خودزنی خودمونیِ شبکه سه

خیلی چیزها در زندگی روزانه ما بدیهی است. گاهی آنقدر بدیهی است که دیگر نیاز به یادآوری یا تذکر ندارد. انجام نشدن این بدیهیات وضعیت کمدی_تراژیکی را بوجود می آورد. مثلا همین ماجرای پخش بازیهای نمایندگان ایران در آسیا از شبکه سه سیما. بازی پرسپولیس و الدحیل از شبکه سه پخش می شود اما بازیهای سپاهان و نساجی ایران سهمی در این شبکه ندارند و بجای آنها برنامه «خودمونی» روی آنتن می رود. شبکه سه که مدتهاست با مساله کاهش مخاطب روبروست می توانست با پخش دیدار شب گذشته نساجی و الهلال، علاوه بر کسب درآمد از آگهیها، بر میزان مخاطبان این شبکه هم اضافه کند. احتمالا توجیه دوستان این است که این بازی از یک شبکه تخصصی پخش شده و دیگر نیازی به پخش آن از شبکه سه نبوده است. اما این را احتمالا همه می دانند که پخش یک بازی از یک شبکه سراسری نشاندهنده اهمیت آن بازی و نگاه مدیران شبکه و سازمان صدا و سیما به آن مسابقات و تیمهای ایرانی است. فارغ از بحث حضور نیمار در آزادی که جذابیتهای خودش را دارد بدیهی است که بازی نساجی و الهلال را فقط طرفداران نساجی نگاه نمی کنند و بسیاری از طرفداران آبی و قرمز و حتی آنهایی که ممکن است طرفدار این دو تیم هم نباشند این بازی را تماشا می کنند. 
واقعا تعداد مخاطبان برنامه «خودمونی» به حدی است که اگر شب گذشته پخش نمی شد اسباب دلخوری آنها بوجود می آمد؟ آیا اولویت بندی در دستور کار مدیران شبکه سه قرار دارد؟ اساسا مخاطب و علایقش و ضروریات روز، برای این مدیران اهمیت دارد؟ شاید لازم به یادآوری باشد که در بازیهای لیگ قهرمانان آسیا، سپاهان و نساجی ایران حضور دارند نه سپاهان اصفهان و نساجی مازندران. بارها گفته شده که تمام اقوام ایرانی و شهرهای مختلف باید در قاب تلویزیون سهم داشته باشند و یکی از این مصادیق، همین حضور در شبکه های اصلی است.