نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار: اعضای تیم دوومیدانی دختران دانشگاه آزاد که هفتمین سال حضورشان در لیگ دوومیدانی باشگاه‌های ایران را تجربه می‌کردند، توانستند از عنوان نایب‌قهرمانی سال قبل خود دفاع کنند و امسال هم دربرابر قدرت مالی دیگر باشگاه‌ها ایستادگی کنند. دختران دوومیدانی دانشگاه آزاد با حضور سرمربی‌شان که امسال اولین سال نبودنش در مسابقات به‌عنوان ورزشکار را تجربه می‌کرد، توانستند علاوه بر این نایب‌قهرمانی چند بار هم رکوردشکنی و نام‌شان را در تاریخ دوومیدانی ایران ثبت کنند. آنها که پیش از این پنج‌سال پیاپی قهرمان این لیگ شده بودند امسال هم مانند سال قبل درگیر آسیب‌دیدگی بازیکنان و البته چالش قراردادهای بهتر باشگاه‌های دیگر شدند تا با چنگ و دندان بتوانند از نایب‌قهرمانی خود محافظت کنند. در این باره گفت‌وگوی «فرهیختگان» با سپیده توکلی، سرمربی تیم دانشگاه آزاد اسلامی را می‌خوانید که از عملکرد بازیکنان جوان و باتجربه‌اش راضی است و در صحبت‌هایش بارها بر همدلی و رفاقت دختران دوومیدانی کار دانشگاه آزاد تاکید می‌کند، رفاقتی که به‌واسطه سال‌ها در زمین دوومیدانی بودنش ایجاد شده است و می‌خواهد حفظش کند.

با چند رکوردشکنی نایب‌قهرمان شدید، از مسیر این چالش بگویید.

امسال ما موفق شدیم رکوردی ارزشمند و 47 ساله را که قدیمی‌ترین رکورد ایران در 4 در 100 متر امدادی بود و یکی از مهیج‌ترین رشته‌های دوومیدانی هم هست، بشکنیم. از آنجا ‌که دوومیدانی فقط مسابقه تیمی 4 در 100 متر و 4 در 400 متر امدادی است، ما هر دوی این رکوردها را شکسته‌ایم و هر دو به نام دانشگاه آزاد ثبت شد. در لیگ یک هم فاطمه زهرا قلعه‌نوعی موفق شدند رکورد جوانان را در ماده پیاده‌روی بشکنند. امسال سال سختی بود، چون با تیم‌های قدرتمند که از لحاظ مالی از ما قوی‌تر هستند، رقیب بودیم. باشگاه پلیمر خلیج‌فارس و سپاهان اصفهان دو رقیب جدی ما بودند که خدا را شکر در یک رقابت خیلی نزدیک توانستیم مقام دوم و نایب‌قهرمانی لیگ را کسب کنیم که البته ما یک بازیکن کمتر نسبت به تیم‌های دیگر داشتیم و با 24 بازیکن در این لیگ حضور یافتیم، ضمن اینکه باز هم چهار ورزشکارمان به‌خاطر طولانی شدن فصل و عقب افتادن مسابقات به خاطر کرونا آسیب‌دیدگی داشتند ولی این برای همه‌ تیم‌ها پیش می‌آید و توانستیم روی سکوی دوم بایستیم.

از عملکرد بچه‌ها راضی بودید؟

بله، از همه بچه‌ها راضی بودم، بیشتر آنها سعی کرده‌اند حتی در ماده دوم‌شان که ماده‌های غیرتخصصی‌شان هم بود، شرکت کنند که بتوانند برای تیم امتیاز بیاورند و خدا را شکر از آنجا ‌که ما هم ورزشکار بودیم و سال‌ها مسابقه ‌دادیم بین کادرفنی ازجمله من و خانم کلهر مربی تیم و بچه‌ها رفاقت و دوستی است و اصلا جایگاه مربی و ورزشکاری وجود ندارد و می‌توانم بگویم ما یک تیم همدلیم که همه با هم برای رسیدن به هدف‌مان تلاش می‌کنیم.

