زهرا رمضانی، روزنامه‌نگار: رحیم‌پورازغدی در این ویژه برنامه، با بیان اینکه آزادی ما به‌صورت طبیعی محدود به دو قید است، گفت: «قید اول قدرت و امکانات ما و دیگری هم قید برای چه کاری است؛ چراکه افراد آزاد برای دو فعل درونی و بیرونی هستند. هرچه دقیق‌تر نگاه کنیم متوجه می‌شویم که آزادی از عدالت لاینفک است. اگر به شما گفتند آزاد هستید، ‌اما شما این سوال را نپرسید که برای چه کاری آزاد هستید، حتما از لحاظ عقلی دچار مشکل خواهید بود؛ چراکه منطقی صحبت نکرده‌اید. درحقیقت هیچ‌گاه نمی‌توان برای آزادی قضاوت کرد و مساله مهم این است که باید مشخص شود آزادی برای چه کاری است.»

او ادامه داد:‌ «آزادی، یعنی آزادی استفاده حقوق که اینجا هم این سوال مطرح می‌شود که فرد چه حقوقی دارد؟ حالا وقتی می‌خواهیم حقوق را تعریف کنیم، مجبور به تعریف عدالت هستیم. در اصل آزادی تعریفی مستقل از عدالت ندارد که بخواهیم بگوییم عده‌ای آزادیخواه و عده دیگر عدالتخواه هستند. آزادی در تفکر اسلامی در ذیل عدالت تعریف می‌شود و حق پرسیدن، نقد حاکمان، امر به معروف و نهی از منکر و نظارت عمومی همگی جزء حقوق شرعی، سیاسی و اجتماعی افراد است؛ از این رو جزء عدالت تعریف می‌شود و عدالت بدون آزادی، عدالت نیست.»

این استاد حوزه و دانشگاه بیان داشت:‌ «آزادی بدون عدالت، شاید آزادی باشد اما درنهایت به نقض خودش منجر می‌شود؛ چراکه این نوع آزادی به هرج و مرج و درنهایت دیکتاتوری منجر می‌شود. نکته دیگر اینکه دیکتاتوری، ‌آزادی مطلق است. آزادی مطلق نه‌تنها منافع آزادی را شامل نمی‌شود، ‌بلکه در عمل امکان تحقق آن نیز وجود ندارد؛ آزادی در نگاه اسلامی جزئی از حقوق است و حق استفاده از همه حقوق است، البته آن حقوق ذیل عدالت تعریف می‌شود.»  ازغدی اظهار داشت: «گاهی قرار است امنیت عمومی جامعه با آزادی بخشی تحت‌الشعاع قرار بگیرد، در اینجا طبیعی است که حقوق بیشتر بر حقوق کمتر برتری دارد. در حقوق فقه مبحثی وجود دارد به نام حق تزاحم؛ در این مبحث یعنی دو حق وجود دارد اما اجرای آن به‌صورت همزمان وجود ندارد و باید اهم و مهم صورت بگیرد. البته مساله بعدی اینجاست که با چه ملاکی می‌توان درجه اهمیت حقوق را تشخیص داد؛ البته قطعا می‌توان قانونی گذاشت که هم امکان نقد وجود داشته باشد هم از هرج‌ومرج و خشونت جلوگیری کرد.»  او تصریح کرد:‌ «مجلس وظیفه دارد بر دولت نظارت کند و یکی از نمودهای آن هم این است که از دولت سوال کند چرا مجوز برگزاری تجمع اعتراضی به اقشار مختلف را  نمی‌دهد. البته یک زمانی هست که دولت اعلام می‌کند درحال رسیدگی به اعتراضات است یا رسیدگی کرده و نتایج آن را هم اعلام می‌کند، قطعا در چنین شرایطی حق با دولت است. حتی اگر مجلس هم به وظیفه‌اش عمل نکند، رسانه‌ها باید عمل کنند، درحالی‌که در زمان ما اصلا چنین وضعیتی را نداشتیم.»

این استاد حوزه و دانشگاه گفت:‌ «مرحوم پدرم تا اواخر عمرش همانند اول انقلاب شب‌نامه منتشر می‌کرد و مطالبش را توسط دانشجویان و دیگر افراد در سراسر کشور پخش می‌کرد. حتی گاهی شب‌نامه‌هایش را به بنده می‌داد تا در شورای عالی انقلاب فرهنگی پخش کنم. پدرم تا آخر عمر طرفدار نظام جمهوری اسلامی بود و البته همیشه هم منتقد بود. درحالی‌که امروز راه برای اعتراض باز است و یکی از آنها همان اعتراض کارگران در بحث خصوصی‌سازی بود که دیدیم در ابتدا با کارگران برخورد شد، اما بعد کار به جایی رسید که مسئول خصوصی‌سازی به زندان رفت و این مهم اثر نهی از منکر و انتقادات بود.»

ازغدی بیان داشت:‌ «کل نهادهای کشور تحت‌نظر چند نهاد دیگر هستند؛ حال شاید بگویید همه این نهادها گاهی با یکدیگر هستند که گاهی هم این اتفاق می‌افتد، قطعا در چنین مواقعی باید صدای نهی از منکر را بالاتر ببریم. امام(ره) نیز در وصیتنامه‌اش می‌گوید دانشجویان اگر دیدید انحرافی درحال ایجاد است، از مسیر قانونی وارد شوید، اگر دیدید این مسیر هم به نتیجه نمی‌رسد، خودتان به وظیفه‌تان عمل کنید. یعنی تحصن کنید، در فضای مجازی به صورت مدام بیانیه بدهید و تربیون آزاد بگذارید. کسی که می‌گوید فعال دانشجویی و انقلابی است و می‌خواهد شرایط را اصلاح کند، ‌قطعا باید هزینه‌اش را هم گاهی بپردازد.»  این استاد حوزه و دانشگاه با تاکید بر اینکه اکثر مردم دنبال زندگی خودشان هستند اما نهی از منکر به این دلیل مهم‌ترین عبادت است که انجام آن هزینه دارد، اظهار داشت:‌ «یکی از عموهایم از اولین دانشجویان پلی‌تکنیک و امیرکبیر فعلی بود. او عنوان می‌کرد در سال 43 اصلا امکان اینکه کوچک‌ترین انتقادی از رژیم پهلوی کنند، نداشتند اما امروز این‌گونه نیست. مشکل وجود دارد اما امکان نقد و اصلاح هم وجود دارد و حتی مسئولان ما مسابقه‌ای راه انداختند که هرکدام بیشتر ضدنظام صحبت کنند، موفق‌تر هستند. به‌طوری‌که رهبران اپوزیسیون‌های خودشان زمانی رئیس‌جمهورهای کشور بودند.»

او تصریح کرد:‌ «حزب قدرت‌طلب، ‌مضر است و حزبی که دنبال مصالح عمومی بوده و قدرت را وسیله‌ای برای تحقق آن می‌داند، مثبت است. شهیدبهشتی می‌گوید از نظر ما حزب معبد است نه معبود. از طرف دیگر ما احزابی که درست نیرو تربیت کنند و بر سر حرف‌شان بمانند، ‌بسیار کم داشتیم و داریم و اغلب آنها دم انتخابات حضور پیدا می‌کنند و بعد از انتخابات دیگر خبری از آنها نیست.»