رونمایی از موشک هایپرسونیک با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد فنی آن چه پیامی دارد
سیدمهدی طالبی، خبرنگار گروه بین الملل:دیروز طی مراسمی موشک هایپرسونیک «فتاح» با حضور سید ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهور رونمایی شد.
* مجاهدت‌های«حسن طهرانی‌مقدم»و همکارانش، ایران را پس از روسیه، چین و آمریکا، چهارمین کشور دارای موشک‌های مافوق صوت کرد.
*دیروز پس از رونمایی از این موشک، خبرگزاری آمریکایی «یونایتدپرس» گزارشی درباره نگرانی واشنگتن در خصوص ناتوانی در برابر این موشک‌ها منتشر کرد. طبق این گزارش، مقامات دفاعی آمریکا هشدار داده‌اند که تسلیحات هایپرسونیک توسط سامانه‌های زمینی و فضایی موجود قابل شناسایی و ردیابی نیستند.
* «مایکل گریفین» معاون سابق تحقیقات و دفاع مهندسی وزارت دفاع آمریکا چندی قبل در جلسه استماع کنگره گفته بود که ایالات متحده سامانه‌ای ندارد که بتواند دارندگان موشک هایپرسونیک را به شیوه‌ای مشابه در معرض خطر قرار دهد. وی خطاب به قانون‌گذاران آمریکایی اظهار داشته است: «ما دفاعی برابر این سامانه‌های موشکی نداریم.»
*براساس آنچه مقامات نظامی ایرانی می‌گویند، موشک فتاح، توانایی عبور از همه سامانه‌های سپر موشکی را دارد و «بعید است تا ده‌ها سال بعد هم فناوری‌ای یافت شود که بتواند با آن مقابله کند.»
*در میان کشورهای جهان، روسیه دارای کامل‌ترین و پیشرفته‌ترین زرادخانه هایپرسونیک است. این کشور از سه نوع موشک در این حوزه بهره می‌برد. این سه موشک را ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه در جریان رونمایی سال 2018 به‌عنوان بخشی از 6 جنگ افزار خاص کشورش معرفی کرد.
*در اردیبهشت سال 1399، فیلمی توسط سپاه به نمایش درآمد که طی آن یک سوخو-22 نیروی هوایی سپاه، یک راکت زمین‌پرتاب فجر-4 را پرتاب کرد. استفاده از این راکت‌ها که برخلاف موشک‌های کروز هواپرتاب، به دلیل حرکت بالستیکی از بالای هدف تقریبا به شکلی عمودی روی آن شیرجه می‌زنند، باعث دشواری کار سامانه‌های پدافند هوایی در شناسایی و مقابله شده و هدف نیز با انرژی جنبشی بالاتری مورد اصابت قرار می‌گیرد. با این وجود، ایران و رژیم‌صهیونیستی تنها از راکت‌های توپخانه‌ای با برد زمینی 80 تا 150 کیلومتر به صورت هواپرتاب بهره گرفته‌اند که در صورت پرتاب توسط جنگنده، بردی 200 کیلومتری خواهند داشت. روسیه اما به جای راکت، سلاحی در ابعاد یک موشک بالستیک تاکتیکی را به هواپرتاب تبدیل کرده و از سوی دیگر سرعت آن را به هایپرسونیک رسانده است. موشک کینژال به دلیل ابعاد بزرگ آن تنها توسط جنگنده میگ-31 یا بمب افکن توپولف-22 قابل حمل است.
*چین، کشوری دیگری است که دست به ساخت موشک هایپرسونیک زده است. موشک DF-ZF روی موشک‌های بالستیک چینی قابل نصب است اما تاکنون تنها تصاویر نصب آن روی موشک بالستیک DF-17مشاهده شده است. سرعت این موشک بین 5 تا 10 ماخ بوده و بردش بین 1600 تا 2400 کیلومتر تخمین زده شده است. موشک هایپرسونیک کروز چینی‌ها Starry Sky-2 (Xingkong-2) نام دارد که سرعت آن تا 6 ماخ می‌رسد. برد این موشک 700 تا 800 کیلومتر عنوان شده است.
*ایران با ورود موشک هایپرسونیک فتاح، با سرعت 13 تا 15 ماخ و برد 1400 کیلومتر، چهارمین عضو باشگاه هایپرسونیکی‌هاست. باید توجه داشت تنها روسیه و ایران به شکل عملیاتی از این موشک‌ها بهره می‌گیرند. چین ادعا دارد موشک‌هایش در این حوزه تحقیقاتی‌اند و آمریکا نیز از تولید انبوه نمونه‌های آزمایش شده خودداری کرده است.
*ایران به دلیل سرمایه‌گذاری در ساخت نازل‌های متحرک قادر به استفاده از این پیشرانه‌ها در ساخت موشک هایپرسونیک است زیرا نازل‌های عادی به دلیل ناتوانی در تغییر بردارهای رانش، فاقد قدرت مانوردهی لازم برای موشک‌های هایپرسونیک هستند. ایران به دلیل ابتکار جسورانه خود در به کارگیری موتورهای سوخت جامد که نسبت به موتورهای اسکرمجت در‌دست‌تر و ارزان‌تر هستند، می‌تواند با سرعت بالاتری دست به تولید یا ارتقای موشک‌های خود به هایپرسونیک بزند. ایران با تولید بخش‌های هایپرسونیکی و نصب آن به جای کلاهک‌های قدیمی روی موشک‌های پیشین، می‌تواند صدها یا هزاران موشک هایپرسونیک تولید کند.
* اتکای ایران به موشک‌های بالستیک به اندازه‌ای است که تهران آن را به تسلیحاتی تاکتیکی برای هدف‌گیری اهداف خاص و به‌طور دقیق در فواصل طولانی تبدیل کرده است درحالی‌که موشک‌های بالستیک متعارف اغلب به‌عنوان دارایی استراتژیک برای هدف‌گیری اهداف وسیع مانند شهرهای دشمن و ایجاد هراس به خدمت گرفته می‌شوند.
*ایران دارای سیستم تسلیحاتی منطبق با موشک‌های بالستیک است، تهدیدات فراوانی پیش‌روی خود دارد، دشمنانش توانمندی و دسترسی‌هایی به پیشرفته‌ترین سامانه‌های پدافند هوایی دارند و دارای توانمندی و شجاعت لازم برای ساخت تسلیحات دفاعی مورد نیازش است.
* یک رسانه رژیم‌صهیونیستی مدعی شده موشک جدید ایران در 400 ثانیه به رژیم می‌رسد. این درحالی است که پیش‌تر اعدادی مانند 7، 10 تا 15 دقیقه برای موشک‌های ایرانی عنوان شده بود؛ گرچه به‌نظر می‌رسد 10 و 15 دقیقه درست‌تر بوده‌اند. در موشک هایپرسونیک، از زمان رسیدن موشک‌های ایران به سرزمین‌های اشغالی یک‌سوم تا نصف کاسته شده است.
متن کامل را اینجا بخوانید.
مطالب پیشنهادی
