ایده نجات زمین با جلبک‌ها

ندا اظهری، مترجم: چند سال پیش، زمانی که آمازون در آتش سوخت، عبارت «ریه‌های زمین» که به این جنگل نسبت داده شد، به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. امانوئل مکرون هم در سخنرانی خود با بیان عبارت «خانه ما در حال سوختن است» اوج نگرانی و ناراحتی خود را از سوختن بزرگ‌ترین جریان حیاتی کره زمین اعلام کرد. سلبریتی‌هایی چون لئوناردو دیکاپریو برای حمایت از آمازون دست به کار شدند و مبالغی را جمع‌آوری کردند و هشتگ ‌برای آمازون دعا کنید به راه انداختند. قلب ما از سوختن آمازون به دو دلیل می‌سوزد؛ یکی به دلیل سوختن یک منطقه وسیع زیست‌محیطی و تاریخی و دیگری، به دلیل این واقعیت که این جنگل 6 تا 8 میلیون کیلومتر مربعی نقشی حیاتی در حذف دی اکسید کربن ایفا می‌کند که در گرمایش جهانی موثر است. هرچه آتش‌سوزی طولانی‌تر باشد، فیلتر هوای طبیعی زمین کمتر خواهد بود. درست است که نمی‌توان نقش آمازون را در جذب کربن جهانی نادیده گرفت، اما بین سال‌های 1994 و 2007 میلادی، اقیانوس‌ها هم 34 گیگاتن کربن را به واسطه جلبک‌ها، پوشش گیاهی و مرجان‌ها جذب کردند. بنابراین می‌توان امیدوار بود که اگر از دست آمازون و پوشش جنگلی برای نجات کره زمین کاری برنیاید، اقیانوس‌ها بتوانند باری از دوش زمین بردارند.

درختان به تنهایی نمی‌توانند بحران فعلی پیش‌روی جهان را برطرف کنند و دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که باید به اقیانوس‌ها به چشم راه‌حلی اساسی نگاه کرد که هم موثرتر عمل می‌کنند و هم مقیاس‌پذیرند. در این میان، محققان به سراغ جداسازی جلبک رفته‌اند. از جلبک می‌توان به شیوه‌های مختلف برای کاهش کربن موجود در جو استفاده کرد. علاوه‌بر اینکه جلبک موثرترین راه برای ذخیره دی اکسید کربن به شمار می‌رود، به راحتی می‌توان از آن در تولید مواد و فرآورده‌های پایدار و تجاری، از کفش‌های تنیس گرفته تا جایگزین‌های فولادی و همبرگرهای گیاهی استفاده کرد. جلبک‌ها زمانی که همراه با رآکتورهای زیستی مجهز به هوش مصنوعی مورد استفاده قرار می‌گیرند، تا 400 برابر کارآمدتر از درختان در حذف CO2 از جو عمل می‌کنند. این بدان معناست که با راهکاری ساده‌تر می‌توان میزان جذب کربن را از جو چند برابر کرد. درختان و جلبک‌ها، دی‌اکسیدکربن را به‌طور طبیعی جذب می‌کنند. درختان، این گاز را به‌عنوان بخشی از فرآیند فتوسنتز خود با جذب کربن در تنه و ریشه‌های خود و آزاد کردن اکسیژن به هوا مصرف می‌کنند. جلبک‌ها همان فرآیند را تکرار می‌کنند اما کربن را مانند عملکرد بیشتر جلبک‌ها جذب می‌کنند. جلبک‌ها قادرند دی‌اکسید کربن بیشتری نسبت به درختان مصرف کنند چراکه می‌توانند سطح بیشتری را پوشش داده، سریع‌تر رشد کنند و با توجه به اندازه نسبی آن، به راحتی توسط رآکتورهای زیستی کنترل شوند. رآکتورهای زیستی می‌توانند حاوی مقادیر زیادی جلبک باشند و چرخه رشد و جداسازی را به‌گونه‌ای بهینه کنند. این فرآیند در جلبک‌ها نسبت به درختان ساده‌تر اتفاق می‌افتد و مانع از رشد بیش از حد جلبک‌ها شده و آن را کم آب می‌کند و درنهایت از آن به‌عنوان سوخت یا زیست توده استفاده می‌کند. 

برای خواندن متن کامل این گزارش، اینجا را بخوانید.