نوید محمدزاده در گفت‌وگو با فریدون جیرانی:
امسال سه فیلم از نوید محمدزاده یعنی «ابد و یک‌روز»، «خشم و هیاهو» و «لانتوری» روی پرده رفته که مورد توجه منتقدان نیز قرار گرفته است، این بازیگر برای اولین‌بار گفت‌وگویی تصویری با برنامه «سی و پنج» داشته است که در آن به نکات جالبی از حضورش در سینما اشاره کرده است.
سیمرغی که تا روز اختتامیه متعلق به نوید محمدزاده بود
وقتی رضا عطاران در شب اختتامیه سی‌و دومین جشنواره فیلم فجر روی سن رفت تا برای «طبقه حساس» جایزه بهترین بازیگر مرد را بگیرد، این سیمرغ را برا بازی در فیلم «عصبانی نیستم» متعلق به نوید محمدزاده دانست، موضوعی که پس از اختتامیه نیز توسط دیگر اهالی سینما تایید شد؛ اما خود محمدزاده تا کنون در این‌باره صحبتی نکرده بود و جالب است که در این مصاحبه صحبت‌هایش را با اشاره به این موضوع شروع می‌کند و ماجرا را با جزئیات شرح می‌دهد: «دو شب قبل از اختتامیه با حرفهایی که به گوشم می رسید میدانستم سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم «عصبانی نیستم» به من می‌رسد. فردای آن شب وقتی برای آخرین اکران فیلم در جشنواره به سینما فرهنگ رفته بودم، بین سینماگران حرفهایی با این مضمون که حقش را خوردند و ... می‌شنیدم . من آن شب متوجه منظورشان نبودم و با خود میگفتم حق کی را خوردند؟ اما اینطور پیچیده بود که «عصبانی نیستم» نباید جایزه بگیرد. از طرفی به من دلداری می‌دانند و می‌گفتند آقایان ایوبی، حیدری و کیومرث مرادی در تلاش‌اند تا تو جایزه‌ات را بگیری و من همچنان متعجب و مبهوت بودم. روز اختتامیه نیز دوستی از دبیرخانه جشنواره به من زنگ زد و گفت مشکل حل شده است و تو امشب جایزه‌ات را میگیری.»
اما ماجرا به شکل دیگری پیش می‌رود و عوامل فیلم «عصبانی نیستم» که موضوع آن به حوادث بعد از 88 باز می‌گردد، در نهایت مجبور به انصراف دادن از جشنواره می‌شوند: «یک ربع بعد از این تماس رضا درمیشیان کارگردان «عصبانی نیستم» در تماسی تلفنی به من گفت ما باید امضا بدهیم که از جشنواره انصراف داده‌ایم. آنجا بود که گفتم جایزه را به من ندهند اما برای این که از حقم بگذرم از من سندیت نخواهند. من چه چیزی را باید امضا می‌کردم؟ امضا می‌کردم که جایزه‌ام را نمی‌خواهم؟ من از نوجوانی جلوی آینه تمرین سیمرغ گرفتن می‌کردم و در بیست و هفت سالگی به من گفتند سیمرغی که با 7 رای از 7 داور گرفته‌ای را نباید بخواهی. آن روز تلخ‌ترین روز زندگی کاری من بود. پیراهن و کت اتو شده‌ام برای رفتن روی سن و گرفتن جایزه بر در خانه ماند و اشکهای من بی‌اختیار سرازیر بود. ساعت شش آن روز همه چیز تمام شد و بدون امضا کردن، رضایت ما را گرفتند و گروه فیلم انصرافی تحمیلی داد. سیمرغ برای ما نبود چه امضا می‌کردیم و چه امضا نمی‌کردیم. آن شب برای این که حالم خوب شود تئاتری را روی صحنه بردم و به جای تشویق در سالن اختتامیه جشنواره فجر، تشویق تماشاگران تئاتر را دیدم.»
اما مشکلات فیلم «عصبانی نیستم» به این‌جا ختم نمی‌شود و در ادامه رفتاری که در جشنواره فیلم فجر می‌شود اکران آن نیز به مشکل برمی‌خورد؛ به گفته محمدزاده از عوامل فیلم خواسته می‌شود به نفع سینما سکوت کنند: «ما سکوت کردیم اما چه نفعی داشت؟ «خانه پدری»، «خانه دختر» و «رستاخیز» هم توقیف شدند. گفتند اگر سکوت کنید و جایزه‌تان را نگیرید، اکران می‌شوید، دو سال گذشت و اکران نشدیم. در بیست و هفت سالگی سینما کاری با من کرد که مانند یک فرد چهل ساله پخته شدم.»
از نظر بازیگر «عصبانی نیستم» دلیل اکران نشدن فیلم این است که در سلیقه بعضی افراد نیست: «اما قسم میخورم نمایش عمومی آن هیچ اتفاقی را به دنبال نخواهد داشت. «عصبانی نیستم» فیلم محبوبی است و در صورت اکران فروش بالایی خواهد داشت و شاید این موضوع هم برخی را ناراحت می‌کند.»
آغاز همکاری با رضا درمیشیان
محمدزاده در ادامه گفت‌وگویش درباره آغاز همکاری‌اش با درمیشیان توضیح می‌دهد. به گفته این بازیگر، درمیشیان تمام تئاترهای او را تماشا کرده و اصلا نقش نوید در فیلم «عصبانی نیستم» را برای او نوشته بود: «از طرفی باران کوثری هم فیلمنامه را خوانده بود و به من می‌گفت در یک فیلمنامه نقشی وجود دارد که انگار به تو تعلق دارد اما نمی‌دانم چطور به کارگردانش بگویم و من هم نمی‌دانستم کارگردان کیست. خارج از این صحبت‌ها وقتی فیلم «بغض» درمیشیان را دیدم با خود میگفتم من بازیگر این کارگردان هستم و از نوع دکوپاژ و قصه و کارش لذت میبردم.»
