فوتبال ایران این روزها درگیر قصه بازیکنان جدایی‌طلب تیم المپیک خود شده است. در‌حالی‌که ما باید یکی از بخت‌های قهرمانی این مسابقات باشیم، نه‌تنها در حد یک بخت قهرمانی بازی نمی‌کنیم و نمایش درخشانی نداریم، بلکه حالا با بحران بازیکن هم مواجهیم.
  • ۱۴۰۲-۰۷-۰۶ - ۰۳:۵۷
  • 03
تیم المپیک و مصلحت
تیم المپیک و مصلحت

هومن جعفری، خبرنگار: فوتبال ایران این روزها درگیر قصه بازیکنان جدایی‌طلب تیم المپیک خود شده است. در‌حالی‌که ما باید یکی از بخت‌های قهرمانی این مسابقات باشیم، نه‌تنها در حد یک بخت قهرمانی بازی نمی‌کنیم و نمایش درخشانی نداریم، بلکه حالا با بحران بازیکن هم مواجهیم. سپاهان که نفراتش را برای بازی‌های آسیایی نداد و حالا پرسپولیس هم نفراتش را برای مسابقات لیگ قهرمانان آسیا می‌خواهد. امری که با تایید تاج هم مواجه شده. تاج از قول سرپرست تیم المپیک برای پس دادن این نفرات به‌منظور مسابقات لیگ قهرمانان خبر داده و نتیجه گرفته که اگر مهران فرقانی به مدیران پرسپولیس قول داده پس دیگر حرفی نیست و این نفرات باید به ایران برگردند!
حالا با اینکه قول در فدراسیون آقای تاج چقدر هم اعتبار دارد، کاری نداریم. باید با این کار داشته باشیم که چرا عنایتی روزه شک‌دار گرفته و نفراتی را با خود به هانگژو برده که حالا ناچارند برگردند. از یک طرف با بردن بازیکنان بزرگسال، استقلال را از لیگ کنار گذاشته و کاری کرده که این تیم بعدا دچار بحران بازی‌های فشرده شود و از سوی دیگر با استفاده موقت از بازیکنان پرسپولیس، در ادامه رقابت‌ها دچار کمبود بازیکن با‌کیفیت خواهد شد. درمورد کیفیت مسابقات ارائه‌شده هم اصلا حرفی برای گفتن نمی‌ماند. آش آنقدر شور شده که صدای تاج هم درآمده.

 به جدول مدال‌های مسابقات آسیایی نگاه می‌کنم. تا لحظه نوشته شدن این مطلب ما با کسب یک طلا، پنج نقره و 9 برنز، یازدهم هستیم. ازبکستان با داشتن کمتر از نصف جمعیت ایران و همچنین مساحت یک‌چهارمی ایران، در رتبه چهارم آسیا قرار گرفته. تعداد مدال‌ها؟ 28 مدال. تقریبا دو برابر ما! چرا؟ اینکه چین و کره‌جنوبی و ژاپن در عمده رشته‌ها از ما بهتر باشند، تعجبی ندارد اما ازبکستان یا تایلند چرا باید اینقدر مدال صید کنند و ما نه!؟ در دوره قبلی ازبکستان درنهایت با 70 مدال پنجم شد و ما با 68 مدال ششم شدیم. چرا فاصله مدالی ما این‌بار تا این اندازه افزایش پیدا کرده؟
شاید فکر کنید من زود قضاوت می‌کنم اما برای من واقعا این سوال پیش‌آمده که چرا کشورهای دیگر هر روز طلا دشت می‌کنند ولی ما باید دعا کنیم کشتی، ووشو یا وزنه‌برداری به دادمان برسد. چرا ما در همه رشته‌ها یا در اکثر رشته‌ها مدعی نیستیم؟ گاهی اوقات باید روزها صبر کنیم تا یک طلا به پست‌مان بخورد. نکته دیگر اینکه ما همین الان پنج نقره داریم یعنی پنج فینال را باخته‌ایم. از شش فینال موجود ما فقط در یک فینال طلایی شده‌ایم! این موضوع برای کسی جای سوال ندارد؟

مطالب پیشنهادی
نظرات کاربران
تعداد نظرات کاربران : ۰