هم امیدواریم هم نگران

پربیراه نیست اگر بگوییم در دهه اخیر محبوبیت والیبال بین مردم کشور از فوتبال و کشتی هم فراتر رفت. تیمی داشتیم که تنه به بزرگان می‌زد و به قدری رشد کرد که اگر مقابل برزیل و ایتالیا هم می‌باختیم ناراحت می‌شدیم چون توقع برد داشتیم. تیمی که طی سال‌های اخیر تجربه برتری مقابل همه ابرقدرت‌ها را داشت. این روزها اما حال والیبال‌مان خوب نیست. تا حدی قابل پیش‌بینی بود که کنار رفت آن نسل طلایی باعث افت والیبال شود اما حقیقتش فکر نمی‌کردیم این افت به قدری فاحش باشد که دیگر باخت به همه تیم‌ها برایمان عادی شود. هر چقدر قبلا از پاس‌های طلایی معروف و امتیازهایی که موسوی از اسپک‌های سرعتی و البته دفاع روی تور می‌گرفت کیف می‌کردیم این روزها می‌بینیم که در تیم‌ملی نه خبری از پاس‌های درخشان است، نه دریافت‌های حتی متوسط و نه دفاع روی تور و اسپک‌های سرعتی مناسب. البته که استعدادهای خوبی مثل اسماعیل‌زاده داریم که توانسته‌اند جای نفراتی مثل غفور را پر کنند اما در همه این سال‌ها در امر پشتوانه‌سازی برای ستاره‌های تاثیرگذاری مثل معروف و موسوی غفلت کردیم و ماحصلش شده تیمی به‌شدت کم‌تجربه که ما را برای ماندن در قله آسیا هم نگران کرده، چه برسد به درخشش و برتری مقابل بزرگان جهان. یکی از بازیکنان کم‌تجربه می‌گفت بازیکنان فعلی بیشتر دنبال این هستند که زودتر چهره شوند و بیش از آنکه دنبال کسب تجربه و تمرین باشند در فضای مجازی می‌چرخند! به‌هر‌حال میزان شهرت و محبوبیت معروف‌ها و موسوی‌ها را دیده‌اند و خود را جای آنها تصور می‌کنند. حال آنکه آنها با درخشش در زمین والیبال چهره شدند نه فعالیت در فضای مجازی.
خلاصه‌اش اینکه درک می‌کنیم تیم‌ملی به پوست‌اندازی نیاز دارد و باید مرحله‌ گذار را طی کند. می‌دانیم که نباید از این تیم جوان توقع درخشش فوق‌العاده‌ای را داشت اما حقیقتش نگران هم هستیم. در همین بازی با بلغارستان شاهد هنرنمایی یک جوان 18 ساله در تیم رقیب بودیم. آیا جوانان ما هم همین‌قدر امیدوارکننده نشان داده‌اند؟ متاسفانه جواب منفی است. دلیلش هر چه که هست باید نگران باشیم. خوب نیست که تا همین چند سال قبل بازی با آسیایی‌ها و تیم‌های نه‌چندان قدرتمند مثل بلغارستان و هلند برایمان حکم بازی تدارکاتی را داشت و حالا آنها را به نوبت از بحران خارج می‌کنیم و نگرانیم از بازگشت به روزهایی که در حسرت ست گرفتن از چین و ژاپن بودیم! شاید هم نباید اینقدر بدبین باشیم. ما عادت داریم که در عین نگرانی، امیدوار باشیم به آینده. به روزهایی که مسافر دریافت‌های بهتری داشته باشد، توخته از دفاع روی تور امتیاز بگیرد و مثل مسابقات قهرمانی زیر 19 سال جهان بهترین مدافع شود، وادی که زیاد هم جوان محسوب نمی‌شود شمه‌ای از معروف را نشان دهد و البته همه بازیکنان در زدن سرویس بهتر عمل کنند و سرویس‌های کنترل‌شده را به تور نزنند. این تیم زیادی کم‌تجربه است اما شاید این جوانان در آینده‌ای که نباید خیلی دور باشد، مثل اسماعیل‌نژاد امیدوارکننده و قدر بازی کنند.