میلاد جلیل زاده، خبرنگار گروه فرهنگ:اکران فیلم خارجی در ایران دوران‌های متعددی را از سر گذرانده و به مقطعی رسیده که در نوع خودش بین تمام کشورهای جهان منحصربه‌فرد و بی‌مانند است. ما از اولین کشورهایی بودیم که دوربین سینماتوگراف به آن وارد شد اما این نه‌تنها به معنای سینما‌دار شدن و فیلمساز شدن ایرانی‌ها نبود، بلکه نمی‌توانست به معنای سینما رفتن ایرانی‌ها و تماشای فیلم هم باشد. طول کشید تا ایرانی‌ها با این پدیده کنار بیایند و پروسه طولانی دیگری طی شد تا با فیلم‌سازی بومی کنار بیایند. تا چند دهه صرفا تلاش‌های تک‌ضربی در این زمینه صورت گرفت که موفقیت‌شان در حد ایجاد وسوسه‌ای فراگیر نبود. در دهه ۲۰ که ایران به دست قوای متفقین اشغال شده بود، آنها در سالن‌های تئاتر ایران فیلم‌های خودشان را پخش می‌کردند. حتی اخبار جنگ در سالن‌های سینما نمایش داده می‌شد. از آن رو که پایه‌های تخت سلطنت پهلوی سست شده بود، رژیم ایران هیچ کنترلی روی این آثار نداشت. قبلا در دوره رضاخان نمایش هر فیلمی که در آن به هر خاندان سلطنتی در هر جای دنیا توهین می‌شد، ممنوع بود. نمایش شورش یا اعتراض مردم علیه هر حکومتی ممنوع بود. موارد دیگری از این دست وجود داشت اما این ممنوعیت‌ها دیگر به هم ریخت. این اولین تجربه رویارویی بی‌واسطه مردم ایران با فیلم‌های خارجی بود. ....

متن کامل را اینجا بخوانید.