جنگ اوکراین آسیب‌ پذیری آمریکا در جنگ احتمالی با چین را افشا کرد

سث جی جونز، معاون ارشد رئیس و مدیر برنامه امنیت بین‌المللی در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی (CSIS)، در مقاله‌ای با عنوان «بحران مهمات در حال ظهور آمریکا» که در وب‌سایت فارن افرز منتشر شده به بررسی پیامدهای جنگ اوکراین بر اتمام منابع تسلیحاتی آمریکا پرداخته است. او اعتقاد دارد این جنگ آسیب‌پذیری تولید مهمات در آمریکا مخصوصا در مواردی مانند جنگ احتمالی با چین را آشکار نموده است. در ادامه ترجمه این مقابله را می‌خوانید. 

  • ۱۴۰۲-۰۲-۰۸ - ۲۳:۰۰
  • 10
جنگ اوکراین آسیب‌ پذیری آمریکا در جنگ احتمالی با چین را افشا کرد

مهمات؛ بحران در حال ظهور آمریکا

مهمات؛ بحران در حال ظهور آمریکا

سجاد عطازاده، مترجم:سث جی جونز، معاون ارشد رئیس و مدیر برنامه امنیت بین‌المللی در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی (CSIS)، در مقاله‌ای با عنوان «بحران مهمات در حال ظهور آمریکا» که در وب‌سایت فارن افرز منتشر شده به بررسی پیامدهای جنگ اوکراین بر اتمام منابع تسلیحاتی آمریکا پرداخته است. او اعتقاد دارد این جنگ آسیب‌پذیری تولید مهمات در آمریکا مخصوصا در مواردی مانند جنگ احتمالی با چین را آشکار نموده است. در ادامه ترجمه این مقابله را می‌خوانید. 

