حمیدرضا رفیعیزاده، مدیر شرکت دانشبنیان «آریا ایرانیان» از خوزستان اما علل عدمفعالیت و تمایل شرکتهای دانشبنیان در استانهای کمتربرخوردار را ناکارآمدی و مدیریت نابلد سیاستگذاران و مدیران دانست و گفت: «شرکت «آریا ایرانیان» درمیان تمامی شرکتهای دانشبنیان وزارت نفت در خوزستان که چندین دفعه داوری شد، رتبه طلایی را کسب کرد و از لحاظ علمی و تولید محصولات علمی در جایگاه قابلتوجهی قرار دارد؛ اما حداکثر فضایی که مدیران میتوانند برای فعالیت در اهواز به شرکت ما اختصاص بدهند، ۱۲ متر است که هیچگونه فعالیت پژوهشی و علمی کارآمد و مناسبی نمیتوان در این ۱۲ متر فضا داشت؛ یعنی ۱۲متر برای یک شرکت دانشبنیان تولیدی با ۹ نفر پرسنل مستقیم و ۱۲ نفر پرسنل غیرمستقیم، کاملا غیرممکن است، البته این شرایط درحالی است که شهرهایی چون شیراز، تهران و اصفهان بارها از شرکت ما خواستهاند در آن شهرها فعالیت کنیم و بیشترین فضا و امکانات را در اختیار ما قرار میدهند، درحالی که در استان خودمان، کاملا غریب هستیم و با ما بهگونه دیگری رفتار میکنند.»
وی در ادامه بیان کرد: «البته این صرفا یک بخش کوچکی از مشکلات فعالیت دانشبنیانها در استانهای کمتربرخوردار است، بماند که در زمینه عملیاتی و اجرایی چهاندازه با مشکلات و موانع اداری، دولتی و یا غیردولتی دست به گریبان هستیم که کار دانشبنیانها را برای انجام فعالیتهایشان سخت و گاهی غیرممکن میکند.»
با حرف و شعار، فعالیت دانشبنیانها در مناطق کمتربرخوردار روند صعودی پیدا نخواهد کرد
رفیعیزاده راهکار موثر بر افزایش مشارکت شرکتهای دانشبنیان در مناطق کمبرخوردار را توجه و اهمیت مسئولان به این شرکتها دانست و اشاره کرد: «با ارزش قائل شدن مسئولان برای شناختهشدن این شرکتهای دانشبنیان موفق و موثر، قطعا مشارکت در استانهای کمتر برخوردار برای افزایش فعالیت دانشبنیانی بیشتر خواهد شد. قطعا با شعار و شوآف کاری پیش نخواهد رفت و این تنها راه موثر بر تمرکززدایی از تعداد معدودی استانهای صنعتی است. هدف سیاستگذاران و مدیران دستاندرکار باید این باشد که از شرکتهای دانشبنیان مناطق محروم حمایت کنند و در راستای بهترشدنشان گام بردارند و اقدامات مشارکتی انجام بدهند تا انگیزهای برای فعالیت دیگر شرکتهای دانشبنیان در این مناطق باشد.»
نگرش دولت باید به بحث آمایش سرزمینی و فعالیت سراسری دانشبنیانها در کشور تغییر پیدا کند
به گفته مدیر شرکت دانشبنیان «آریا ایرانیان»، مثلا در استانی مثل خوزستان، شرکتهای نفت از یک سمت و شرکتهای پتروشیمی از سمت دیگر و کلی شرکتهای دولتی دیگر مشغول فعالیت بوده و تعدادشان در هیچ استانی به اندازه خوزستان نیست؛ اما با این حساب، استان خوزستان جزء استانهایی است که بالاترین درصد بیکاری را دارد. پیشنهاد من این است که دولت باید نگرش خود را به بحث آمایش سرزمینی، تمرکززدایی از استانهای صنعتی و کلانشهرها تغییر بدهد و در راستای جذب شرکتهای دانشبنیان در مناطق کمتربرخوردار گام بردارد. درحال حاضر بسیاری از پروژههای پتروشیمی و... به استانهایی غیر از خوزستان منتقل میشوند، درصورتی که توان و ظرفیت انجام این پروژهها در همان استان وجود دارد، فقط به مرحله عمل نرسیده است.
طرحهای تشویقی و حمایتی دولت در مناطق کمتربرخوردار باید متفاوت از مناطق برخوردار باشد
وی ادامه داد: «اگر مرکزیت انجام پروژهها به همان استانهای کمتربرخوردار برگردد و به کلانشهرها منتقل نشود و بودجهها در همان استان هزینه شود، قطعا از لحاظ فعالیت شرکتهای دانشبنیان به مرحله شکوفایی در استانهای کمتربرخوردار خواهیم رسید و صرفا در حد بیان حرفها باقی میماند و به مرحله عمل میرسد. البته توجه به این نکته هم ضروری است که باید میان فعالیت شرکتهایی که در استانهای محروم و کمتربرخوردار انجام میشود با استانهایی که از همه لحاظ در جایگاه خوبی قرار دارند؛ در بحث هزینهها، حمایتها و... تفاوت باشد، تا زمانی که این تفاوتها شکل نگیرد، ما شاهد هیچ دستاورد موفقیتآمیزی در این استانها نخواهیم بود.» رفیعیزاده همچنین در پایان به این نکته اشاره کرد که خوشبختانه تمامی استانها قابلیت بالایی از لحاظ فعالیتی در عرصه دانشبنیان دارند، اما حرف بدون عمل موجب دیدهنشدن این توانمندیها و ظرفیتهای فعالیتی میشود.