شامگاه دوم تیرماه کنسرت عاشقانه های ناصر چشم آذر در سالن مرکز همایشهای برج میلاد برگزار شد. این کنسرت در سه بخش آهنگهای بی کلام، موسیقی فیلم و اجرای آهنگهای خاطره انگیز توسط مهدی یغمایی اجرا شد. فارغ از تاخیر در شروع برنامه و بی نظمیهای عجیب و غریب اما نکته اصلی در فلسفه برگزاری چنین کنسرتهایی است. برنامه ای که قرار است یادبود یک آهنگساز فقید باشد و با نگاهی به آثار این هنرمند متوجه می شویم که بخش عمده ای از آثار مشهور او قطعاتی است که توسط خوانندگان اصطلاحا «آنور آبی» خوانده شده است. احتمالا آنهایی که موسیقی را در دوسه دهه اخیر دنبال می کنند آلبوم «باران عشق» و قطعات آن را مهم ترین اثر مرحوم چشم آذر می دانند اما هم موسیقی پاپ ایران و هم سینمای ایران مدیون آثاری است که او ساخته و همچنان ماندگار هستند. 
قطعات اجراشده در شامگاه 2تیرماه برج میلاد نشان داد که خوانندگان فوت شده هرچند ارجحیت دارند اما باز هم باید گزینش شوند. قصه خوانندگان زنده که جای خودش را دارد. 4سال پیش که این کنسرت روی صحنه رفت قطعه ای با عنوان «همزبونم باش» اجرا شد که به سرعت در فضای مجازی وایرال شد و هنوز هم جزو قطعات پربیننده است. قطعه ای که با همراهی قابل توجه حاضرین در سالن روبرو می شود و تعجب اعضای ارکستر را هم بر می انگیزد. شب گذشته اما مهدی یغمایی اعلام کرد که دستش بسته است و با وجود اصرار فراوان مردم، این قطعه را نخواند و جالب تر اینکه آهنگ بی کلام آن هم نواخته نشد.
وقتی قرار است به اجرای آثار خاطره انگیز مرحوم ناصر چشم آذر مجوز داده شود معلوم است که با چه جنس آهنگهایی روبرو هستیم. حالا که کنسرتها با استقبال مردم مواجه شده و باعث عصبانیت و ناراحتی مخالفان نظام شده، باید از این فرصت به بهترین شکل استفاده شود تا موسیقی و کنسرتها مجددا عامل ایجاد امید و نشاط در جامعه شوند. اینکه قطعات خوانندگانی اجرا نشود که مواضع سیاسی علیه مردم و نظام گرفته اند منطقی است اما خوانندگانی که در انتهای عمرشان هستند و سالهاست واکنش خاصی هم نداشته اند چرا نباید موزیک بی کلامشان اجرا شود؟ این قطعات قبلا هم اجرا شده و در دسترس عموم قرار دارند.شترسواری دولا دولا نمی‌شود؛ خاصه در موسیقی.