رهبران هر دو حزب سیاسی در ایالات‌متحده روی این نکته توافق دارند که این کشور در یک رقابت راهبردی با چین قرار دارد. راهبرد دفاع ملی دولت بایدن که در سال 2022 منتشر شده، به‌صراحت اعلام کرده است که چین «جامع‌ترین و جدی‌ترین چالش برای امنیت ملی ایالات‌متحده» است. مایک گالاگر، نماینده ویسکانسین و رئیس‌جمهوری‌خواه کمیته منتخب مجلس درباره چین، رقابت بین ایالات‌متحده و چین را به‌عنوان «مبارزه‌ای وجودی بر سر اینکه زندگی در قرن بیست‌و‌یکم چگونه خواهد بود» توصیف کرد. اکنون بیش از هر زمان دیگری، تصور اینکه رقابت امروز با چین به یک درگیری طولانی‌مدت منطقه‌ای مانند جنگ در تنگه تایوان تبدیل شود، آسان است. 
جنگ همیشه ترسناک است، اما وقتی طرف شما به‌اندازه کافی آماده نباشد، ترسناک‌تر می‌گردد. درواقع، اگر ایالات‌متحده و چین اکنون وارد جنگ شوند، موجودی صنعت دفاعی ایالات‌متحده ناکافی است. در سال 2022، مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی، جایی که من مسئولیت معاون ارشد رئیس را دارم، بازی جنگی را انجام داد که شامل تهاجم آبی- خاکی چین به تایوان در سال 2026 بود. تمرین‌ها نشان داد که ایالات‌متحده با سرعت و در طی چند هفته اول یک جنگ بزرگ، مهمات موجود خود را از دست خواهد داد. برخی مهمات حیاتی - مانند مهمات دوربرد و با هدایت دقیق - احتمالا در کمتر از یک هفته تمام خواهند شد. برای جلوگیری از این کمبودها، ایالات‌متحده باید تولید تسلیحات خود را افزایش دهد، اما انجام سریع این کار بسیار دشوار است. 
نکته‌ای که به همین اندازه نگران‌کننده است این است که شکاف‌های مذکور، بازدارندگی - محور اصلی راهبرد دفاعی ایالات‌متحده - را تضعیف می‌کنند زیرا برای همه آشکار می‌شود که ایالات‌متحده نمی‌تواند یک جنگ طولانی را تحمل کند. چین چنین اشتباهی را مرتکب نشده است. براساس برخی برآوردهای دولت آمریکا، پکن در حال دستیابی به سامانه‌ها و تجهیزات تسلیحاتی پیشرفته با سرعتی پنج تا شش برابر ایالات‌متحده است. علاوه‌بر این، چین در حیاط‌خلوت خود و با دسترسی آسان به پایگاه صنعتی خود، در تنگه تایوان جنگ خواهد کرد اما ایالات‌متحده باید در فاصله 7000 مایلی از سواحل کالیفرنیا دست به جنگ بزند. 
ساعت به شمارش افتاده است. در مارس 2021، دریاسالار فیل دیویدسون، فرمانده وقت فرماندهی هند-اقیانوسیه ایالات‌متحده، پیش‌بینی کرد که چین ممکن است «در این دهه و درواقع در شش سال آینده» به تایوان حمله کند. جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده هم بارها اعلام کرده است که در صورت حمله چین به تایوان، ایالات‌متحده مداخله نظامی خواهد نمود. بنابراین، در این چشم‌انداز رقابتی بین‌المللی، ایالات‌متحده به یک راهبرد ملی نیاز دارد که پایگاه صنعتی دفاعی عقب‌‌‌‌‌‌مانده‌اش را دوباره تقویت کند. دقیقا مانند دولت روزولت که ظرفیت نظامی کشور را در دهه 1930 و اوایل دهه 1940 گسترش داد. خوشبختانه آمریکا از یک پایگاه صنعتی بسیار توانمند و سنت غنیِ نوآوری‌های فناورانه برخوردار است و مبنای قوی برای افزایش تولید دارد. 