چطور شد که امسال به هدف اول‌تان که قهرمانی بود، نرسیدید؟

یکی از دلایلی که نتوانستیم که اول شویم، این بود که از نظر مالی نسبت به تیم اول ضعیف‌تر بودیم و یک‌سری بازیکنان اصلی را توانستند با قراردادهای بهتری جذب کنند و یکی، دو بازیکن ما متاسفانه لحظه آخر تقریبا یکی، دو هفته مانده به مسابقه از تیم ما رفتند و دیگر بازیکنی نمانده بود که بتوانیم در سطح آنها جایگزین کنیم و لطمه اصلی که تیم خورد به این دلیل بود و چند بازیکن اصلی تیم هم جند روز قبل از لیگ آسیب دیدند و اصلا موفق به شرکت نشدند و ما مجبور به جایگزینی بازیکنان شدیم که باز هم در سطح آن بچه‌ها نبودند ولی خدا را شکر که توانستیم جایگاه دومی را که پارسال هم از آن خودمان کرده بودیم، امسال هم حفظ کنیم اما دانشگاه آزاد یکی از اصیل‌ترین و قدیمی‌ترین تیم‌هاست که هفتمین سال حضورش را در لیگ را هم پشت سر گذاشت و تجربه 5 قهرمانی و 2 نایب‌قهرمانی را در کارنامه‌اش ثبت کرده است.

از حالا برای لیگ آینده و پس گرفتن قهرمانی برنامه‌ای دارید و تیم دانشگاه برای قوی ماندن به چه چیزهایی نیاز دارد؟

از الان صحبت کردن درباره سال آینده خیلی سخت است، باید ببینیم شرایط قراردادها چطور می‌شود، اینکه چه تیم‌هایی حضور دارند و بازیکنان تصمیم‌شان بودن با چه تیمی است ولی به‌طورکلی ما به حمایت مالی بیشتری نیاز داریم که بتوانیم تیم را روی سکوی قهرمانی ببریم؛ چراکه ورزشکاران منبع مالی به‌جز لیگ ندارند و من هم به آنها حق می‌دهم. ترجیح بچه‌ها بودن با تیمی است که قرارداد بهتری با آنها می‌بندند، البته امسال همه قراردادها پیشرفت کرد و همه تیم‌ها حتی دانشگاه آزاد مبلغ قرارداد را بالا بردند ولی از نظر مالی نتوانستیم رقابت کنیم.

امسال از ترکیب بازیکنان جوان و باتجربه استفاده کردید، نتیجه‌ای را که برای بازیکنان‌تان در نظر داشتید، گرفتید؟

من امسال هم بازیکن‌های نوجوان و جوان و هم بازیکنان باتجربه در ترکیب تیمم داشتم که خودم کنارشان مسابقه می‌دادم و دوست داشتم در تیم حضور داشته باشند تا همدلی و اتحاد را تشکیل بدهند که دقیقا همین اتفاق افتاد.

نزدیک‌ترین برنامه ورزشی که پیش رو دارید؟

درحال‌حاضر خودم که دیگر مسابقه نمی‌دهم ولی مسابقه بعدی که پیش رو داریم و خیلی مهم است مسابقات داخل سالن است که بهمن‌ماه به‌صورت باشگاهی برگزار می‌شود که امیدوارم دوباره بتوانیم در این مسابقات در قالب تیم دانشگاه آزاد شرکت کنیم و بتوانیم برای مقام اولی بجنگیم.

موضوعی هست که بخواهید درباره‌اش صحبت کنید؟

از لشگری تشکر ویژه دارم که با تمام کمبودها و سختی‌هایی که بود همه‌جوره برای جمع شدن این تیم کنار هم حمایت کرد تا بودجه‌ مورد نیاز تیم‌داری تامین شود، امیدوارم که توانسته باشم جواب زحمت‌هایشان را بدهم و امیدوارم سال بعد هم بتوانم در خدمت دانشگاه آزاد باشم.