یکی از تفاوت‌های عمده‌ای که بین باشگاه‌های ایرانی و اروپایی دیده می‌شود اتفاقی است که در زمان خرید بازیکنان جوان و آینده‌دار رخ می‌دهد. در تیم‌های ایرانی اخیرا مرسوم شده که مبلغ پایینی به‌عنوان حق فسخ قرارداد بازیکنان به‌خصوص بازیکنان جوان درنظر گرفته می‌شود و به این ترتیب وقتی این بازیکنان بتوانند عملکرد خوبی را ارائه داده و درخشش جالب‌توجهی داشته باشند با مبلغی پایین راهی باشگاه‌های دیگر می‌شوند و عملا سود چندانی نصیب تیمی که در پیشرفت آنها نقش موثری داشته، نمی‌شود. یکی از تازه‌ترین نمونه‌ها در روزهای اخیر بحثی است که درباره امیرحسین حسین‌زاده، پدیده فصل قبل آبی‌ها به وجود آمده و گفته می‌شود حالا که با پیشنهاد خوبی از تیم شارلروا بلژیک مواجه شده، براساس بندی که در قراردادش وجود دارد می‌تواند با پرداخت عددی که چندان هم بالا نیست (۲۵۰ هزار دلار) به‌راحتی از این تیم جدا شود.
این دقیقا برعکس اتفاقی است که در تیم‌های بزرگ اروپایی و حتی آسیایی شاهد آن هستیم. برخلاف روالی که در این سال‌ها در فوتبال ما مرسوم بوده و بازیکنان معمولا قراردادهای کوتاه‌مدت و حتی یک‌ساله منعقد می‌کنند و حتی درصورت طولانی‌تر بودن مدت این قراردادها، ادامه همکاری طرفین مشروط و توافقی است، در تیم‌های مهم فوتبال دنیا قراردادهای سفت و سختی با این بازیکنان بسته می‌شود و به‌ندرت اتفاق می‌افتد که این قراردادها زیر 5 سال باشد.
از سوی دیگر این باشگاه‌ها با توجه به اینکه پرداخت رقم حق فسخ قرارداد بازیکنان در فوتبال و به خدمت‌گرفتن آنها اتفاقی مرسوم است با گنجاندن اعدادی عجیب و گاهی غیرمنطقی در قرارداد آنها تلاش می‌کنند از جدایی بدون هماهنگی و ناگهانی آنها جلوگیری کنند. باشگاه‌ها معمولا در زمان عقد قرارداد با این بازیکنان یا از قرار دادن بند حق فسخ در قرارداد آنها امتناع می‌کنند یا با توجه به توانایی و استعدادی که در آنها وجود دارد روی عددی توافق می‌کنند که درصورت درخشش این بازیکنان و تلاش دیگر تیم‌ها برای خرید آنها، ضرری متوجه این باشگاه‌ها نشود.
رئال مادرید و بارسلونا در سال‌های اخیر ارقام جالبی را در قرارداد بازیکنان جوان و حتی برخی ستاره‌های پابه‌سن‌گذاشته خود قرار داده‌اند تا به این ترتیب این بازیکنان نتوانند بدون اجازه باشگاه جدا شوند. بند فسخ‌های چند صد میلیون یورویی بازیکنان در سال‌های گذشته حالا حتی میلیاردی شده و شاید یکی از مهم‌ترین دلایل آن اتفاقی بود که درباره نیمار رخ داد و پاری‌سن‌ژرمن حاضر شد با پرداخت حق فسخ 222 میلیون یورویی این ستاره برزیلی او را به خدمت بگیرد. این رقم نیمار را به گران‌ترین بازیکن تاریخ بدل کرد که هنوز هم بازیکنی با رقم بالاتر جابه‌جا نشده است، اما بارسا تمایل زیادی به فروش او نداشت و به نوعی در عمل انجام‌شده قرار گرفت.
حالا آنها در قرارداد نفرات جوان خود ازجمله فران تورس، پدری و رونالد آرائوخو که در سال‌های اخیر امضا شده است بند فسخ یک میلیارد یورویی قرار داده‌اند تا عملا مانع از جدایی آنها شوند. حتی رئال مادرید هم در قرارداد ستاره‌هایی چون شوامنی و وینیسیوس جونیور که بازیکنان آینده‌داری هستند رقم فسخ سنگینی گذاشته تا باشگاه‌های دیگر فکر خرید آنها را از سر خود بیرون کنند.
باشگاه‌ها معمولا در زمان خرید بازیکنان جوان با توجه به آینده‌ای که برای آنها متصور هستند اعداد مختلفی را برای بند فسخ آنها درنظر می‌گیرند که البته با وجود اینکه حتی در برخی موارد این اعداد نسبتا بالاست اما پیشرفت بازیکن در حدی زیاد است که باشگاه مجبور به بستن قراردادی جدید می‌شود. نمونه این اتفاق درباره گاوی، هافبک بارسلونا رخ داد که این باشگاه در نخستین قرارداد حرفه‌ای او حق فسخ او را 50 میلیون یورو تعیین کرده بود اما این ستاره جوان در 17سالگی به‌حدی پیشرفت کرد و حتی به تیم ملی دعوت شد که سایر باشگاه‌ها به‌راحتی حاضر بودند این عدد را برای خرید او پرداخت کنند. درحالی‌که قرارداد او تنها یک فصل دیگر اعتبار دارد، کاتالان‌ها به‌سرعت دست به‌کار شدند تا هم با تمدید قرارداد او از جدایی زودهنگامش جلوگیری کنند و هم با چندین‌برابر کردن رقم فسخ قراردادش خیال خود را در این‌باره هم راحت کنند. البته ظاهرا اگر او تا زمان مشخصی در این فصل راهی باشگاه دیگری نشود این عدد دوبرابر شده و به 100 میلیون یورو افزایش خواهد یافت.