هومن جعفری، خبرنگار: 1 هفت سال انتظار سرانجام به پایان رسید و دو طرف کوتاه آمدند تا تیمهای باشگاهیهای ایران و عربستان دوباره بتوانند مسابقات خود را نه در زمین بیطرف که در خانه خود میزبانی کنند. به این ترتیب هواداران پرسپولیس، سپاهان و نساجی میتوانند تیمهای خود را مقابل نمایندگان عربستانی تشویق کنند.
این البته تمام قصه نیست. بسیار زمان کمی داریم تا ورزشگاهها را هم از منظر شرایط میزبانی و هم از نظر تجهیز شدن به تکنولوژی کمکداور ویدئویی آماده کنیم. مثل همیشه کاری که خودمان باید انجام بدهیم و با محافظهکاری پشت گوش میاندازیم را فیفا و AFC به ما تحمیل کردند. مطمئن باشید خیلی زود در قضیه حق پخش هم AFC ورود میکند و حق فوتبال ایران را میگیرد. نمیدانم چه سری است که انگار ما تا اجبار بالای سرمان نباشد، کوتاه نمیآییم!
2 این روزها حملات برخی پیشکسوتان استقلال به جواد نکونام و برخی پیشکسوتان پرسپولیس به یحیی گلمحمدی را باید دید و افسوس خورد. شاید در یک دنیای موازی و در یک ایران دیگر این همه غریبه در باشگاههای فوتبال ایران صاحب سمت نباشند و این همه پیشکسوت با باشگاه خود غریبه نمانند. فاصلهای که بین باشگاهها و بازیکنان قدیمی خود ایجاد شده به سود کسی نیست. فوتبال ایران متاسفانه توانایی بهرهبرداری از ظرفیت عظیم برندهای خود را ندارد. چه برندهای باشگاهی و چه برندهای انسانی!
3 تراکتورسازی هم به جمع شکایتکنندگان از سپاهان اضافه شد تا نبرد مدعیان امسال، علاوهبر داخل زمین پشت کرسیهای حقوقی نیز داغتر شود. تراکتور هم مثل استقلال و پرسپولیس وارد نبرد حقوقی با سپاهان شد. فیرپلی مالی در ایران صدالبته که شوخی است. هر تیمی به شکلی که میتواند از یک روزنه و شکاف قانون را دور میزند. حسن فوتبال ایران این است که همه از هم آتو دارند و به وقتش آتوها را رو میکنند. میشود حدس زد که سپاهان هم بهزودی ضدحمله سنگینی را علیه هر کدام از این سه تیم آغاز خواهد کرد.
در سالی که باید برای قهرمانی آسیا بجنگیم این وضع فوتبال ملی و باشگاهی ماست. بهشدت اسیر اختلاف و تا گردن فرو رفته در سهمخواهی و ارجحیت منافع شخصی بر منافع باشگاهی یا ملی! ببینید آسیا چطور برای پیشرفت تقلا میکند و ما چطور برای درجا زدن اصرار داریم! آینده خوبی نه در انتظار نمایندگان آسیایی ماست و نه در انتظار تیم ملی! پیشفصل و تدارکات را که ببینید تا ته بازی را میتوانید حدس بزنید.