رجعت به تعاون اجتماعی؛ امر مغفول حکمرانی

محمدامین ایمانجانی، مدیر مسئول:ماجرای آنچه در مجلس به‌عنوان قانون حجاب و عفاف طرح‌ شده به‌لحاظ اجتماعی پربسامد بوده و موجی از واکنش‌ها را برانگیخته است، همچنین ماجرای ون‌های تغییر شکل‌داده و بحث‌برانگیز در هفته‌های گذشته باز هم یک‌سوال بنیادین را مطرح می‌کند که آیا این مسیر اثربخش است و استمرار آن می‌تواند به نتایج مثبت منتج شود؟

با نگاهی به الگوی کنش دستگاه‌های اجرایی و واکنش‌های جامعه به مساله دعوت به حجاب پیش از وقوع فوت مهسا امینی در تابستان گذشته، متوجه مدل مشابهی از انتقاد‌ها و هشدار‌های کارشناسی خواهیم بود که مجریان قانون موفق به ارائه پاسخ مناسب مورد اقتضای جامعه به آن نشدند. درنتیجه دشمن با پیشرانه رسانه‌های جمعی خود مجموعه اقدامات پیچیده با زمینه‌چینی چندین ساله‌ای را توانست صورت دهد تا کشور را به نقطه‌ای برساند که پاییز گذشته شاهد آن بودیم. اکنون نیز این الگو با بسامد بالاتری درحال تکرار است. 

درست زمانی که تمرکز حاکمیت برای کنترل فضای اجتماعی و مساله حجاب اتکا بر ابزار‌های سخت‌افزاری نظیر فیلترینگ، پلمب اماکن، بازگرداندن ون‌های سفیدرنگ گشت ارشاد -بدون هیچ برچسب، عنوان و نشانی از مرجع مسئول آن- و دوربین‌های چهره‌زن است و ابزار‌های نرم‌افزاری که همان مساله تولید پیام با خاصیت جذب حداکثری هستند به دست فراموشی سپرده شده است، رسانه‌های جمعی و اجتماعی معاندان درحال تولید پیام‌هایی برای القای حس تحقیر عمومی و سرکوب اجتماعی و جذب مخاطب هستند.

باور اشتباه و خطایی که عده‌ای به جنگ با خدا برخاسته‌اند تنها ناشی از تصمیمات چنددهه‌ای است که منجر به شکل‌گیری یک مقاومت درونی در بخشی از جامعه -هرچند هم که کوچک و محدود- شده است؛‌ مقاومتی که با القای سرکوب توسط دشمن درحال تقویت بوده و با تاخیر در یک اقدام منسجم و کارآمد برای تبیین، روزبه‌روز مخاطب بیشتری از جامعه را از دست می‌دهیم. همان‌طور که رهبر انقلاب بارها اشاره کرده‌اند؛ آن بخشی از جامعه که ضعیف‌الحجاب هستند درواقع دختران این انقلاب و ایران هستند که همراهی خود با ارزش‌های پایه‌ای انقلاب را در مقاطع مختلف اثبات کرده‌اند. 

هر سلیقه، گرایش و گفتمانی بتوانند با ایجاد باب گفت‌وگو با یکدیگر مسیر رشد جمعی را طی کنند، از اصلی‌ترین نیاز‌های امروز کشور است. در این امر نیازمند بازگشت به شرایط مشابه دهه اول انقلاب اسلامی هستیم که طی آن تضارب آرا و عقول به‌شکل گفت‌وگو محور با قوت وجود داشت و همه افراد، با نگاه‌های مختلف می‌توانستند با یکدیگر صحبت کنند و مسیر توازن اجتماعی را از مسیر مفاهمه و اقناع به‌دست آورند.....ادامه مطلب