آرزوی آقای شاعر

فاطمه زمیار: شاید این فرصت خوبی برای طرفداران شعر و به‌خصوص شاعر معاصر احمدرضا احمدی باشد که این بار نه از راه خواندن کتاب شعر بلکه برای نخستین بار از راه صحنه تئاتر به دنیای شاعرانه او راه پیدا کنند. نمایش «فرودگاه، پرواز شماره 707» نوشته احمدرضا احمدی و به کارگردانی کوروش سلیمانی، از 18 آذرماه در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفته است و تا 17 دی‌ماه ادامه دارد. مجموعه خانه هنرمندان، سالن استاد سمندریان و نام شاعر معاصر «احمدرضا احمدی» شاید مثلث درخشان و خاطره‌انگیزی است برای هر آنچه یک اثر هنری می‌خواهد. با وجود تندیس استاد بزرگ تئاتر ایران «حمیدرضا سمندریان» بر ورودی سالن نمایش، گویی هنرمندان و مخاطبان ناخودآگاه از در قیاس یا قضاوت وارد می‌شوند و توقع بالاترین سطح کیفیت را از آن تئاتر دارند. همان‌طور که نام این شاعر ما را به سالن تئاتر کشاند این بحث درباره مخاطبان دیگر نیز صدق می‌کرد؛ چراکه نمایش در شب‌های اجرای خود ضمن رعایت فاصله‌گذاری‌ها با حضور جمعیت متناسب با ظرفیت سالن روبه‌رو شده است. در گفت‌وگو با مخاطبان در تماشاخانه ایرانشهر هم اغلب به این‌انگیزه برخوردیم که نام احمدرضا احمدی آنها را با وجود شرایط سخت کرونا به آنجا کشانده است.

احمدرضا احمدی از ۲۰ سالگی به‌طور جدی به سرودن شعر پرداخت و اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در ســال ۱۳۴۰ منتشر کرد که مورد توجه جامعه ادبی و منتقدان آن دوران قرار گرفت. کسب جوایز متعدد داخلی و خارجی و همچنین نامزدی او برای جایزه هانس کریستین‌اندرسن تنها وجه درخشش احمدی نیست که بخواهد نام او را برای هفت دهه در خاطر چندین نسل ماندگار کند بلکه ارزشمندی و جایگاه احمدی در شعر معاصر به مسیر تازه‌ای است که در حوزه ادبیات رقم زد. او در دهه 40 با شعرخوانی و ضبط صدای شاعران بنیانگذار سبک موج نو در شعر معاصر ایران به آغازگر یک حرکت مدرن در فرهنگ ایرانی بدل شد و بر جریان داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی هم تاثیر گذاشت. نوشتن نمایشنامه هم ازجمله علاقه‌مندی‌های این شاعر معاصر است و بارها ابراز کرده آرزوی بزرگ او روی صحنه رفتن نمایشنامه‌هایش است. با گذشت سال‌های زیاد از نگارش نمایشنامه «فرودگاه، پرواز شماره 707»، کوروش سلیمانی بازیگر و کارگردان تئاتر، این نمایش را روی صحنه برده است.

احمدرضا احمدی در یادداشتی که از وی منتشر شده است، راجع به نمایشنامه خود نوشته است: «همیشه دوست داشتم نمایشنامه‌هایم تا زنده هستم روی صحنه بروند و اجرا شوند. همین «فرودگاه، پرواز شماره ۷۰۷» را هم قرار بود داود رشیدی روی صحنه ببرد که نشد. الان به سنی رسیده‌ام که مشتاقانه دری را باز می‌کنم اما وقتی به جایی نمی‌رسم و نتیجه‌ای را که دلم می‌خواهد، نمی‌گیرم رها می‌کنم و دنبال آن نمی‌دوم. خیلی از چیزهای دیگر در زندگی‌ام نشد، گویا حالا قرار است بالاخره این اتفاق بیفتد.»

کوروش سلیمانی، کارگردان نمایش «فرودگاه، پرواز شماره ۷۰۷» در گفت‌وگو ‌با «فرهیختگان» درباره میزان رضایت احمدی از این نمایشنامه اظهارکرد: « آقای احمدی عزیز، شاعر بزرگ معاصر در سال‌های اخیر کسالت داشته‌اند و در عین حال هم بیماری کرونا باعث شد که از حضور در نمایش پرهیز کنند. ما هر روز با ایشان در تماس هستیم و اشتیاق بی‌اندازه ایشان برای اجرا شدن این نمایش باعث افتخار ماست. از کم‌و‌کیف کار در جریان هستند و نظرات تماشاگران و منتقدان را مطالعه می‌کنند. بازخوردهایی که از ایشان دیدم، نشان از رضایت بسیار بالایی دارد که مهم‌ترینش روی صحنه آمدن این کار است. این یک آرزوی بزرگ برای ایشان بود و خوشحالیم که در حد توان خودمان این وظیفه را انجام دادیم.» او در ادامه افزود: «این یک ادای دین به شخص آقای احمدی و شاعرانی مثل ایشان است. شاعران نه در ایران بلکه در همه جای دنیا با توجه به طبع و روحیه حساسی که دارند از بی‌عدالتی‌ها رنج می‌برند؛ این رنج کشیدن در کنار مفاهیمی چون عشق، مرگ، رویا و عدالت مفاهیمی است که در این کار وجود دارد و برای ما هم اهمیت داشته است.»

او همچنین با اشاره به مشکلات تئاتر در ایران گفت: «تهیه‌کننده‌ها به جز موارد استثنایی در پی این هستند که در کارهایشان چهره‌های مشهور سینمایی بازی کنند. کارهایی که حمایت ویژه می‌شوند یک چهره‌های خاصی را می‌خواهند که فقط تماشاگر برای دیدن آن به تئاتر بیاید. سرمایه‌سالاری حاکم هم شرایطی را به وجود آورده است که برخی تماشاخانه‌ها اولین اولویت‌شان پول‌های گزافی است که می‌گیرند و اینکه گاهی اثر از یک تئاتر حرفه‌ای به یک تئاتر مبتدی تبدیل شود برای آنها هیچ اهمیتی ندارد.»