«تکاوران نیروی دریایی در خرمشهر» آیینه تمام‌نمای غرور ایرانی‌اند

سیدقاسم یاحسینی: کتاب خاطرات شفاهی ناخدا هوشنگ صمدی یک وجه‌تمایز با دیگر آثار من و حتی آثار مشابه دارد و آن ماهیت استثنایی و منحصربه‌فرد راوی کتاب است. تاکنون کتاب‌های زیادی درباره خرمشهر در قالب خاطره، گزارش، عکس، تحلیل، و تاریخ منتشر شده است که حجم عظیمی از آن متعلق به بسیجی‌ها، پاسدار‌ها و خانم‌هایی است که به‌نوعی درگیر خرمشهر و مقاومت مردمی آن بوده‌اند؛ اما عجیب آنکه با وجود سپری شدن بیش از سه دهه از مقاومت حماسی خرمشهر، هنوز یکی از فرماندهان ارتش یا تکاوران قهرمانِ سی و چند روزه مقاومت خرمشهر فرصت بیان خاطرات‌شان را نیافته‌اند.

پس از سی‌ و چند سال، این نخستین‌بار است که فرمانده تکاوران نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی لب به سخن گشوده و رازهای نهفته در سینه‌اش را برای ثبت در تاریخ بر صفحه کاغذ ریخته است. از این نظر، به باور من این کتاب فصل نوینی در مطالعات خرمشهرپژوهی به شمار می‌رود و قصه تلخ اما قهرمانانه تکاوران نیروی دریایی را، که مظلومانه سه دهه در سکوت تاریخی گمشده است، روایت می‌کند. به دلیل نقصان در شیوه تبلیغاتی، حقیقت این است که مردم ایران با قهرمانان ملی در ارتش و به طور عموم در نیروی دریایی و هوایی کمتر آشنا هستند. جوانان امروز ما به برکت فیلم‌های هالیوود و تبلیغات سیستماتیک رسانه‌های غرب به‌خوبی با قهرمانان خیالی و حتی می‌توان گفت مجازی دنیای هالیوود آشنا هستند، اما قهرمانان واقعی را که با گوشت و پوست خود ایستادند و از ذره‌ذره خاک گرماخورده خوزستان و خرمشهر دفاع کردند، نمی‌شناسند. بر جوانان هیچ عیب و ایرادی نیست، زیرا ما در معرفی قهرمانان واقعی خود با زبان، بینش، تکنیک و یک نگاه امروزی و جوان‌پسند ناتوان بوده‌ایم. هنوز با زبان و تکنیک‌های دهه 1360 و ترمینولوژی برآمده از آن فضا می‌خواهیم جوان دهه 1390 را با دستاورد جنگ آشنا کنیم؛ امری که می‌بینیم چندان در آن موفق نبوده‌ایم. ناخدا صمدی و ده‌ها ناخدا و خلبان و رزمنده دیگر سرمایه‌ها و قهرمانان ملی ما هستند که در کوچه و بازار و تاکسی هر روز آنها را می‌بینیم، اما آنها را نمی‌شناسیم، زیرا عملا برای شناسایی و معرفی آنها کاری انجام نداده‌ایم. من شک ندارم اگر شهید صیاد شیرازی نیز به شهادت نمی‌رسید، سرنوشتش چنین بود که دیگر قهرمانان جنگ دارند. من در آثارم همواره سعی داشته‌ام اولین مخاطبان و منتقدانم نسل جوان باشند. بنابراین پس از اتمام نگارش، کار را به فرزند جوانم و دوستانش نشان می‌دهم تا نگرش جوان امروزی را نیز جویا شوم. توصیه من به جوانانی که می‌خواهند با دلاورمردان نسل گذشته و نسل پدران‌شان آشنا شوند مطالعه این قبیل کتاب‌هاست. این کتاب با همه تلخی‌ها و شیرینی‌هایش آیینه تمام‌نمای همت و غرور ایرانی است.