ژاپن در دسامبر 1941 با حمله به پرل هاربر آمریکا را مستقیما به جنگ جهانی دوم وارد کرد. آمریکا در آوریل 1942 برای نخستین بار حمله‌ای هوایی به خاک اصلی ژاپن انجام داد تا بتواند انتقام این حمله را بگیرد اما تبعات این حمله بیش از پیش‌بینی‌ها بود. این حمله هرچند تعداد کمی کشته برجای گذاشت و آسیب‌هایی جزئی برای ژاپن داشت اما روحیه آمریکایی‌ها را به‌شدت افزایش داد. در مقابل ژاپنی‌ها که شهرهای اصلی‌شان را در برابر حملات هوایی آمریکا گشوده دیدند، دچار تردید و حیرت شدند. آنها به همین دلیل به فکر حملات دامنه‌داری به خاک اصلی آمریکا افتادند؛ کاری که با توجه به فاصله 8 هزار کیلومتری میان دو کشور امروزه نیز دشوار به حساب می‌آید. توکیو طرح‌هایی برای این حملات درنظر گرفت تا اینکه درنهایت تصمیم گرفته شد بر طرح بالن تمرکز کند. ژاپنی‌ها برمبنای این طرح «بمب بالن فو-گو» را تولید کردند که حامل مواد منفجره بود و با تجهیز به وسایل پیچیده برای حفظ ارتفاع، با استفاده از جریان‌های جوی خود را به خاک اصلی آمریکا می‌رساند. ژاپنی‌ها براساس ظرفیت‌هایشان به این نتیجه رسیدند که می‌توانند روزانه 200 بالن را به سمت آمریکا رها کرده و امیدوار باشند 10 درصد آنها به مقصد برسد. بین نوامبر 1944 و آوریل 1945، آنها 9300 بالن به سمت آمریکا رها کردند که براساس آمارها تنها 300 مورد از آنها در آمریکا، کانادا و مکزیک یافت شدند؛ چیزی حدود 3.2 درصد بالن‌های رها شده که این میزان نیز در سه کشور به مقصد رسیدند. بر اثر این حملات، آسیب‌هایی جزئی به آمریکا وارد شد و تنها شش نفر کشته شدند. هدف اصلی این بالن‌ها ایجاد حریق در جنگل‌ها برای به راه افتادن آتش‌سوزی‌های بزرگ بود که این مساله به دلیل شرایط آب‌وهوایی و رطوبت رخ نداد. با این وجود در آن برهه در فقدان بمب‌افکن‌های دوربرد و موشک‌های قاره‌پیما، بالن‌ها تنها سلاح بین‌قاره‌ای به حساب می‌آمدند.