عباس عبدی، پژوهشگر و فعال سیاسی:بنا بر واقعیت اجتماعی ایران؛ ما باید به یک‌جایی برسیم که (فکر می‌کنم الآن این وضعیت وجود دارد و باید آن را خوب توصیف کرد) دریابیم کسی نمی‌تواند کسی را حذف کند. دموکراسی محصول این شرایط است. جنگ‌های 30 ساله در اروپا بی‌نتیجه بود هنگامی که پس از 30 سال همدیگر را لت‌وپار کردند، دیدند که تا 300 سال دیگر هم بجنگند، نمی‌شود و دیگر اصلاً کسی باقی نمی‌ماند. گفتند پس بیایید باهم بنشینیم و سازش کنیم.

دهه 40 یا دهه 50 کسانی سرخط و رهبر مبارزه بودند که یک نخبه دانشگاهی بودند و می‌گفتند ما 6 ماه تا 2 سال بیشتر زنده نیستیم. یعنی تا این حد ازخودگذشتگی و ایثار و مسئولیت‌پذیری بود. الان می‌بینید کسانی که دنبال انجام برنامه خود هستند، پیاده‌نظامش در تهران باید هزینه دهد؛ اما آن کسی که دارد پول می‌گیرد یا دستور می‌دهد در پاریس یا در لس‌آنجلس یا یک جای دیگر نشسته و هم پول می‌گیرد و هم زندگی می‌کند و لذتش را می‌برد. این وضعیت ساختاری تبعات بسیار سنگینی دارد.

من معتقدم در شرایط کنونی وزن سیاسی داخل به‌هیچ‌وجه قابل‌مقایسه با خارج نیست و  برخلاف خیلی‌ها، حکومت را یک ساختار فردی و صرفاً متکی به نیروی نظامی نمی‌دانم.