جنگ در اوکراین یکی از اولین نشانه‌های وجود مشکل در صنعت دفاعی ایالات‌متحده را آشکار کرد. پس از تهاجم روسیه، واشنگتن طیف وسیعی از تسلیحات، ازجمله سامانه‌های ضد زره جاولین، سامانه‌های موشکی توپخانه با تحرک بالا (هیمارس) و سامانه‌‌های ضدهوایی استینگر را در اختیار ارتش اوکراین قرار داد. این کمک برای ارتش اوکراین حیاتی بود تا بتواند تهاجم روسیه را متوقف کند اما هزینه‌بر هم از آب درآمد زیرا میزان استفاده سربازان از مهمات در اوکراین، صنعت دفاعی ایالات‌متحده را تحت‌ فشار قرار داده است. 
یک سال پس از نبرد اوکراین، کمک نظامی آمریکا به رقم خیره‌کننده 32 میلیارد دلار رسیده است. بسیاری از سامانه‌های تسلیحاتی و مهمات مستقیما از انبارهای ایالات‌متحده در اختیار اوکراین قرار گرفته و سبب پایان ذخایر واشنگتن شده است. مثلا ایالات‌متحده بیش از 8500 سامانه ضدتانک جاولین، 1600 سامانه ضدهوایی استینگر و 38 سامانه هیمارس را بین فوریه 2022 تا مارس 2023 به اوکراین اعطا نموده است. ارائه این کمک تصمیم درستی بود زیرا به جلوگیری از تهاجم موفق روسیه به اوکراین کمک کرده است اما این موارد سامانه‌هایی هستند که واشنگتن می‌توانست از آنها برای آموزش نیروهای آمریکایی یا ذخیره‌سازی در منطقه هند-اقیانوسیه برای جنگ آینده استفاده کند. تعداد جاولین‌هایی که در شش ماه اول جنگ به اوکراین منتقل شده‌اند، برابر با تعدادی است که ایالات‌متحده معمولا طی هفت سال تولید می‌کند. این حجم، خط تولید جاولین را تحت ‌فشار قرار داده است و برای بازتامین این مقدار نیاز به تزریق بودجه کلان از سوی وزارت دفاع است. حتی با نرخ تولید سریع نیز، احتمالا چندین سال طول می‌کشد تا موجودی جاولین، استینگر و سایر اقلام مورد تقاضا دوباره عین قبل گردد. علاوه‌بر این، سرعتی که چندین سامانه تسلیحاتی – مانند جاولین، استینگر، هیمارس، راکت‌اند از چندگانه ام‌۲۷۰ و موشک‌های ضدکشتی‌هارپون – صادر می‌شوند، ممکن است به این معنی باشد که مهمات کافی برای مطابقت با برنامه‌های جنگی ایالات‌متحده علیه چین و روسیه وجود نخواهد داشت. 
نکته مهم‌تر آن است که جنگ در اوکراین نشان داده است که نبردهای قدرت‌های بزرگ - به‌ویژه جنگ‌های فرسایشی - درگیری‌های صنعتی هستند. تلاش برای استقرار، تسلیح، تغذیه و تامین نیروها یک کار بزرگ است و مصرف انبوه تجهیزات، سامانه‌ها، وسایل نقلیه و مهمات نیازمند یک پایگاه صنعتی در مقیاس بزرگ برای تامین مجدد ذخایر است. در برخی روزها، ارتش روسیه 50000 گلوله توپ را به سمت مواضع نظامی و غیرنظامی اوکراین شلیک کرده است. اوکراین هم در حال مصرف مهمات با سرعتی دیوانه‌کننده است و در هر روز به ‌اندازه تولید یک‌ماهه گلوله‌های 155 میلی‌متری توسط آمریکا، از این مهمات استفاده می‌کند. در همین حال، هواپیماهای جنگنده، تانک‌های اصلی نبرد، توپخانه و پهپادها نیز منهدم شده یا خراب شده‌اند و دائما نیاز به تعویض یا تعمیر دارند.

