چرا با پخش فوتبال در اماکن عمومی بسیار موافقم

هومن جعفری، خبرنگار:اگر بخواهم به این سوال پاسخ بدهم که؛ «آیا با پخش مسابقات فوتبال جام‌جهانی قطر در معابر عمومی یا در فضاهای تعریف شده مثل پارک‌ها یا سینما، موافقم یا خیر؟» پاسخ من یک بله بسیار بزرگ است به این شکل: «بللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللله!»
اگر می‌خواهید بدانید که چرا با این امر موافقم، عرض می‌کنم:

فوتبال بازی جمعی است چه در زمین و چه در بیرون زمین
فقط فوتبال‌بازها می‌دانند که تماشای یک مسابقه به‌صورت جمعی، چقدر ارزش دارد و چقدر می‌تواند لذت تماشای یک مسابقه را افزایش بدهد. اگر یک «بازی تراز» را درنظر بگیرید مثلا آلمان – انگلیس یا آرژنتین – برزیل یا الکلاسیکو، طبیعتا می‌دانید که تماشا کردن آن به صورت جمعی بسیار دلچسب‌تر و خاطره‌دار وماندگارتر از تماشای آن به‌صورت فردی است. بخش بسیار بزرگی از لذت تماشای فوتبال، در کری خواندن‌ها و شوخی کردن‌ها و حتی حرص خوردن‌های معاشرانی است که برای تماشای آن بازی برگزیده‌اید. 
تماشا کردن یک مسابقه در کنار دوستان و یاران، ضریب شادی شما را چنان افزایش می‌دهد که باورتان نمی‌شود، خاصه در روزهای برد. مجسم کنید اگر تماشای یک بازی فوتبال با پنج نفر شما را پنج برابر حد استاندارد شارژ کند، تماشای آن بازی با پانصد نفر چقدر می‌تواند حال شما را بهبود بخشد؟

مردم نیاز به شادی عمومی دارند
یکی از مهم‌ترین راهکارهای جوامع برای بهبود روحیه همگانی، برگزاری جشن‌های ملی یا ترتیب دادن شادی‌های عمومی، است. در عمده کشورهای دنیا کارناوال‌های شادی وجود دارد که شهرها را دربر می‌گیرد. در کشورهای مهاجرپذیر، روزهایی اختصاص داده شده که ملیت‌های مختلف می‌توانند مراسم شادی عمومی خود را همراه با نمادهایی بزرگ از فرهنگ خویش، به نمایش عمومی بگذارند. در چنین روزهایی، شهر سرشار از شادی می‌شود. ما در ایران از این رسم‌ها نداریم. بیرون آمدن همگانی ما اتفاقا بیشتر فوتبالی است. عمده شادی‌های عمومی خیابانی و همه‌گیر ما در سال‌های اخیر، به فوتبال برمی‌گشته. از آذر سال 76 و صعود به جام‌جهانی فرانسه، جامعه یک رسم نانوشته را ایجاد کرد که برای پیروزی‌های ملی در فوتبال جشن‌های خیابانی بگیرد. اینکه برای صعود به جام‌جهانی به خیابان می‌آییم نشان می‌دهد که به چنین شادی‌های همگانی نیازمندیم. 
در شرایطی که خیلی‌ها صف کشیده‌اند و دست به دست هم داده‌اند تا خنده و شادی را از روی صورت مردم ایران پاک کنند، بسیار ضروری است که چنین فرصت‌هایی را دراختیار همه قرار دهیم. 

اقتصاد شادی را تقویت کنیم
بزرگ‌ترین تصویر ذهنی ما از اقتصاد شادی، به ایام عید برمی‌گردد. بازار‌های شلوغ، شهروندانی که برای خرید بیرون آمده‌اند و رونق اقتصادی ایجاد شده که چرخ اقتصاد درون‌شهری را می‌گرداند و اثراتش عمده شهروندان را دربر می‌گیرد. 
حالا مجسم کنید در این اوضاع اقتصادی نامناسب، دوباره چنین فرصتی دراختیار مردم قرار بگیرد. مردم به سینماها بروند، بلیت و تنقلات بخرند و بعد هم به خانه برگردند یا حتی برای ادامه جشن به خیابان‌ها بریزند. حجم گردش اقتصادی این شب فوتبالی، به اقتصاد ضربه‌خورده کاسبان و فروشندگان و سینمادارها و حتی غرفه‌داران عادی پارک‌ها یا حتی دستفروشان شهری که به مردم خوراکی و نوشیدنی داغ می‌فروشند، کمک شایان توجهی می‌کند. 

