نگاه دوخته شده مادران به دیوار پادگان اشرف

حسین نقی‌پور، خبرنگار: نمایش فیلم «سرهنگ ثریا» که اولین ساخته سینمایی لیلی عاج به شمار می‌رود، توانست نگاه‌ها را در جشنواره فیلم فجر به خود جلب کند. فیلمی که از زاویه نگاه متفاوت موضوع منافقین  را برای مخاطبان روایت کرده است. جدیدترین ساخته این کارگردان؛ روایت پدران و مادرانی است که برای دیدن فرزندان‌شان که در پادگان اشرف به نوعی زندانی شده‌اند، خودشان را به پشت دیوارهای این پادگان می‌رسانند و همین انتخاب دقیق سوژه را باید وجه تمایز آن با دیگر آثار ساخته شده با موضوع مرتبط با منافقین دانست. 
از داستان فیلم که بگذریم، باید عنوان کرد فیلم اولی‌های جشنواره طی سال‌های اخیر از لحاظ کیفی، رشد قابل توجهی داشته و حتی برخی‌هایشان چند سر و گردن از آثار کارگردان‌های باسابقه هم بالاتر هستند، مولفه‌ای که در این فیلم هم به وضوح می‌توان آن را دید. فیلمی که نمی‌توان به یک بار دیدن آن اکتفا کرد و از همین حالا به نظر می‌رسد اکران آن در سینماهای کشور هم می‌تواند با اقبال قابل  توجهی روبه‌رو شود. «سرهنگ ثریا» نه تنها میزانسن‌های درخشانی را برای مخاطبان به تصویر می‌کشد؛ بلکه با سکانس‌های غافلگیرانه، حس مادرانه موجود در فیلم را به دور از شعارزدگی‌هایی که شاید در چنین فیلم‌هایی دور از انتظار هم نباشد، به تماشاگران منتقل می‌کند.
بعد از تماشای فیلم فارغ از بازی بازیگران، میزانسن، سکانس‌ها و هر مولفه دیگری که به می‌توان از آن برای موفقیت و یا عدم موفقیت یک فیلم نام برد، اصلی‌ترین سوالی که به ذهن مخاطب می‌رسد، پیرامون نوع زندگی منافقین است. جماعتی که هیچ احساس و عاطفه‌ای ندارند و جو سنگین ترسی که در پادگان اشرف حاکم است، زورش بیشتر از حس فرزند - مادری است. از همان ابتدای فیلم «سرهنگ ثریا» هم مشخص بود، قرار نیست فیلم پایان خوشی را برای مخاطب به تصویر بکشد، پایانی که البته خاصیت روایت آن برهه از تاریخ کشورمان است و مزه آن را در دیگر آثار ساخته شده با این مضمون هم چشیده بودیم.
گروهک منافقین که نامش با جنایت‌های وحشتناک دهه 60 گره خورده  را باید یکی از عجیب‌ترین و مرموزترین گروهک‌هایی دانست که تا پیش از شکل‌گیری داعش، دنیا تصوری از آن نداشت. گروهی که حتی به نیروهای خودش هم رحم نمی‌کند و این فیلم توانسته تا حدی بی‌رحمی موجود در سطوح مختلف این گروهک را به تصویر بکشد. اتفاقی که فیلم بخش قابل توجه آن را مدیون بازی ژاله صامتی، به عنوان شخصیت اصلی است. بازیگری که پیش‌تر لیلی عاج، او را اولین و آخرین انتخاب خود در این فیلم معرفی کرده بود و در یک کلام او را به عنوان مادر سینمای ایران و تلویزیون می‌شناسیم و همین ویژگی باعث شده تا هنگام تماشای این اثر، حس مادرانه به خوبی به مخاطب منتقل شود. در مجموع باید عنوان کرد لیلی عاج در اولین حضورش در مهمترین جشنواره سینمنایی کشور توانست به خوبی نگاه‌ها را به خود جلب کند؛ اتفاقی که می‌تواند مسیر جدیدی را پیش‌روی این کارگردان بگذارد.