 موشک‌های بیشتر
درصورت وقوع جنگ در آسیا، پایگاه صنعتی دفاعی ایالات‌متحده با چالش‌های بزرگ‌تری روبه‌رو خواهد شد. مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی برای کمک به درک پیچیدگی‌ها و چالش‌های جنگ در تنگه تایوان، حدود 12 بازی حمله چین به تایوان را برگزار نموده است. در بازی جنگ، افسران نظامی بازنشسته و کارشناسان غیرنظامی نقش رهبران نظامی اهل چین، ژاپن، تایوان، ایالات‌متحده و سایر شرکت‌کنندگان را بازی می‌کردند. با استفاده از نقشه عملیاتی غرب اقیانوس آرام و نقشه تایوان برای نبرد زمینی، بازیگران به‌نوبت اقدامات نظامی مانند شلیک موشک‌های بالستیک و استقرار ناوهای هواپیمابر را انجام دادند. تقریبا در تمامی بازی‌های جنگ، ایالات‌متحده بیش از 5000 موشک دوربرد از انواع مختلف را در سه هفته اول درگیری استفاده نمود. ازجمله مهم‌ترین سلاح‌های موجود برای جلوگیری از تصرف کل تایوان توسط چینی‌ها، موشک‌های دقیق دوربرد، ازجمله موشک‌های پرتاب‌شده توسط زیردریایی‌های آمریکایی هستند که در بازی‌های جنگ به‌سرعت تمام شدند. همین امر درمورد تسلیحات مستقر در کشتی مانند اس‌ام6 نیز که در چنین درگیری‌هایی مقادیر زیادی از آنها استفاده می‌شود، صدق می‌کند.
موشک‌های کروز ضدکشتی مثال جالبی در این زمینه هستند. در همه بازی‌های جنگ مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی، ایالات‌متحده موجودی موشک‌های کروز ضدکشتی خود را در هفته اول جنگ خرج نمود. این موشک‌ها به‌ویژه به دلیل توانایی در حمله به نیروهای دریایی چین از خارج از برد پدافند هوایی این کشور مفید هستند. این سامانه‌های پدافند هوایی احتمالا بسیار قدرتمند هستند - به‌ویژه در اوایل درگیری - و ممکن است بتوانند از نزدیک شدن بیشتر هواپیماها به حدی که بتوانند از مهمات کوتاه‌برد استفاده کنند، جلوگیری کنند. بمب‌افکن‌های مورد استفاده در بازی‌های جنگی معمولا از این مهمات استفاده می‌کردند، زیرا با به‌کارگیری می‌توانستند خارج از برد موشک‌های چینی مستقر شوند. 
هیچ راه‌حل سریعی برای افزایش ظرفیت تولید موشک و رفع این نیازها وجود ندارد و همین مساله دلیلی کافی برای زدن استارت از هم‌اکنون است. اولین قدم لازم، تشویق شرکت‌های دفاعی ایالات‌متحده برای تولید بیشتر است. اما این شرکت‌ها عموما تمایلی به افزایش تولید تسلیحات و تحمل ریسک‌های مالی بدون داشتن قرارداد، به‌ویژه قراردادهای چندساله ندارند. با توجه به سرمایه‌گذاری‌های کلان و کارکنان مورد نیاز، تولید مهمات یا تسلیحات بیشتر بدون سیگنال تقاضا از سوی دولت و تعهدات مالی روشن از سوی این نهاد، یک تصمیم تجاری درست به شمار نمی‌رود. اگرچه وزارت دفاع برای تولید کشتی و هواپیما قراردادهای چندساله امضا می‌کند، اما معمولا این کار را برای بسیاری از مهمات دیگر انجام نمی‌دهد. علاوه‌بر این، سرویس‌های نظامی ایالات‌متحده اغلب مهمات را از فهرست بودجه مورد نیاز خود در پایان هر سال مالی حذف می‌کنند تا جای لازم را برای اولویت‌های دیگر ایجاد کنند یا مشکلاتی را که در هنگام دستیابی به سامانه‌های تسلیحاتی بزرگ‌تر ایجاد می‌شوند، برطرف نمایند. محدودیت‌های مربوط به نیروی کار و زنجیره تامین هم مانع از افزایش تولید سامانه‌های تسلیحاتی و مهمات مورد نیاز در یک جنگ بزرگ می‌شود. شرکت‌ها باید کارگران را استخدام کرده، آموزش دهند و نگه‌ دارند. علاوه‌بر این، زنجیره‌های تامین برای بخش دفاعی ایالات‌متحده آن‌طور که بایدوشاید امن نیستند. در برخی موارد، تنها یک شرکت اجزای کلیدی را می‌سازد. به‌عنوان‌مثال، موشک جاولین به موتور موشکی متکی است که در حال حاضر به‌طور انحصاری توسط شرکت اروجت راکت‌داین تولید می‌شود. به‌علاوه، تنها یک شرکت، یعنی ویلیامز اینترنشنال، موتورهای توربوفن را برای اکثر موشک‌های کروز می‌سازد. 
همچنین آسیب‌پذیری‌های قابل‌توجهی نیز درباره برخی از فلزات خاکی کمیاب وجود دارد که چین تقریبا در آنها انحصار دارد و برای ساخت موشک‌ها و مهمات مختلف بسیار مهم هستند. چین بر زنجیره‌های تامین باتری پیشرفته در سراسر جهان ازجمله پالایش کبالت، مس، لیتیوم و نیکل و همچنین تولید آندها، جداکننده‌ها و الکترولیت‌ها تسلط دارد. چین رهبر جهانی در حوزه محصولات ریخته‌گری است که در اکثر سکوها و مهمات نظامی از کشتی تا موشک استفاده می‌شود. پکن بیش از مجموع 9 کشور بعدی و بیش از پنج برابر ایالات‌متحده محصولات ریخته‌گری تولید می‌کند. وزارت دفاع برای محصولات بزرگ ریخته‌گری که در برخی از سامانه‌ها و ماشین‌آلات دفاعی استفاده می‌شوند، به دولت‌های خارجی ازجمله چین وابسته است. 
درنهایت، زمان تحویل هم یک محدودیت مهم است. موشک‌ها، سامانه‌های فضایی و کشتی‌ها با طولانی‌ترین زمان جایگزینی مواجه هستند. تولید انواع بسیاری از موشک‌ها تقریبا دو سال طول می‌کشد. تازه این زمان برحسب تولید اولین موشک و نه آخرین مورد بیان شده است.

