احسان حجتی:در فوتبال بازیکن تاثیر گذار تیم شماره ۱۰ به تن دارد. فیلم شماره ۱۰ میتوانست نه تنها شماره ۱۰ جشنواره که حتی کل سینمای ایران باشد اما برای ۱۰ بودن چیزهایی کم داشت که ای کاش داشت.

حمید زرگر نژاد به عنوان کارگردان کار با سابقه ساخت فیلم سینمایی و فیلم مستند، انتخاب درستی برای به تصویر کشیدن این قصه بوده است. قصه ای که بر اساس یک روایت واقعی شکل گرفت. ابراهیم اصغری که سابقه تولید آثاری در موضوعات جنگ ایران و عراق از منظر های متفاوت را در کارنامه دارد، این بار به سراغ روایت یک قصه متفاوت رفته که در سینمای دنیا گونه پر طرفداریست. یعنی فرار از زندان. سینمای ایران با وجود قصه های پر شمار و متفاوتی که دارد میتواند هر سال روایات جذاب و ناشنیده ای را به تصویر دراورد که گویا از حوصله تولیدکنندگان آثار در ایران خارج است. اما شهامت گروه فیلمسازی شماره ۱۰ برای روایت این قصه متفاوت، چالش اصلی این فیلم بود. طراحی ریزه کاری های قصه ای و موانعی که چالش قهرمان فیلم است، مشکلی بوده که فیلم از بیان آن تقریبا موفق شده. بازی چشمگیر و جدی مجید صالحی به حدی بوده که بازی سایر بازیگران اثر را تحت شعاع قرار میدهد. قهرمان داشتن این فیلم، عنصریست که باعث میشود مخاطب سینما از همان دقیقه اول او را به آغوش میکشد. 

متاسفانه این نزدیکی مخاطب با قهرمان فضایی را فراهم‌میکند که ضعف های فیلمنامه ای کار، برای تماشاچی بزرگ جلوه کند و تاثیر منفی بگذارد. رها کردن شخصیت های داستان بدون پرداختن به زوایا و هویتشان یکی از نکاتیست که شایر اگر وجود نمیداشت، استقبال بیشتری را به خود جلب میگرد. شخصیت ها در جایی معرفی میشوند و ما انتظار پرداخت بیشتر داستانی آنها را داریم ولی بدون بیان بیشتر از جزییات شخصیتی و هویتی و ارجاعات بیشتر، از روایت حذف میشوند.

حتی در شکل پرداخت به جغرافیای فیلم نیز انتخاب های مناسبی در این کار شاهد بودیم. از قطار و مزرعه و زندانی متفاوت از زندان های مرسوم سینمای ایران.

موسیقی این فیلم هم که ساخته مسعود سخاوت دوست است در خدمت اثر بوده و در کنار قاب بندی های کار، به روایت داستان فیلم ضریب دهد. ای کاش این ریزه مشکلاتی که در فیلمنامه وجود داشت، برطرف میشد تا ما شاهد یک اثر بی عیب و نقص باشیم که مخاطب رضایت کامل را از آن داشته باشد.