در نهایت باران کوثری و رضادرمشیان متوجه می‌شوند هر دو به طور همزمان یک نفر را برای بازی در این نقش درنظر گرفته‌اند: «این فیلم اولین نقش اصلی من در سینما بود و با این حال درمیشیان گفت فیلمنامه را بخوان و اگر دوست داشتی کار کن. همان شب فیلمنامه را خواندم و ساعت چهار صبح به او زنگ زدم تا همدیگر را ببینیم، وقتی فیلمنامه را خواندم دیوانه شدم و نمی‌توانستم صبر کنم.»
آن‌طور که این بازیگر توضیح می‌دهد درمیشیان از زمان تولید «عصبانی نیستم» به فکر ساختن «لانتوری» بوده است و همان زمان هم به او برای بازی در این فیلم پیشنهاد داده است، او درباره نقشش در این فیلم اینطور توضیح می‌دهد: «در «لانتوری» نقش فردی را بازی میکنم که بخش دردناکی از جامعه است و ما با هدف کمک به این جامعه و رفع آن خشونت فیلم را ساختیم. البته خشونت در جامعه به گروه خاصی تعلق ندارد و حتی در فرهنگی‌ترین جایگاه مملکت دیده می‌شود. جایی که قلم به دست می‌گیرند و به سینما توهین می‌کنند. من برای رفع این خشونت‌ها تلاش میکنم فیلم‌هایی بازی کنم که مسائل اجتماعی را مطرح می‌کند. دوست دارم لانتوری آنقدر بفروشد که پول «عصبانی نیستم» و «لانتوری» و حتی پول فیلم‌های بعدی رضا درمیشیان هم در بیاید. من و باران کوثری و رضا درمیشیان از کار با هم لذت می‌بریم و حالمان خوب است و هرچقدر افرادی در این مورد انتقاد کنند برایم مهم نیست.»
ایوبی را دوست دارم اما می‌گویم هنوز سیمرغ را به من بدهکارید
البته محمدزاده سال گذشته اولین سیمرغش را برای بازی در اولین فیلم بلند سیعد روستایی یعنی «ابد و یک روز» گرفته، فیلمی که او از یک سال پیش از نمایشش می‌دانسته است که می‌درخشد: «سعید روستایی از اول آن نقش را برای من نوشته بود. من با روستایی رفاقت زیادی دارم و از فیلمسازانی است که خط فکری‌مان یکی است. او کسی است که به مرور زمان تغییر مثبت و آگاهانه‌ای را وارد سینما کرد. ما در «ابد و یک روز» مثل یک خانواده واقعی در کنار هم زندگی می‌کردیم و هنوز هم ارتباط مان حفظ شده است. در سکانسی که من را برای بردن به کمپ از پله‌ها پایین می‌آوردند همه عوامل و پشت صحنه گریه می‌کردند.»
او به نکته جالبی درباره لحظه‌ای که جایزه بهترین نقش مکمل مرد برای این فیلم به او تعلق می‌گیرد، اشاره می‌کند: «وقتی جایزه «ابد و یک روز» را در جشنواره سی و چهارم گرفتم آقای ایوبی گفتند خدا را شکر ما دیگر به تو بدهکار نیستیم. من ایشان را خیلی دوست دارم اما می‌گویم شما به من سیمرغ «عصبانی نیستم» را بدهکارید چرا که هر فیلم جای خود را دارد. وقتی برای گرفتن سیمرغ «ابد و یک روز» در جشنواره سی و چهار به روی سن رفتم یک دقیقه سکوت کردم و آن سکوت از سر احساسات نبود. سکوت من به خاطر «عصبانی نیستم» بود. از این که پیمان معادی برای «ابد و یک روز» جایزه نگرفت هم ناراحتم.»
محمدزاده همچنین درباره همکاری با هومن سیدی نیز توضیح کوتاهی می‌دهد و می‌گوید: «وقتی «آفریقا» را دیدم فیلمسازی او را تحسین کردم و دوست داشتم برای او بازی کنم چرا که او فیلمسازی‌ست که می‌داند چه می‌خواهد. بعد از یک هفته و به طور اتفاقی برای بازی در تئاترش به من پیشنهاد داد و پس آن هم با فیلم های «سیزده» و «خشم و هیاهو» همکاری خود را ادامه دادیم.»
محمدزاده در بخش پایانی صحبت‌هایش درباره شهرت و این‌که انتظار آن را داشته صحبت می‌کند و به برخی حرف‌ها درباره خودش واکنش نشان می‌دهد و می‌گوید: «بعضی حرف‌ها را می‌شنوم که ناراحت می‌شوم و نادیده می‌گیرم، درباره من می‌گویند فرد عصبی‌ای هستم، اما این یک کلی گویی است. «لانتوری»، «ابد و یک روز» و «خشم و هیاهو» سه فیلمی هستند که من در آنها سه نوع پرخاشگری متفاوت را بازی کردم و این کار بسیار سختی است. در فیلم جدیدم هم که کار برادران جلیلوند است نقشم به طبقه پایین اجتماعی تعلق دارد اما این باعث نمی‌شود افرادی با ندیدن تفاوت فیلم‌های من تلاش 13 ساله‌ام را زیر سوال ببرند.»
مطالب پیشنهادی
