پویان صفربیگلو
 خبرنگار گروه ورزش

همان‌گونه که چند روز پیش در ستون یادداشت عنوان کرده بودیم، رفتن استقلال از همان دقایق ابتدایی برای کسب نتیجه مساوی می‌توانست عواقب بدی داشته باشد که همین‌گونه هم شد و علیرضا منصوریان با چینش عجیب و اتخاذ یک سیستم دفاعی محض، در پایان نتیجه‌ای تحقیرآمیز را برای استقلال و فوتبال ایران رقم زد. ضمن اینکه فوتبال شناور حریف که نتیجه سال‌ها برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری آنها در این رشته است از دیگر عوامل باخت سنگین نماینده ایران در بازی دوشنبه‌شب بود.

 منصوریان استاد تغییر ترکیب
شاید مشکلات از همان بازی رفت شروع شد؛ پیکاری که در آن آبی‌ها توانستند با حمایت چشمگیر هواداران‌شان در آزادی العین را ببرند و با یک پنالتی بادآورده صاحب برتری یک بر صفر شوند. به نظر می‌رسد همین نتیجه باعث شد محاسبات اشتباه کادر فنی و بازیکنان و حتی هواداران از همان‌جا آغاز شود. در این میان کادر فنی استقلال تمام تلاشش را برای بازی برگشت به کار گرفت که در ابتدا تیمش گل نخورد و پس از آن با ضدحمله به دنبال زدن گل باشد. چه‌قدر آشنا! سیستمی که کارلوس کی‌روش در این سال‌ها برای تیم‌ملی در نظر گرفته و اتفاقا این روزها به بار نشسته و تیم‌ملی کم گل می‌خورد و با همان ضدحمله‌های کارسازش تک و توک گلی هم به ثمر می‌رساند. ضمن اینکه کی‌روش در مرحله دوم تدابیر تاکتیکی‌اش، سعی بر تغییرات همیشگی در ترکیب تیمش دارد و کم پیش می‌آید که این مربی پرتغالی در دو بازی پیاپی از یک ترکیب استفاده کند. در این میان همه می‌دانند که منصوریان نیز علاقه خاصی به کی‌روش و تاکتیک‌های او دارد و همواره سعی می‌کند استقلال را مانند تیم‌ملی بچیند و بسازد. نیازی هم نیست که بگوییم کپی هیچ‌گاه برابر اصل نمی‌شود اما با نگاهی به عملکرد منصوریان در این فصل متوجه می‌شویم که او عاشق تغییرات در ترکیب 11 نفره تیمش است و به‌نوعی در این زمینه استاد شده است.

 یک بازی و چند اشتباه
 جملات معروفی در فوتبال وجود دارد؛ اولی دست نزدن به ترکیب تیم برنده است. از طرف دیگر تاکتیک‌های منسوخی در فوتبال وجود دارد که دیگر در سطح بالای آن، کمتر مربی‌ای به استفاده از آنها فکر می‌کند، مثلا یارگیری نفر به نفر (من‌تومن) با بهترین بازیکن حریف. اما سرمربی آبی‌ها در همان شروع بازی این دو اشتباه را با هم انجام داد. با اینکه در بازی رفت استقلال به هر زحمتی پیروز شد اما بازهم منصوریان برای بازی برگشت دست به تغییرات پرشمار و عجیب و غریبی زد. وریا غفوری ناآماده ناگهان در دفاع راست قرار گرفت، هرایر مگویان از دفاع چپ به میانه میدان آمد و با آن فیزیک تنومندش یارگیر مستقیم عمر عبدالرحمان تند و تیز شد. میلاد زکی‌پور در ابتدا در ترکیب قرار گرفت، علی قربانی کند و قدبلند به کناره زمین رفت تا مشخص نشود این همه تغییر در ترکیب بازی رفت برای چه بوده است. استفاده از این بازیکنان ناآماده و نابلد با پست بازی‌شان سرانجام تلخی داشت و‌ای کاش منصوریان که این همه جرات ریسک داشت، از امید ابراهیمی و امید نورافکن در ترکیب تیمش بهره می‌برد. ضمن اینکه مصدومیت فرشید باقری در همان نیمه اول نیز مزید بر علت شد تا همه برنامه‌های پسران آبی به‌هم بریزد. به نظر می‌رسد سرمربی آبی‌ها برای این بازی از ترس مرگ با تصمیماتی اشتباه دست به خودکشی زده بود.

 العین تیمی که عربی بازی نمی‌کرد
اما به سراغ تیم حریف برویم. چیزی که مشخص بود‌انگیزه بالای بازیکنان و کادر فنی حریف اماراتی برای بازی برگشت بود. آنها که بازی رفت را ناباورانه باختند در همان رختکن استادیوم آزادی عهدی بستند که دوشنبه‌شب به بهترین شکل ادایش کردند. در درجه اول آنالیز دقیق کادر فنی تیم اماراتی از استقلال توی ذوق‌مان می‌زد، پس از آن، بازی شناور و تک‌ضرب این تیم در تمامی نقاط زمین باعث شده بود فراموش کنیم با یک تیم عربی بازی داریم. مربی حریف برای تدابیر (نسنجیده) منصوریان بهترین بدل‌ها را داشت و با دیدن همان 10 دقیقه ابتدایی بازی مشخص بود که العینی‌ها دیر یا زود به گل اول خواهند رسید.
با این حال و جدای از آنچه در طول 90 دقیقه گذشت بار دیگر به بحث حرفه‌ای‌بودن فوتبال‌مان فقط می‌توانیم لبخند تلخی بزنیم و در طرف مقابل سرمایه‌گذاری اصولی و برنامه‌ریزی‌های دقیق تیم‌های اماراتی و سایر کشورهای عربی حوزه خلیج‌فارس را با حسرت بیشتری دنبال کنیم. نقش منفعلانه فدراسیون و وزارت ورزش در قبال مدیریت فوتبال و  بالعکس مدیریت باثبات و اصولی اعراب در تمامی رده‌های خود به‌ویژه رده‌های پایه، حداقلش می‌تواند یک باخت 6گله برای یکی از بهترین تیم‌هایش باشد.