علیرضا صفایی، عضو کمیته ناظر بر نشریات دانشگاه شاهد: یکی از مشکلات انجام هرکاری که به بیش از دو نفر نیرو احتیاج دارد، تیم‌سازی است. طبیعتا نشریه‌نگاری نیز از این قاعده مستثنی نیست. کار از این پیچیده‌تر خواهد شد اگر موضوع تفاهم بر سر فرهنگ، سیاست یا نوع کنش‌گری نیز در میان باشد. حضور در تشکل‌ها و جمع‌های از پیش مشخص شده می‌تواند به جمع‌آوری تیم و هماهنگ‌سازی آن کمک کند. برای افرادی که به‌صورت شخصی صاحب‌امتیاز نشریه‌اند اما، کار کمی می‌تواند دشوارتر باشد. خوابگاه‌ها، هم‌کلاسی‌ها یا گروه‌های دوستانه می‌توانند برای جست‌وجوی نیروی موردنظر، جامعه هدف مناسبی باشند. در این بین اما نباید از نقش تبلیغات غافل شد. تبلیغات به دو صورت مستقیم و غیرمستقیم می‌تواند مورداستفاده قرار گیرد. مستقیم یعنی در یک اعلامیه در کانال‌های دانشگاه یا خود نشریه یا صفحات مجازی آن، از افراد علاقه‌مند و به‌خصوص ورودی‌های جدیدتر کمک خواست. نشان دادن افتخارات مثل جوایز یا سایر مزایای نشریه مثل تجربه‌ها و... می‌تواند در این موارد کمک‌کننده باشد. در نوع غیرمستقیم جذب نیرو اما، با برگزاری یک دوره آموزشی یا کلاس یا حتی یک کارگاه، در میان شرکت‌کنندگان این دوره به‌دنبال علاقه‌مندان و افراد مستعد برای همکاری در نشریه خود خواهید بود. هرکدام از روش‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند. این شمایید که با توجه به شرایط خود، برآورد هزینه و سایر موارد، از این روش‌ها برای جذب نیرو استفاده می‌کنید. تا اینجا تا حدودی به موضوع جذب نیروهای مستعد و باعلاقه پرداختیم. نکته‌ای که نباید در این میان آن را دست‌کم گرفت، پرورش، هماهنگ‌سازی و کارآمد کردن کادر نشریه شما است. اولین کار، دوستانه کردن فضا است؛ بدون‌حاشیه این کار را انجام دهید و به‌قول خارجی‌ها قلم شخصی خود را در جوهر سازمان نزنید. دومین کار، شناخت افراد است. شاید بگویید من این افراد را می‌شناسم، به همین دلیل از آنها برای همکاری دعوت کرده‌ام؛ اما چه بخواهید و چه نخواهید، فضایی که با آن درگیرید، درمورد ساختن آینده انسان‌ها است. بنابراین، شناخت رویاهای نیروهایتان و پتانسیل‌های بالفعل و بالقوه ایشان است که کار شما را ماندگار می‌کند. در نشریه، عمده بار قاعدتا بر دوش سردبیر و طراح نشریه است و احتمالا همین دو نفر هستند که شب انتشار تا صبح بیدار بمانند. هنر در مرحله توزیع نشریه، توزیع کارآمد آن است که البته بر دوش تمام اعضا است. با این کار که البته آسان هم نیست، اولا هر فرد درگیر و محلول در گروه می‌شود و با جزئیات آشنایی پیدا می‌کند، ثانیا بعضی‌ها از شدت کار دچار عقب‌ماندن از سایر شئون زندگی نمی‌شوند، درحالی‌که برخی بار خیلی سبکی برداشته‌اند و ثالثا امکان اثرگذاری برای همه افراد ایجاد شده و علاوه‌بر نگاه یکسان به همه، امکان توجه اختصاصی به استعدادهای هر فرد فراهم می‌شود. لذا در این مورد چند پیشنهاد قابل توجه وجود دارد؛ برخی کارها مثل پیگیری متن‌ها یا ویراستاری را می‌توان با عناوین مناسبی به اعضای نشریه تفویض کرد. مثلا برای پیگیری، عنوان مسئول تحریریه و برای ویرایش، عنوان ویراستاری می‌تواند کاربرد داشته باشد. درمورد طراح البته کار کمی پیچیده‌تر است و استفاده از حلقه هم‌آموزی پیشنهاد می‌شود و در انتها می‌توان برای کم کردن بار اصلی طراحی، طراح اصلی بخش‌های مهم نشریه را طراحی کند و دستیارهای طراحی در باقی بخش‌ها نقش اساسی را داشته باشند.
