مارس ۱۹۴۸ دو ماه قبل از خروج انگلیسی‌ها، هاگانا قصد داشت به اعراب در مناطق یهودی حمله کنه و هر بخشی رو که احساس می‌کرد برای آیندهٔ صهیونیسم مفیده، به دست بیاره. از اول هم برنامه‌شون همین بود. این‌که یه تیکه‌ زمین پیدا کنن! جمعیت عرب، هنوز هم نزدیک ۵۰ درصد جمعیت فلسطین رو شامل می‌شد و بن گوریون فکر می‌کرد این وضعیت پایدار نیست. بنی موریس، تو دانشگاه بن گوریون در اسراییل، چندین کتاب قطور دربارهٔ خروج اجباری اعراب از خونه‌هاشون نوشته. ژانویهٔ ۱۹۴۸ هاگانا به دهکده‌ای حمله کردن و دستور داشتن هر کسی رو که مقاومت کرد بکشن. دهکده رو آتیش زدن و حیوانات مزرعه رو کشتن و درخت‌ها و گیاهان رو سوزوندن. صهیونیست‌ها خونه‌ها رو از بین بردن تا کسی نتونه برگرده. حتی تو چند مورد آب رو سمی کرده بودن تا دیگه اون‌جا قابل سکونت نباشه. می ۱۹۴۸ چند تا صهیونیست از گروه هاگانا در لباس اعراب دستگیر شدن و اعتراف کردن که قصد داشتن چاه‌های آب اعراب رو با حصبه آلوده کنن. این دیگه یه جنگ بیولوژیک بود! از این‌جا به بعد خشونت و ترور، زندگی روزمره در فلسطینه. جوونای عرب، هر جا دست‌شون می‌رسید به یهودی‌ها حمله می‌کردن و یهودی‌ها هم ترور‌های راهبردی و برنامه‌ریزی‌شده انجام می‌دادن. صهیونیست‌ها همه رو از دم می‌کشتن. مرد و زن و بچه... . خبرنگار لاندن دیلی هرالد که اون زمان فلسطین بود و در آینده دیپلمات اسراییل شد، تو یکی از حملات پالماخ،‌ یعنی گروه ضربت هاگانا، همراه تروریست‌ها بود. می‌گه اکثرشون ۱۷ یا ۱۸ ساله بودن. به یه دهکده‌ می‌رسیدن و اول دهکده رو خمپاره‌بارون می‌کردن؛ بعد هر عربی رو که می‌دیدن تیربارون می‌کردن. هر ساختمونی که توش عربی مونده بود، به رگبار می‌بستن و بعدش با نارنجک تخریب می‌کردن. می‌گه شمردم، ۱۴ تا عرب بودن که نتونستن فرار کنند و این گروه کشتن‌شون... . زمانی که از دهکده دور می‌شده، می‌شنیده که خونه‌ها یکی یکی منفجر می‌شن. تو شیش هفته ۷۶۹ یهودی و ۱۰۶۹ عرب و ۱۲۳ انگلیسی کشته شدن. تا بهار، تمام اعراب رو از قدس غربی بیرون کردن و بحران پناهندگان داشت کم‌کم شکل می‌گرفت. صهیونیست‌ها بعد از بیرون کردن اعراب، یهودی‌ها رو می‌آوردن تو خونه‌های خالی!