سیدحسین امامی، دانشجوی دکتری جامعه‌شناسی سیاسی:باید راه چاره‌ای اندیشید و مردم خصوصا جوانان را به این کشور و این آب و خاک و فرهنگ وفادارتر کرد. این مساله زمانی خود را بیشتر نمایان می‌کند که آمار مهاجران از کشور اعم از تحصیل‌کرده و غیرتحصیل‌کرده را ببینیم تا عمق وخامت اوضاع را درک کنیم.

هر جامعه باید منابعی هویت‌بخش و معناآفرین را در اختیار اعضای خود قرار دهد تا آنان بتوانند هویت بیابند و زندگی خود را معنادار سازند.

نام یک کشور، ضمن ایجاد هویت، زمینه یکپارچگی و وحدت ملی آن سرزمین را نیز فراهم می‌سازد. زمانی می‌توان از نام یک کشور به‌عنوان مولفه مهمی از قدرت نرم و افزایش بُرد نرم‌افزاری آن یاد کرد که با پشتوانه‌های تاریخی و هوش قوی، شناخته شده و از اقتدار و جایگاه مناسبی برخوردار باشد و به تعبیر امروزی بتواند به‌عنوان یک برند نیرومند شناخته شود. بدون شک نام سرزمین ایران، به دلیل شهرت تاریخی و کهن آن، دارای چنین ویژگی‌هایی می‌باشد. اقوام مختلف ایرانی به‌رغم اختلاف در قومیت‌ها [و حتی زبان محلی، دین و مذهب مختلف] و گروه‌های فارس، آذری، کرد، بلوچ و ترکمن و... همگی خود را دارای هویت ایرانی و از نژاد آسیایی می‌شناسند و اکثرا به دنبال تکیه بر قومیت، جدای از فضای جغرافیایی ایران نبوده‌اند. گواه بر این مساله، حضور همه اقوام، ادیان و مذاهب ایرانی در دفاع از کشور در جنگ‌های مختلف خصوصا در هشت سال دفاع مقدس می‌باشد. 

متن کامل را اینجا بخوانید.