شاید خود امین میرزازاده هم نداند اما مدال طلای او، برای هواداران کشتی حتی بیشتر از یک طلا ارزش داشت. در بلگراد، بارها و بارها در ثانیه‌های پایانی زمین‌گیر شدیم و نتیجه را به رقبا واگذار کردیم اما امین فقط چند ثانیه قبل از پایان نبرد، حریف را به بیرون از تشک هدایت کرد و بازی را برد. آن هم چه حریفی. رضا کایالپ افسانه‌ای.
این جنگجویی تا ثانیه آخر و این سماجت برای ناامید نشدن از بازگشت، کار بزرگ امین بود. حتی بزرگ‌تر از تصاحب طلا. او به همه ورزشکارهای ایرانی نشان داد که تا قبل از شنیدن سوت پایان، هیچ دلیلی برای ناامیدی وجود ندارد. او می‌دانست که محال است تسلیم شود و امتیازی که در آخرین لحظه‌ها گرفت، چیزی شبیه امتیاز معروف هادی ساعی در المپیک بود. وقتی همه چیز در چند صدم ثانیه عوض شد و در نهایت، دستِ ستاره ایران بالا رفت. او برنده بود، چرا که به هیچ چیزی جز بردن فکر نمی‌کرد. ستاره‌ای از گتوند خوزستان. خروشان‌تر از کارون. کشنده‌تر از آفتابِ عمود جنوب.
پسران سنگین‌وزنِ ایران در بلگراد غوغا کردند. امیرحسین در آزاد و امین در فرنگی. آن‌ها نشان دادند که قوی‌ترین مردان کشتی دنیا، ایرانی هستند. طلای این دو ستاره، مهم‌ترین ارمغان این مسابقه‌ها برای ایران تا امروز بوده است. پهلوانان جوانی که تازه در شروع راه هستند و بدون شک بارها و بارها روی این سکوها دیده خواهند شد. حتی اگر این اتفاق هم نیافتد، آن‌ها تا همین‌جا دست به کارهای بزرگی زده‌اند. هرکول‌هایی که دوست‌شان داریم. پهلون‌هایی که با دیدن‌شان، غرق در غرور شده‌ایم.