حسین زرگر:
حسین زرگر یکی از هزاران دانشجوی بااستعدادی است که برای ادامه تحصیلات خود یکی از کشورهای خارجی را برگزیده و اکنون دانشجوی دکترای بیومکانیک کلگری کاناداست. او در گفت‌وگو با «فرهیختگان» روایتی از فضای دانشجویان در کانادا ارائه کرده و می‌گوید امیدوارم به روزی که با بهبود شرایط به ایران بازگردم.
چه شد تصمیم به رفتن گرفتید؟
من در مقطع لیسانس شاگرد ممتاز دانشگاه شهید چمران اهواز بودم و به همین خاطر بدون کنکور در مقطع فوق‌لیسانس ادامه تحصیل دادم. بعد از فوق‌لیسانس کنکور پی‌اچ‌دی هم دادم و قبول شدم ولی شرایط به هزار دلیل برای من مساعد نبود. من در آن زمان مجرد بودم و خب تصمیم گرفتم اول زندگی شخصی خودم را سروسامانی بدهم و بعد پی‌اچ‌دی بگیرم اما طی همین مسیر متوجه شدم شرایط موجود در ایران اصلا با اهداف من همخوانی ندارند. من حتی یک مدت سرکار رفتم و آن زمان ابدا فکر مهاجرت و رفتن از ایران نبودم. اما کمی بعد دیدم حتی به آن حداقل رفاهی که نیاز هرکسی است دسترسی ندارم. با خودم گفتم اگر قرار است این شروع زندگی کاری من باشد به هیچ عنوان من را راضی نمی‌کند. از طرفی هم مساله مهم دیگری وجود داشت و آن احترامی بود که انتظار داشتم ببینم، اما حداقل‌های آن را هم دریافت نکردم به این صورت مجموعه شرایط دست به دست هم داد که تصمیم به رفتن بگیرم.
چه سالی مهاجرت کردید؟ تنها رفتید یا همراهی داشتید؟
سال ۲۰۱۷ به همراه همسرم مهاجرت خود را آغاز کردم.
چقدر برای رفتن برنامه‌ریزی و البته هزینه کردید؟
من دوسال بعد از فوق‌لیسانس تصمیم به رفتن گرفتم. با هزینه سفر ترکیه برای ویزا، در آن زمان مبلغی حدود ۳۰میلیون تومان هزینه کردیم.
درحال حاضر در کدام کشور و کدام دانشگاه تحصیل می‌کنید؟
دانشگاه تورنتوی کشور کانادا.
چرا کانادا و دانشگاه تورنتو را انتخاب کردید؟
خب به‌هرحال فرست‌یونیورسیتی در کاناداست و فرصت خوبی بود من از قبل از شرایط زندگی در کانادا اطلاعاتی داشتم و خب پیش از کانادا برای دانشگاه‌های آمریکا نیز اپلای کرده بودم و حتی در نیویورک پذیرفته شدم اما به دلیل اینکه خیلی اهل خانواده و خانواده‌دوست هستم و دیدم اگر به آمریکا بروم از لحاظ ویزا به مشکل خواهم خورد و حداقل چندین سال نمی‌توانم به ایران بیایم، منصرف شدم و تصمیم گرفتم به کانادا بروم. من در ابتدا دانشجوی پی‌اچ‌دی دانشگاه کلگری بودم و هنوز هم هستم اما مدتی است به صورت ویزیتور استیودنت به تورنتو آمده‌ام.
سطح علمی اساتید و دانشگاه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا انتظارات علمی شما را برآورده کرد؟
در برخی مسائل بله و برخی دیگر نه.
چطور؟
شرایط تحصیل در اینجا کمی با ایران فرق می‌کند. در اینجا بیشتر تحصیل «پژوهش‌محور» است. ما در ایران اساتید و دانشگاه خوب کم نداریم، حتی شیوه‌های آموزش دانشگاهی هم در برخی دانشگاه‌ها خوب و قابل‌قبول بوده است. به شخصه در حال حاضر از چیزهایی که در ایران یاد گرفته‌ام استفاده می‌کنم ولی در بحث پژوهش‌های تجربی و آزمایشگاهی ما به متریال‌های گرانقیمت نیاز داریم و خب در اینجا به همه آن امکانات موردنیاز خودمان دسترسی داریم. طبیعتا در این شرایط سطح پژوهش بالاتر می‌رود. اما این به این معنی نیست که دانشگاه‌های ایران سطح کمتر و پایین‌تری دارند. در بحث روش تدریس و آموزش هم یک‌سری تفاوت‌های پایه‌ای وجود دارد که قابل‌مقایسه کردن نیستند.
کیفیت زندگی را در تورنتو چطور ارزیابی می‌کنید؟
طبیعتا سطح رفاهی هر فردی به سبک زندگی انتخابی او بستگی دارد ولی به صورت کلی من و همسرم هردو کار می‌کنیم، مسکن و ماشین خوب داریم، سفرهای داخلی و خارجی نیز می‌رویم. از طرفی من در اینجا روی اِوارد هستم و حقوقم از سایر دانشجویان بیشتر است که خب این هم نکته قابل‌توجهی است.
به‌عنوان سوال آخر و مهم‌ترین سوال، آیا تاکنون به برگشتن فکر کرده‌اید؟
در ابتدا هم گفتم من اصلا اهل مهاجرت‌کردن و رفتن نبودم. حتی هنوز در اینجا غبطه می‌خورم که یک‌سری چیزهای بسیار ساده در اینجا هست و در ایران نیست. اینجا رفاه در سطح بالایی قرار دارد اما هرچه باشد غربت است. اینجا همه‌چیز هست اما ایران نیست. من هنوز دلم برای در و دیوارهای ایران تنگ می‌شود. اما چون فعلا آینده روشنی در برگشتن به ایران نمی‌بینم تصمیمی برای برگشتن ندارم اما اگر روزی شرایط بهتر شود چراکه نه.
مطالب پیشنهادی
