصلا نیازی به این نداریم که از قرارداد ورزشکاران دیگر بردارند و به ما بدهند و اجازه این کار را هم نخواهیم داد، اما توقع تغییر نگاه‌ها را داریم.
با توجه به مبالغ بسیار پایین قراردادهای لیگ برتر ووشو، تصمیم به حضور در مسابقات این فصل را دارید؟
هیچ‌وقت مبالغ و قراردادهای لیگ برتر ووشو برای من مهم نبوده است. با کیوان شیرآقایی، سرمربی تیم دانشگاه آزاد در زمان شروع اردوهای تیم ملی صحبت کردم و اخلاقا تعهد دادم مانند 4، 5 سال گذشته برای این تیم مسابقه بدهم. امیدوارم امسال هم دانشگاه آزاد قهرمان شود و من نیز یک مسابقه برای این تیم خواهم داد.
به‌عنوان ملی‌پوشی که سال‌ها در دانشگاه آزاد حضور داشتید، نقش دانشگاه آزاد در ورزش حرفه‌ای را چگونه می‌بینید؟
از دانشگاه آزاد تشکر می‌کنم و از دکتر لشگری به‌عنوان مسئول ورزش این دانشگاه نیز تشکر ویژه‌ای می‌کنم که از زمانی که آمدند سر و شکل مرتبی به تمام تیم‌های ورزشی دانشگاه آزاد دادند. در اکثر رشته‌های ورزشی دانشگاه آزاد روی سکوی قهرمانی است و این نشان از برنامه‌ریزی و دیدگاه درست است. دانشگاه علاوه‌بر ایجاد انگیزه برای جوانان و دانشجویان از ملی‌پوشان نیز حمایت می‌کند تا با شرایط بهتری در اردوهای تیم ملی حضور داشته باشند. دانشگاه آزاد نقش خود را در ورزش قهرمانی به‌خوبی ارائه می‌کند و در رشته ووشو همیشه اردوهای باکیفیتی داشتیم و قراردادها نیز به‌موقع پرداخت شده است. دانشگاه آزاد نگاه ویژه‌ای به ورزش دارد و یک بخش ورزش کشور را در دست گرفتند و خدا را شکر خوب پیش می‌روند. امیدوارم در سالیان آینده شرایط بهتر باشد و شاهد اتفاق بهتر در ورزش کشور به‌واسطه دانشگاه آزاد باشیم.
مطالب پیشنهادی
