در فضیلت شنیدن از دیگری

امری که مدتی پیش باعث واکنش تند حسن قاضی‌زاده‌هاشمی وزیر بهداشت نیز شد و همو لب به انتقاد از افراد مشهوری گشود که درباره هر چیزی، سخنی بر زبان می‌رانند. آفتی که بدتر از اظهارنظرهای مداوم است، انعکاس این اظهارنظرهاست.
 رسانه‌های مکتوب و مخصوصا رسانه‌های مستقر در فضای مجازی از هر فرصتی برای سبقت گرفتن از یکدیگر در انعکاس اظهارنظرهای گوناگون افراد مطرح در سطوح متفاوت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور بهره می‌برند.
مردم به‌عنوان مخاطبان این رسانه‌ها گاهی‌اوقات از حجم زیاد این مواضع که گاهی در تخالف با سخنان پیشین همان گوینده قرار دارد یا در تعارض با سخنان کارشناسان و مقامات دیگر قرار دارد شوکه می‌شوند. به نظر می‌رسد آستانه شنیدن جامعه از خودش لبریز شده است و کثرت نقل قول‌ها، اظهارنظرها و گفت‌وگوهای متفاوت و متفرقه از سوی افرادی که فردیت‌شان در جمعیت جامعه ایرانی قابل تحلیل است کمی آزار‌دهنده شده است.
 در این وضعیت شنیدن سخنان مناسب و اظهارنظرهای کارشناسی هم تلف می‌شود و جامعه قدرت شنیدن از خودش را از دست می‌دهد. یکی از مسائلی که در این‌گونه مواقع می‌تواند راهگشا باشد، شنیدن از دیگری است. به عبارت دیگر گوش سپردن به سخنان اغیار به مثابه افرادی که در جامعه ایرانی رشد و تربیت نداشته‌اند و نمایندگی فرهنگ دیگری را برعهده دارند در حکم فضیلتی کمیاب در ایامی است که گوش‌ها پر از حرف‌های مشابه هم است.
حضور اندیشمندان جهانی نظیر طارق رمضان در تهران و سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهای او با پژوهشگران و دانشجویان ایرانی را می‌توان مصداقی برای شنیدن از دیگری دانست. امیدواریم این‌گونه شنیدن‌ها بیشتر و بیشتر شود و در فضای تساهل و تسامح برآمده از یک دیدگاه مداراگرای فرهنگی، اندیشمندان جهانی دیگری نیز در ایران حضور یابند.