فتانه یگانه، خبرنگار:بیش از ۱۰۰ روز از ناآرامی‌های کشور می‌گذرد؛ شرایطی که پیش از هر زمان بخشی از فضای هنر را دچار توقف کرد و در این سکون، همانند آنچه در دوران کرونا شاهد بودیم بیشترین سهم از آن موسیقی شد. عرصه‌ موسیقی که در دوران کرونا کم آسیب ندیده بود پیش از آغاز این جریانات هم به شکل مرسوم به‌خاطر ایام سوگواری محرم و صفر طی دو ماه تعطیل شده بود. درحقیقت با پایان تعطیلات کرونایی و ازسرگیری کنسرت‌ها که استارت آن از جشنواره موسیقی فجر سال گذشته و فروش ۳۰ درصدی سالن‌ها زده شد، تنها ژانر موسیقی که توانست چند ماهی درآمد داشته باشد. 
پس از آغاز ناآرامی‌ها، بی‌آنکه اطلاع‌رسانی رسمی صورت بگیرد، کلیه کنسرت‌ها لغو شدند و پس از آن به نظر می‌رسید که کسی چندان خواستار ادامه فعالیت‌های هنری نیست.  به هر جهت در سیل اظهارنظرها درباره‌ شرایط موجود، تناقضاتی هم به چشم می‌خورد چراکه به‌عینه می‌بینیم بازارها، رستوران‌ها، ادارات دولتی و همه و همه بر سر کارهایشان هستند ولی فعالیت هنری‌ها با مشکل جدی روبه‌رو است. البته که پس از مدتی اهالی تئاتر و سینما تا حدی فعالیت خود را از سر گرفتند اما کافی است که یک هنرمند موسیقی قصد ادامه فعالیت داشته باشد تا سیلی از ناسزا در فضای مجازی نثارش شود.  مصداق همین امر را می‌توان پس از انتشار آثاری توسط محمد معتمدی یا محمد اصفهانی در این ایام دید که درنهایت شاید به خاطر موجی که علیه آنها به راه افتاد، اعلام کردند که تولید این کارها مربوط به این ایام نبوده است. از این امر حتی می‌توان نتیجه گرفت که برخی از هنرمندان گویی در نوعی رودربایستی گیر کرده‌اند و با وجود اینکه به ادامه فعالیت خود علاقه‌مند هستند اما این کار را عملی نمی‌کنند. 
حال پرسش اینجاست در شرایطی که بسیاری در فضای مجازی از آزادی عمل سخن می‌گویند، چرا به محض اینکه کوچک‌ترین قدمی متفاوت با آنچه عده‌ای از کاربران در نظر دارند، برداشته می‌شود، محکوم خواهد شد؟ این درحالی است که با پذیرش نظرات متفاوت در یک جامعه، باید این فرض که هنرمندی بخواهد کنسرت برگزار کند را هم به‌راحتی پذیرفت.  به هر جهت در شرایطی که حجم فعالیت‌های هنری به‌خصوص موسیقی آن هم در بخش اجرای زنده با کاهش قابل توجهی روبه‌رو است، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی چندین بار تلاش کرد که فضا را برای فعالیت‌های هنری مساعد نشان دهد و بر آمادگی دستگاه‌ها برای بازگشت جریان هنری کشور به شرایط معمول تاکید کرد.  حتی پیش از هر اقدامی، دفتر موسیقی طی نشستی خصوصی با خبرنگاران به دنبال یافتن راه‌حلی برای وضعیت موجود بود.  پس از اقدام دفتر موسیقی، وزیر فرهنگ هم چند جایی به نبود محدودیت برای برگزاری کنسرت‌ها تاکید و از هنرمندان درخواست کرد که فعالیت‌های خود را از سر بگیرند. 
با این همه هنوز به‌صورت عملی شاهد بازگشت اجراهای موسیقی به سالن‌ها نبوده‌ایم. مگر اینکه بتوانیم به برگزاری جشنواره موسیقی نواحی و اجرای اخیر ارکستر ملی اشاره کنیم که آن هم تداوم پیدا نکرد. 
البته این نکته را هم باید در نظر گرفت که برگزاری کنسرت در این شرایط بستگی تام به خواست و استقبال مردم دارد و اگر آنها میل و رغبتی برای حضور در کنسرت‌ها نداشته باشند، کنسرتی هم روی صحنه نخواهد رفت. حال هر چقدر هم که ارشاد خواستار برگزاری کنسرت باشد و از هنرمندان برای حضور در صحنه دعوت کند اما باید روی این مساله تاکید کرد که این مردم هستند که هنرمندان را حمایت می‌کنند و تا زمانی که آنها نخواهند کنسرتی هم برگزار نمی‌شود. به همین جهت شاید بهتر باشد که دولت، فضایی را ایجاد کند که رضایت عمومی در جامعه ایران بیشتر شود نه اینکه فقط از هنرمندان بخواهد که کنسرت‌ها را از سر بگیرند. 
نکته دیگری که باید در نظر گرفت این است که دولت تا چه حد برای برگزاری یک کنسرت می‌تواند تضمین دهد که درصورت هرگونه رخداد و اتفاق، مشکلی متوجه هنرمندان و مخاطبان‌شان نخواهد بود؟ 
 برای بررسی مشکلات و مصائب این روزهای صنعت موسیقی به سراغ یکی از تهیه‌کنندگان موسیقی رفتیم تا از مشکلات موسیقی و مسائلی که در پشت صحنه این صنعت رخ می‌دهد برایمان بگوید.