تجهیزات ازمایشگاهی؛ چالش اصلی پژوهشگران برای فعالیت پژوهشی است

رضا کاری، خبرنگار: تداوم مسیر فعالیت های پژوهشی در دانشگاه ها که اصلی ترین نهاد برای انجام چنین فعالیت هایی به شمار می رود، نیازمند تامین خواسته های پژوهشگران است. قشری که در میان آنها هم درصد اندکی شان در زمره سرآمدان علمی قرار می گیرند که نقش تعیین کننده در پیشبرد برنامه های علمی و پژوهشی دارند. اما واقعیت اینکه، برنامه ریزی های صورت گرفته از سوی وزارت علوم و خود دانشگاه ها در راستای حمایت از این قشر تا امروز آنطور که باید نتوانسته چالش های کاری و دغدغه های ذهنی آنها را حل کند. موضوعی که می تواند سهم بسزایی در بی انگیزگی پژوهشگران برای انجام فعالیت هایشان داشته باشد. 
محمدعلی شهبازی، عضو هیات‌علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان که به عنوان یکی از  سرامدان علمی کشور معرفی شده، در گفتگو با «فرهیختگان» درباره چالش های اصلی فعالیت پژوهشی در دانشگاه های کشور گفت: درست است که مسئولین تلاش می کنند تا حمایت های لازم را از عرصه پژوهشی داشته باشند، اما پژوهشگران برتر در کشور هنوز با چالش های مهمی روبه رو هستند که باعث شده تا آنها نتوانند از توان علمی شان آنطور که باید استفاده کنند. یکی از اصلی ترین چالش ها هم همان تجهیزات ازمایشگاهی است، تجهیزاتی که باید به روز باشند تا از این طریق امکان ازمون و خطای ایده پژوهشگران به درستی فراهم شود.
 او ادامه داد: امروزه بخش قابل توجهی از تجهیزات ازمایشگاهی مان به دلیل مشکلات مالی و تحریمی عمر بالایی دارد، همین مسئله باعث می شود تا پژوهشگر نتواند آنطور که لازم است که نتیجه آزمایشاتش اعتماد کند. نکته ای که باعث می شود تا برای انجام فعالیت های پژوهشی به دانشگاه و یا کشور دیگری وابسته باشیم و از تجهیزات آزمایشگاهی آنها استفاده کنیم. 
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان یکسان سازی ارائه تسهیلات به پژوهشگران حوزه های مختلف را از دیگر چالش های این حوزه معرفی و اظهار داشت: در حیطه اجرا که همان دانشگاه ها هستند، می بینیم هیچ تفاوتی میان تسهیلاتی که قرار است به گروه ها و دانشکده های مختلف ارائه شود، وجود ندارد. این در حالی است که می بینیم گاهی یک عضو هیات علمی حتی زمان استراحتش را هم به پژوهش و تربیت نیروی انسانی اختصاص می دهد و در مقابل یک عضو دیگر تنها در زمانی که برای او در نظر گرفته شده، به این کار می پردازد. 
شهبازی بیان داشت: درست است که برای جلوگیری از وقوع چنین اتفاقی، آیین نامه هایی تدوین شده اما واقعیت این است که به دلیل عدم نظارت از سوی ارگان های بالادستی، چنین آیین نامه هایی به حیطه اجرا نمی رسد.