فرهیختگان: نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در‌حالی در هانگژو چین به پایان رسید که ورزش کشورمان از نظر آماری در وضعیت نزولی قرار گرفت. پس از ثبات نسبی ورزش ایران در 13 سال گذشته در سه دوره بازی‌های آسایی گوانگژو 2010، اینچئون 2014 و جاکارتا 2018 که به ترتیب 20، 21 و 20 نشان طلا از بازی‌های آسیایی را به خود اختصاص داد، حالا با کاهشی حدودا 35 درصدی در بازی‌های آسیایی هانگژو، تنها 13 مدال طلا گرفتیم و نسبت به دوره گذشته در جاکارتا نیز یک پله در جدول رده‌بندی مدالی سقوط کرده‌ایم. البته روند نزولی و کاهش تعداد مدال طلا و ناکامی برخی رشته‌ها در این دوره از بازی‌ها با عملکرد خوب و خیره‌کننده تعدادی از رشته‌هایی که کمتر روی آنها حساب می‌شد، کمرنگ‌تر شد.

اما کمیته المپیک از سویی مدعی کیفی‌سازی و کاهش تعداد ورزشکاران است و می‌گوید که این بار مدیران این مجموعه نمی‌خواستند توریست به مسابقات اعزام کنند و در چنین شرایطی از اعزام برخی ورزشکاران رشته‌های مختلف که در این آوردگاه می‌توانستند تجربه لازم برای آینده را کسب کنند جلوگیری کرده است اما از طرف دیگر با ادعای جوانگرایی نتایج اخیر را توجیه می‌کند.

به نظر می‌رسد درصورت ناکامی احتمالی در المپیک 2024 پاریس باز هم مسئولان کمیته ملی المپیک آن را به گردن مسئولان سابق انداخته و تا پایان دوره  چهارساله حضور خود در این سمت برای خود به دنبال خریدن زمان هستند. این کمیته در تحلیل خود گفته «کمیته المپیک کسب مدال به هر قیمتی را نمی‌خواست بلکه با یک رویکرد درست و اصولی نگاه ویژه‌ای به بحث پشتوانه‌سازی داشت تا ورزش ایران در این آوردگاه مهم ستاره‌های جدیدی را نیز شناسایی کند.» با این حال حضور تیم‌های کشتی (با همه ستاره‌های خود از جمله حسن یزدانی)، تیم ملی والیبال با ترکیب کامل (که نتیجه خستگی اعضای تیم از مسابقات فشرده را پس از این بازی‌ها در انتخابی المپیک در برزیل دیدیم) و تیم ملی فوتبال امید که حتی به قیمت تعطیلی لیگ و بی‌نظمی عجیب‌وغریب در فوتبال تمام شد و درنهایت هم دستاوردی نداشت خلاف این ادعا را نشان می‌دهد. 

ما امروز در فرهیختگان در پرونده‌ای مفصل با بررسی جزئی این رقابت‌ها نشان داده‌ایم زنگ خطر شکست حکمرانی ورزش به صدا درآمد، امیدواریم بشنوند.