 همین حالا خرید را شروع کنید
ایالات‌متحده به یک راهبرد پایه صنعتی جدید نیاز دارد که برای تولید مقادیر کافی مهم‌ترین سامانه‌های تسلیحاتی و مهمات لازم برای ایجاد بازدارندگی و - درصورت شکست بازدارندگی – جنگ همزمان با روسیه و چین تلاش کند. هدف باید ارزیابی نیازهای زمان جنگ در حوزه مجموعه محدودی از سامانه‌های تسلیحاتی و مهمات و همچنین ایجاد آینده مطمئن‌تری برای تولید تسلیحات باشد. ظرفیت افزوده‌شده هم برای ایجاد بازدارندگی در برابر دشمنانی مانند چین و معتبر نشان دادن این موضوع که ایالات‌متحده و متحدان آن توانایی انجام یک کارزار نظامی پایدار را در صورت لزوم دارند، از اهمیت برخوردار است. ظرفیت صنعتی بیشتر همچنین از تلاش‌های ایالات‌متحده برای ارائه کمک به متحدان آسیایی و اروپایی حمایت خواهد کرد. 
کلید بهبود ظرفیت پایگاه صنعتی دفاعی، ارزیابی مجدد کل نیازهای مهمات برای بازدارندگی و جنگ علیه چین و روسیه است. پرسش مهمی که باید به آن پاسخ داده شود این است که آیا برنامه‌ریزی نظامی متناسب با واقعیات نبرد با شدت بالا در یک یا بیش از یک صحنه جنگ است. این امر می‌تواند مشتمل بر مدل‌سازی نرخ هزینه مهمات هدایت‌شونده حیاتی در نیروهای زمینی، دریایی و هوایی در یک درگیری بزرگ و در سطوح مختلف شدت و مدت باشد؛ ازجمله اینکه چه مدت طول می‌کشد تا تولید مهمات مجددا شروع‌ شده یا افزایش یابد. امروز، وزارت دفاع تدارکات خود را براساس برنامه‌های عملیاتی قرار داده است که عموما برای جنگ‌های کوتاه‌مدت مناسب هستند. این وزارت به‌جای درخواست از صنایع دفاعی برای ارزیابی ظرفیت خود در تولید مهمات یا سامانه‌های تسلیحاتی خاص، باید براساس سناریوها و تحلیل‌های زمان جنگ، نیازمندی‌ها را تجزیه‌وتحلیل کند. پنتاگون سپس می‌تواند جهت و منابع لازم برای پر کردن این شکاف‌ها را در اختیار شرکت‌های تامین‌کننده تجهیزات دفاعی قرار دهد. 
گام دیگر تسریع تولید با استفاده از قراردادهای پیش‌خرید و چندساله خواهد بود. این گزینه‌ها پیشتر اغلب به برنامه‌های بزرگ مانند کشتی‌ها و هواپیماها محدود شده‌اند، اما می‌توانند درباره مهمات هم کمک کنند. این امر باید شامل امضای قراردادهای چندساله برای تولید مهمات و سامانه‌های تسلیحاتی خاص باشد که برای بازدارندگی و جنگ با چین و روسیه لازم هستند. قانون مجوز دفاع ملی 2023 شروع خوبی برای تصویب قراردادهای چندساله برای تولید برخی از مهمات بود، اما کنگره باید این تلاش‌ها را گسترش دهد. 
درنهایت، وزارت دفاع باید به دنبال فرصت‌های بیشتری برای توسعه و تولید مشترک سامانه‌های تسلیحاتی با همکاری کشورهای دوست باشد، چیزی که برخی آن را «حمایت از متحدان» نامیده‌اند. تسهیلات تولید مشترک می‌تواند مزایای متعددی ازجمله تقویت ظرفیت تولید متحدان و افزایش صرفه‌جویی در مقیاس داشته باشد. شرکت‌های آمریکایی قبلا این کار را انجام داده‌اند: ازجمله تولید هیمارس با لهستان، یک موشک بالستیک تاکتیکی جدید، معروف به پی‌آراس‌ام با استرالیا، یک موشک ضدکشتی جدید با نروژ و قطعات اس‌ام6 و تام‌هاوکز با استرالیا و ژاپن. 
ارتش آمریکا گام‌های اولیه امیدوارکننده‌ای برداشته است. این نهاد اکنون قصد دارد ظرفیت ماهانه خود برای تولید گلوله‌های 155 میلی‌متری را از حدود 14000 به 30000 در سال 2023 و درنهایت به 90000 گلوله افزایش دهد. پنتاگون 80 میلیون دلار هزینه می‌کند تا منبع دومی برای تولید موتور موشک جاولین ایجاد کند و قصد دارد تولید این موشک را دو برابر کرده و به حدود 4000 فروند در سال برساند. به‌علاوه، ارتش ایالات‌متحده امیدوار است که تولید گلوله‌های توپخانه را طی دو سال 500 درصد افزایش دهد تا ذخایر ارسال‌شده به اوکراین را جبران کند؛ اتفاقی که بزرگ‌ترین گسترش تولید از زمان جنگ کره به شمار می‌رود. 
پس از دو دهه عملیات علیه القاعده و داعش، ایالات‌متحده اساسا راهبرد دفاعی خود را از مبارزه با تروریسم به رقابت با چین و روسیه تغییر داده است، اما سخن کافی نیست. پایگاه صنعتی دفاعی ایالات‌متحده به‌شدت عقب‌افتاده است. بدون تغییرات فوری، ایالات‌متحده قادر به یک جنگ طولانی یا جلوگیری از تجاوز روسیه یا چین نخواهد بود. 

مطالب پیشنهادی
نظرات کاربران