فرهیختگان: برادر، خاطرت هست؟   «تیم ملی من، استقلال است». شنیدن این جمله از زبان خیلی‌ها عجیب نیست اما وقتی پای ستاره‌ای وسط باشد که سال‌های سال کاپیتان تیم ملی بوده، حتما یک جای کار ایراد دارد. شاید خود جواد نکونام از یاد برده باشند اما طرفداران تیم ملی، علاقه وحشتناک او به این تیم را فراموش نکرده‌اند. هنوز همه یادشان هست که او در جریان مسابقه حساس تیم ملی با قطر در مقدماتی 2018، چطور پاسخ کری‌های حریف را با آن شادی جنجالی داد و خطر محرومیت و جریمه را هم به جان خرید. نکو بعدها در توصیف آن شبِ عجیب گفت:«هیچکس حق ندارد فکر کند که ما را در تهران شکست خواهد داد. همه کسانی که مرا می‌شناسند، می‌دانند چقدر این تیم را دوست دارم». روزهای نشستن روی نیمکت استقلال، برای جواد بیش از اندازه سخت شده‌اند. مشکلات ریز و درشت، فشار زیادی به این مربی آورده‌اند. مدیران باشگاه هم به اندازه کافی با او و هواداران تیم روراست نیستند. همه این‌ها اما نباید موجب شود که جواد، گذشته‌اش را از یاد ببرد. تیم ملی، همیشه تیم ملی است. بالاتر از همه رنگ‌ها، علاقه‌ها و باورها. هیچ تیمی هم جایگزین‌‌اش نخواهد شد. نه آبی، نه قرمز، نه زرد و نه هیچ رنگ دیگری.   استقلال همیشه تیم محبوب جواد بوده اما بزرگ‌ترین موفقیت‌های او، در تیم ملی نمایان شده است. این استقلال نبود که این ستاره را به لالیگا فرستاد. این تیم ملی بود که نکو را در جام جهانی 2006 در کانون توجه اسپانیایی‌ها قرار داد. این استقلال نبود که اولین تجربه مربیگری نکونام را رقم زد. این تیم ملی بود که او را بلافاصله پس از پایان دوران فوتبال به عنوان دستیار کارلوس کی‌روش برگزید. جواد سال‌ها برای این تیم جنگیده و دین‌اش را به فوتبال ملی ادا کرده اما هر جمله‌ای که آن دوران را زیر سوال ببرد، در نهایت خودش را زیر سوال خواهد بود. وسط همین روزهای سخت، نکو باید کمی بیشتر مراقب جملات‌اش باشد. چرا که در لباس تیم ملی، او به بیشتر از یک رنگ تعلق داشته است.