برای زابل، برای سیستان، برای سرزمینی که وطن ماست
برای سرزمینی که وطن ماست؛ جانِ ماست اما این روزها حال خوشی ندارد. روزهایی را سپری میکند که اندک آب انتهای چاه نیمه ها تا مدت بسیار کمی کفاف زندگی مردمانش را میدهد... سرزمینی که مردمانی نجیب و صبور دارد که از سر نجابت؛ صدا ندارند، رسانه ندارند و برای همین حالا که امروز دریاچه ی هامون، بزرگترین دریاچه ی آب شیرین؛ خشکِ خشکِ خشک است از هیچ کس صدایی بلند نمیشود هیچ سلبریتی موج سواری نمی کند هیچ اهل رسانه ای صدایش در نمی آید که به داد سیستان برسید.