اتحاد جمعی را افزایش بدهیم
هزاران نفر در کنار هم، با پرچم‌های ایران یا با آرایش سه رنگ پرچم روی گونه، به تماشای مسابقه تیم ملی می‌نشینند. حال‌شان خوب است. اگر ببریم که در کنار هم جشن می‌گیریم. اگر ببازیم که همدیگر را تسکین می‌دهیم. در هر شرایطی برنده این مسابقه ما هستیم. تصویری که از این جشن عمومی، این حضور مسالمات‌آمیز و این پرچم‌های در دست به دنیا مخابره می‌شود چیست؟
این تصویری است که به آن بسیار نیاز است. این روزها بیشتر از همیشه. 

فوتبال را همه‌جا پخش کنید
من اگر می‌توانستم دستور می‌دادم تمام پاساژها، تمام سینماها، تمام پارک‌های عمومی که تلویزیون شهری دارند یا می‌شود از طریق پرده و پروژکتورهای سیار در آن فوتبال پخش کرد و تمام کافه‌ها و رستوران‌ها، اجازه پخش فوتبال جمعی را دارند. حتی دستور می‌دادم در تمام دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی نیز این امکان فراهم شود. حتما هم حواسم به شهرهای محروم و مناطق محروم بود. حتما هم کاری می‌کردم که این فرصت دراختیار همه قرار بگیرد. من اگر کاره‌ای بودم این کار را می‌کردم چون می‌دانم فوتبال ملی معجزه‌ای است که برای سال‌ها جور بقیه بخش‌ها را کشیده. 
فوتبال که سهل است. من اگر می‌توانستم برای تمام بازی‌های تیم ملی والیبال در مسابقات جهانی و مسابقات کشتی نیز این کار را می‌کردم. حتی برای دربی هم این کار را می‌کردم. به این شادی نیاز داریم. 

تماشای فوتبال همراه نصف جهان
چهار سال قبل، فیفا آماری منتشر کرد که نشان از یک رکورد عجیب در صنعت تماشای همگانی می‌داد. براساس این آمار، 3 میلیارد و 572 میلیون نفر از مردم جهان، تماشاگر جام‌جهانی فوتبال 2018 روسیه بودند. براساس همین آمار یک میلیارد و 120 میلیون بیننده در سراسر جهان به‌صورت زنده بازی فینال بین دو تیم ملی فرانسه و کرواسی را تماشا کردند. این رقم شامل کسانی است که در خانه، خارج از خانه یا در برنامه‌های دیجیتال تلویزیون، بازی‌ها را تماشا کردند. در طول 64 مسابقه، میانگین تماشاگران زنده 191 میلیون نفر بود؛ هر بازی به‌تنهایی یک رویداد تلویزیونی جهانی بود. 
این آمار فیفا براساس داده‌های تلفیقی مخاطبان نهایی جام‌جهانی فوتبال روسیه از 14 ژوئن تا 15 ژوئیه 2018 صورت گرفته است. براساس این آمار تعداد مخاطبان جهانی تلویزیون خانگی که حداقل یک دقیقه پوشش را تماشا کردند، بالغ بر سه میلیارد و 262 میلیون نفر بودند، در حالی که بیش از 309 میلیون نفر دیگر هیچ پوششی را در خانه تماشا نکردند. اما در پلتفرم‌های دیجیتال در مناطق تماشای عمومی یا در کافه‌ها و رستوران‌ها این اقدامات را مشاهده کردند. 
این گزارش همچنین نشان می‌دهد که به‌طور متوسط بینندگانی که در خانه تلویزیون را تماشا می‌کنند، مدت بیشتری نسبت به جام‌های جهانی قبلی فیفا با این پوشش درگیر بوده‌اند. مثلا به‌عنوان نمونه تعداد بینندگانی که حداقل سه دقیقه از نسخه 2018 را تماشا کرده‌اند، 3 میلیارد و چهل میلیون نفر بوده است که به نسبت جام‌جهانی پیشین این میزان تا10.9درصد افزایش داشته است. همچنین تعداد تماشاگرانی که در سال 2018، حداقل 30 دقیقه فوتبال‌های جام جهانی را تماشا کردند، 2 میلیارد و 490 میلیون نفر بودند که این آمار در جام‌جهانی 2014 برزیل حدود یک میلیارد و 950 میلیون نفر بوده است. 
در گزارش فیفا آمده است که «این ارقام واقعا این ادعا را تایید می‌کند که روسیه 2018 بهترین جام‌جهانی تا به حال بوده است.» فیلیپ لو فلوک، مدیر ارشد بازرگانی فیفا گفت: «این واقعیت که نیمی از جمعیت جهان جام‌جهانی فوتبال را تماشا کردند نه‌تنها نشان‌دهنده کیفیت بالای پوشش زنده برنده جوایز ماست، بلکه نشان‌دهنده این است که هواداران در همه جا برای فوتبال در سطح جهانی سیری‌ناپذیر هستند.»